ἐσκέφθη ὅτι ὅλα τοῦ κόσμου τὰ πράγματα εἶναι φθαρτὰ καὶ μάταια, καὶ διὰ τοῦτο ἀπέβαλεν ἀπὸ τὴν καρδίαν του καὶ ἐμίσησε παιδιόθεν γάμον, πλοῦτον, δόξαν καὶ λοιπὰς ἡδονάς, ἠγάπησε δὲ τὴν παρθενίαν καὶ τὴν ἀγγελικὴν ζωὴν τῶν Μοναχῶν καὶ ἐκ νεαρᾶς του ἡλικίας ἠθέλησε νὰ σηκώσῃ τὸν ἐλαφρὸν ζυγὸν τοῦ Χριστοῦ, καθὼς λέγει ὁ Προφήτης Ἱερεμίας· «Ἀγαθὸν ἀνδρί, ὅταν ἄρῃ ζυγὸν ἐν νεότητι αὑτοῦ» (Θρῆν. γ’ 27). Καὶ ὤ! πόσον ἀληθῶς ἐπληρώθη εἰς τοῦτον τὸν Ἅγιον ἐκεῖνο ὅπου ἔγραψεν ὁ θεῖος Παῦλος πρὸς τὸν Ἀπόστολον Τιμόθεον περὶ τῶν γραμμάτων, λέγων εἰς αὐτόν· «Ἀπὸ βρέφους τὰ ἱερὰ γράμματα οἶδας, τὰ δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν» (Β’ Τιμοθ. γ’ 15). Διότι πλησίον εἰς τὴν γεροντικὴν φρόνησιν, ὅπου εἶχε παιδιόθεν οὗτος ὁ Ἅγιος, πλησίον εἰς τὴν ἀγαθὴν προαίρεσιν ὅπου εἶχεν ἐκ νεότητος εἰς τὸ καλόν, καὶ πλησίον εἰς τὴν θείαν Χάριν ὅπου εἶχε πάντοτε καὶ παρεκίνει ἐσωτερικῶς τὴν ψυχήν του εἰς τὴν ἀρετήν, εἶχεν ἀκόμη καὶ μεγάλην βοήθειαν τῶν ἱερῶν γραμμάτων τὴν μάθησιν· ὅθεν διὰ μέσου αὐτῶν ἀναγινώσκων διάφορα βιβλία καὶ μελετῶν τοὺς ἐναρέτους Βίους τῶν Ἁγίων, ἠγάπησε νὰ ὁμοιωθῇ καὶ αὐτὸς μὲ αὐτούς· καὶ οὕτως ἐσοφίσθη διὰ νὰ εὕρῃ τὴν σωτηρίαν τῆς πολυτίμου καὶ ἀθανάτου ψυχῆς (καθὼς πρέπει νὰ κάμουν καὶ ὅσοι ἄλλοι ἠξεύρουν γράμματα).

Πόθεν δὲ τοῦτο εἶναι φανερόν; Ἀπὸ τοὺς χρόνους, κατὰ τοὺς ὁποίους ἐμίσησε τὸν κόσμον καὶ ἀνεχώρησεν. Ἐπειδή, ὢν ὁ Ἅγιος δέκα μόνον χρόνων παιδάριον καὶ εὑρισκόμενος εἰς τὴν παιδικὴν ἐκείνην ἡλικίαν, εἰς τὴν ὁποίαν φυσικὰ τὰ παιδία ἀγαποῦν τοὺς γονεῖς καὶ συγγενεῖς καὶ τοὺς ὁμήλικάς των, ἀπεστράφη ὅλους ὁ ἀοίδιμος καὶ ἐπεθύμησεν ὑψηλοτέραν καὶ ἁγιωτέραν ζωήν, ὡς ἐπτερωμένος εἰς τὸν θεῖον ἔρωτα. Ὅθεν παραιτήσας πατέρα, μητέρα, ἀδελφούς, συγγενεῖς, πατρικὸν οἶκον, τοὺς συνηλικιώτας του πάντας, τρέχει ὡς διψῶσα ἔλαφος εἰς τὸν τότε Μητροπολίτην τῆς Λαρίσης τὸν ἁγιώτατον Μᾶρκον [1], ὅστις εὑρίσκετο εἰς τὰ Τρίκκαλα, ἔνθα κατῴκουν ὅλοι οἱ Μητροπολῖται τῆς Λαρίσης [2], ἀφ’ ἧς ἡ Λάρισα ἐκυριεύθη ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ὅστις καθὼς ἦτο ἐστολισμένος μὲ τὴν ἀξίαν τῆς ἀρχιερωσύνης, οὕτω καὶ πολλῷ μᾶλλον ἦτο ἐστολισμένος μὲ ἐκείνας τὰς θεουργοὺς ἀρετὰς καὶ ἐν μέσῳ τοῦ κόσμου εὑρισκόμενος ὑπερέβαινεν εἰς τὴν ἄσκησιν τοὺς ἐν τῇ ἐρήμῳ Μοναχούς. Καὶ ἰδοὺ ἐν πρώτοις γίνεται μιμητὴς ὁ Ἅγιος Βησσαρίων τοῦ Πατριάρχου Ἀβραάμ, ὅστις ὑπήκουσε, τοῦ Θεοῦ, καὶ ἀνεχώρησεν ἀπὸ τὸν πατέρα του, ἐπειδή, κατὰ τὸν Ἅγιον Ἰωάννην τῆς Κλίμακος, ἡ πρώτη βαθμὶς τῆς οὐρανίου κλίμακος εἶναι τὸ νὰ ξενιτευθῇ τις διὰ τὸν Θεὸν καὶ τὴν πατρίδα του.