Ὅθεν σᾶς ἀφήνω τώρα, ἀγαπητοί μου ἀκροαταί, νὰ συμπεράνητε μόνοι σας πόσον ἐχαριτώθη ἀπὸ τὸν Θεὸν ὁ θεῖος Βησσαρίων διὰ μέσου τῆς γνησίας ταύτης ὑπακοῆς! Πόσον νὰ ἔγινε πρᾷος εἰς τὴν καρδίαν· πόσον ἤρεμος καὶ ταπεινός, ὡς ἓν ἀρνίον ἄκακον; πόσον συμπαθητικὸς καὶ φιλάδελφος· πόσον γλυκὺς καὶ παρηγορητικός. Ἐγὼ νομίζω, ἀδελφοί, ὅτι ἀκόμη καὶ ὅσοι τότε τὸν ἔβλεπον, τὸν ηὐλαβοῦντο ἀπὸ μόνην τὴν ἔξω θεωρίαν τοῦ ἁγίου προσώπου του καὶ παρεκινοῦντο νὰ λέγουν τοιαῦτα λόγια· «Ὦ κεχαριτωμένη ὑπακοή, πόσον τιμᾷς καὶ μεγαλύνεις ἐκείνους ὅπου σὲ ἐργάζονται καὶ σὲ ἀγαποῦν, καὶ πῶς κάμνεις τοὺς ἰδικούς σου φίλους, ἀπὸ ἀνθρώπους, Ἀγγέλους!». Ἐπειδὴ λέγουσιν οἱ θεοφόροι Πατέρες, καὶ μάλιστα ὁ Ὅσιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνός, ὅτι ἡ ὑπακοὴ γεννᾷ τὴν ταπείνωσιν· ἡ ταπείνωσις γεννᾷ τὴν πρᾳότητα· ἡ πρᾳότης γεννᾷ τὴν διάκρισιν· ἡ διάκρισις γεννᾷ τὴν διόρασιν· ἡ διόρασις γεννᾷ τὴν προόρασιν· καὶ ἡ προόρασις ἀναβιβάζει τὸν ἄνθρωπον εἰς τὴν τελείαν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν τοῦ πλησίον. Τί νὰ περιττολογῶ, ἀδελφοί; ὁ Βησσαρίων, καθαρισθεὶς πρότερον αὐτός, ἔγινεν ἱκανὸς νὰ φωτίζῃ καὶ νὰ τελειοποιῇ τοὺς ἄλλους, καθὼς ἀπαιτεῖ ἡ τάξις, τῆς φύσεως, καὶ καθὼς παραγγέλλει ὁ Ἀρεοπαγίτης Διονύσιος εἰς τὸ περὶ Ἐκκλησιαστικῆς Ἱεραρχίας βιβλίον του· διὰ τοῦτο καὶ ὁ τοιοῦτος ἐχειροτονήθη βαθμηδὸν Ἀναγνώστης, Ὑποδιάκονος, Διάκονος καὶ Πρεσβύτερος ἀπὸ τὸν πνευματικόν του πατέρα.

Ἐπειδὴ δὲ τότε ἔτυχε, νὰ χηρεύσῃ ἀπὸ Ἐπίσκοπον ἡ Ἐπισκοπὴ τῆς Ἐλασσῶνος καὶ Δομενίκου, γνωρίζων ὁ ἁγιώτατος Μᾶρκος ἄξιον τὸν Βησσαρίωνα διὰ νὰ ποιμάνῃ τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ, ἐψήφισεν αὐτὸν μὲ ὅλον τὸν κλῆρον καὶ ἐχειροτόνησε τῆς Ἐκκλησίας ἐκείνης Ἐπίσκοπον. Ἐλθὼν ὅμως ὁ Ἅγιος εἰς τὴν Ἐπισκοπήν του, δὲν ἐγένετο δεκτὸς ἀπὸ τοὺς ἐπαρχιώτας του, ἀλλὰ ἐδιώχθη διὰ δύο αἴτια· ἡ πρώτη καὶ κυριωτέρα αἰτία ἦτο ὁ φθόνος χαιρεκάκων καὶ σκανδαλοποιῶν τινων Χριστιανῶν, ἢ μᾶλλον εἰπεῖν τοῦ φθονεροῦ διαβόλου, ὅστις γνωρίζων τὴν μεγάλην ὠφέλειαν, τὴν ὁποίαν ἔμελλε νὰ κάμῃ ὁ Ἅγιος εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον, παρεκίνησε τὰ ἴδια τέκνα νὰ διώξωσι τὸν πατέρα των· ἡ δὲ ἄλλη αἰτία ἦτο, καθὼς λέγουσιν, ὅτι ἡ Ἐπισκοπὴ ἐκείνη δὲν ἦτο ἄνωθεν καὶ ἐξ ἀρχῆς ὑποτασσομένη εἰς τὸν Μητροπολίτην Λαρίσης, ἀλλ’ ἦτο ἐλευθέρα καὶ αὐτόνομος Ἀρχιεπισκοπή· ὅθεν καὶ τότε δὲν ἠθέλησε νὰ δεχθῇ τὸν Ἅγιον, διότι ἀπεστάλη παρὰ τοῦ Μητροπολίτου Λαρίσης.