Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμητοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν ΣΥΜΕΩΝ τοῦ Στυλίτου.

Κατὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην ἐγένετο σεισμὸς μέγας εἰς τὴν Ἀντιόχειαν καὶ εἰς τὰ περίχωρα αὐτῆς, μεγάλαι δὲ οἰκίαι καὶ πολλὰ κτίρια ἐκρημνίζοντο, οἱ δὲ ἄνθρωποι ἐθάπτοντο ὑπὸ τὰ ἐρείπια· ἀπηλπισμένοι ὅθεν οἱ Ἀντιοχεῖς καταφεύγουν εἰς τὸν Ἅγιον, δακρύοντες καὶ θρηνοῦντες ἀπαρηγόρητα. Ὁ δὲ Ἅγιος ἤλεγξε μὲν πρῶτον αὐτοὺς διὰ τὴν ἀμέλειαν τῶν καλῶν ἔργων, εἶτα δὲ τοὺς εἶπε νὰ δεηθοῦν ἅπαντες κράζοντες τό, Κύριε ἐλέησον· μετὰ ὥραν δὲ ἱκανὴν προσευξάμενος καὶ ὁ Ἅγιος εἶπεν εἰς ἐπήκοον πάντων· «Νὰ γνωρίζετε, ἀδελφοί, ὅτι ἑνὸς μόνον ἀπὸ ὅλους ὑμᾶς εἰσηκούσθη ἡ δέησίς του». Καλέσας δὲ τὸν ἄνθρωπον τὸν ἐβίαζε νὰ εἴπῃ τὰς ἀρετάς του, ἐκεῖνος δὲ ὡμολόγει τὸν ἑαυτόν του ἁμαρτωλότερον πάντων· βιάζων ὅμως αὐτὸν ἐπὶ πολὺ εἶπεν: «Ἐγὼ ἄλλο τίποτε δὲν γνωρίζω, εἰμὴ μόνον ὅτι εἶμαι γεωργός, ἐργαζόμενος δὲ πρῶτον εἰς τὰ ὀλίγα μου κτήματα, τὸν ἐπίλοιπον καιρὸν ἐργάζομαι ἐπὶ πληρωμῇ, ἐξ ὅσων δὲ συνάζω ἐκ τῆς ἐργασίας μου τὸ ἓν μέρος δίδω εἰς τοὺς πτωχούς, τὸ ἄλλο εἰς τοὺς φόρους τῆς πολιτείας, καὶ τὸ τρίτον κρατῶ διὰ τὰ ἔξοδα τοῦ οἴκου μου· τίποτε ἄλλο καλὸν εἰς ἐμὲ δὲν γνωρίζω». Ἀκούσαντες δὲ ἐκεῖνοι ἔκλαυσαν ἅπαντες διὰ τὴν ἰδικήν των ἀμέλειαν πρὸς τὰς ἀρετὰς καὶ μεγάλως κατενύχθησαν. Ὁ δὲ Ἅγιος, ἀπολύσας αὐτοὺς ἐν εἰρήνῃ, ἀνεχώρησαν, εὐχαριστοῦντες μὲν αὐτόν, τὸν δὲ ἐνάρετον γεωργὸν ἐπαινοῦντες καὶ ἐγκωμιάζοντες. Ἔκτοτε ὁ μὲν σεισμὸς κατέπαυσεν, αὐτοὶ δὲ ἐμιμοῦντο τὴν ἀρετὴν τοῦ γεωργοῦ, κατηγοροῦντες ἑαυτοὺς διὰ τὴν ἀμέλειαν, τὴν ὁποίαν εἶχον εἰς τὸ καλόν· πολλοὶ δὲ ἐξ αὐτῶν προέκοπτον εἰς τὸ ἑξῆς, ἔχοντες ὑπ’ ὄψει των τὸ καλὸν παράδειγμα τοῦ ἐλεήμονος γεωργοῦ.

Διὰ τοιούτων ὅθεν πολλῶν καὶ μεγάλων κατορθωμάτων διαλάμψας ὁ Ὅσιος, τελειώνει τὴν ζωὴν κατὰ τὸ ἔτος υξα’ (461), ζήσας ἔτη ἑξήκοντα ἐννέα, καὶ ἀπὸ τὴν ἐδῶ παροικίαν διαβαίνει πρὸς τὸν ποθούμενον Χριστὸν διὰ νὰ συναγάλλεται μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων, ἐξαιρέτως δὲ τῶν Ἁγίων Ἀσκητῶν, τῶν ὁποίων τὸν βίον ἐζήλωσεν, ἐμιμήθη καὶ ἐν πολλοῖς ὑπερέβη μὲ τὴν ξενήκουστον ἐπὶ τοῦ στύλου στάσιν, νὰ καθορᾷ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον τὸν γλυκύτατόν μας Δεσπότην καὶ νὰ συνομιλῇ μετ’ αὐτοῦ εἰς τοὺς ἀπεράντους αἰῶνας εἰς τὴν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Ὅτε δὲ ἐκοιμήθη ἐγνωρίσθη εἰς πάντας ἡ ἀνθρώπινος φύσις τοῦ Ἁγίου, διότι πολλοὶ μέχρι τότε ἀμφέβαλλον, ἤδη δὲ ἔβλεπον διαλάμπουσαν ἔτι λαμπροτέραν τὴν ὑπὲρ ἄνθρωπον ἀρετὴν τοῦ Ὁσίου.


Ὑποσημειώσεις

[1] Οὗτός ἐστιν ὁ Μακκέλης ἐπιλεγόμενος, βασιλεύσας ἐν ἔτει 457-474.