Τὸ θαυμασιώτατον δὲ ἦτο νὰ βλέπῃ τις, τότε τὸν θεῖον Βησσαρίωνα νὰ πηγαίνῃ εἰς τοὺς ἀσθενεῖς καὶ ἀρρώστους, νὰ κάθηται πλησίον των, νὰ τοὺς παρηγορῇ, πολλάκις δὲ καὶ νὰ τοὺς ἀσπάζηται καὶ νὰ καταφιλῇ τὰς πληγάς των, καθὼς ἡ μήτηρ ἀσπάζεται καὶ καταφιλεῖ τὰ ἴδια τέκνα της καὶ νὰ ἐπιχέῃ ὡς ὁ Σαμαρείτης ἐκεῖνος εἰς τὰ τραύματα καὶ τὰς ἀσθενείας των τὸ ἔλαιον τῆς συμπαθείας καὶ ἱλαρότητος, καὶ τὸν οἶνον τῆς εὐφροσύνης καὶ παρηγορίας, κατὰ τὴν τοῦ Εὐαγγελίου παραβολήν. Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ κάμνει νὰ θαυμάζῃ πᾶς νοῦς ἦτο, ὅτι καὶ μόνος του ὁ μακάριος ἐλάμβανε τὰ ἀκάθαρτα ροῦχα τῶν πτωχῶν καὶ ἀσθενῶν καὶ τὰ ἔπλυνεν ἰδιοχείρως τὴν νύκτα, ἵνα μὴ ἴδῃ τις καὶ ἐπαινέσῃ τὸ ἔργον του, καὶ ἑπομένως ἀπολέσῃ τὴν παρὰ Θεοῦ μισθαποδοσίαν, μιμούμενος τὸν Δεσπότην τῶν ἁπάντων Ἰησοῦν Χριστόν, ὅστις ἐζώσθη τὸ λέντιον καὶ ἔνιψε μὲ τὰς ἰδίας του χεῖρας τοὺς πόδας τῶν Μαθητῶν, καὶ αὐτοῦ τοῦ προδότου του, καὶ ἔδωκεν ἐντολὴν εἰς αὐτοὺς λέγων· «Ὑπόδειγμα δέδωκα ὑμῖν, ἵνα καθὼς ἐγὼ ἐποίησα ὑμῖν, καὶ ὑμεῖς ποιῆτε» (Ἰωάν. ιγ’ 15).
Εἰς ταῦτα λοιπὸν καὶ τὰ τοιαῦτα θεάρεστα καὶ χριστομίμητα ἔργα τῆς ὑπακοῆς διεπέρασε τὴν δευτέραν φορὰν τέσσαρας ὁλοκλήρους χρόνους ὁ Ἅγιος· καὶ ἀκολούθως ἔλαβεν ἀπὸ τὸν Χριστὸν χαρίσματα μεγαλύτερα. Ἐπειδὴ ὅμως τότε ἔτυχε νὰ τελευτήσῃ ὁ Ἐπίσκοπος τῆς Ἐπισκοπῆς Σταγῶν [4], Νικάνωρ ὀνομαζόμενος, ἄνθρωπος ὀνομαστὸς εἰς τὴν ἀρετήν, ἐζητήθη παρὰ τοῦ λαοῦ ὁ Ἅγιος Βησσαρίων, διὰ νὰ διοικῇ τὴν Ἐπισκοπὴν ἐκείνην ἐπιτροπικῶς, εἰς τὴν ὁποίαν καὶ ἔμεινε χρόνους ὁλοκλήρους ἓξ, ποιμαίνων θεαρέστως τὸ τοῦ Χριστοῦ ποίμνιον καὶ πολλοὺς πειρασμοὺς ὑπομένων, ἤτοι καταδρομάς, ἐξορίας, κρίσεις καὶ ἄλλας ἐνοχλήσεις ἀδίκως καὶ παραλόγως ἀπὸ ἕνα ἀνίερον Ἱερέα, ὅστις ἦτο ἐκεῖ, Δομέτιον ὀνόματι, τὸν ὁποῖον παρεχώρησεν ὁ Θεὸς νὰ κατατρέχῃ τὸν Ἅγιον διὰ περισσοτέραν δοκιμὴν τῆς ἀρετῆς του, καὶ διὰ μεγαλύτερον στέφανον, καθὼς παρεχώρησε καὶ τὸν Ἀλέξανδρον τὸν Χαλκέα καὶ τὸν Ὑμέναιον καὶ Φιλητὸν καὶ Δημήτριον τὸν ἀργυροκόπον καὶ τοὺς ἄλλους ἐχθροὺς τοῦ Εὐαγγελίου νὰ κατατρέχωσι τὸν Ἀπόστολον Παῦλον διὰ μεγαλυτέραν του εὐδοκίμησιν· διὰ τοῦτο καὶ τὸ μέρος ἐκεῖνο τῆς πόλεως, εἰς τὸ ὁποῖον κατῴκει ὁ προρρηθεὶς Κακοδομέτιος, ἕως τὴν σήμερον φαίνεται σχεδὸν ἔρημον καὶ καμμίαν δὲν ἔχει προκοπήν.