Ἀλλ’ ὦ θεία καὶ ἱερὰ τοῦ Ἁγίου Βησσαρίωνος κεφαλὴ (στρέφω τὸν λόγον μου πρὸς Σε, καὶ ὡς νὰ εἶσαι ἔμψυχος καὶ ζῶσα μετὰ Σοῦ διαλέγομαι)· χαίροις, διότι Σὺ ἐδόξασες τὸν Θεὸν ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ ἀντεδοξάσθης παρὰ Θεοῦ μὲ τὴν ἀπειροδύναμον Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· ὦ ἁγιωτάτη καὶ σεβασμία κεφαλή, χαίροις· διότι Σὺ οὖσα ἡνωμένη μὲ τὴν κεφαλὴν τῶν ἁπάντων, τὸν Χριστόν, ὑψώθης κατὰ τὸ γεγραμμένον ὡς Κάρμηλος· δὲν ἐφρόνεις τὰ ἐπίγεια, ἀλλὰ πάντοτε ἐφρόνεις τὰ ἐπουράνια, οὗ ἐστι Χριστὸς ἐν τῇ δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος, καὶ διὰ τοῦτο ἐστάθης ἀληθινὴ κεφαλή, ἤτοι αὐτοκράτειρα ὅλων τῶν ἀλόγων παθῶν καὶ ὀρέξεων· ὦ γλυκυτάτη καὶ κοσμοπόθητε τοῦ Ἁγίου Βησσαρίωνος κάρα, χαίροις· διότι ἐφύλαξες σῴας καὶ καθαρὰς τὰς αἰσθήσεις εἰς ὅλην σου τὴν ζωήν, καὶ εἶσαι ἀξία διὰ τοῦτο νὰ ἐγκωμιάζησαι, μὲ ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἐγκώμια ὅπου ἔγραψε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἰς τὸ ᾎσμα ᾈσμάτων.

«Ἰδοὺ εἶ καλή, ἡ πλησίον μου, ἰδοὺ εἶ καλή· ὀφθαλμοί σου περιστεραὶ ἐκτὸς τῆς σιωπήσεως σου· τρίχωμά σου ὡς ἀγέλαι τῶν αἰγῶν, αἳ ἀπεκαλύφθησαν ἀπὸ τοῦ Γαλαάδ» (ᾎσμα ᾈσμάτων δ’ 1). «Κοιλία σου θημωνία σίτου πεφραγμένη ἐν κρίνοις… Ὁ τράχηλός σου ὡς πύργος ἐλεφάντινος. Οἱ ὀφθαλμοί σου ὡς λίμναι ἐν Ἐσεβών, ἐν πύλαις θυγατρὸς πολλῶν. Μυκτήρ σου ὡς πύργος τοῦ Λιβάνου σκοπεύων πρόσωπον Δαμασκοῦ. Κεφαλή σου ἐπὶ σὲ ὡς Κάρμηλος, καὶ πλόκιον κεφαλῆς σου ὡς πορφύρα» (Αὐτ. ζ’ 2-5). «Καὶ ὀσμὴ ρινός σου ὡς μῆλα, καὶ ὁ λάρυγξ σου ὡς οἶνος ὁ ἀγαθὸς» (Αὐτ. ζ’ 9-10). «Τί ὡραιώθησαν σιαγόνες σου ὡς τρυγόνος, τράχηλός σου ὡς ὁρμίσκοι» (Αὐτ. α’ 10). «Καὶ ἐλθέ, σὺ περιστερά μου, ἐν σκέπῃ τῆς πέτρας… Δεῖξόν μοι τὴν ὄψιν σου, καὶ ἀκούτισόν με τὴν φωνήν σου, ὅτι ἡ φωνή σου ἡδεῖα, καὶ ἡ ὄψις σου ὡραία» (Αὐτ. β’ 13-14). «Ὀδόντες σου ὡς ἀγέλαι τῶν κεκαρμένων, αἱ ἀνέβησαν ἀπὸ τοῦ λουτροῦ, αἱ πᾶσαι διδυμεύουσαι, καὶ ἀτεκνοῦσα οὐκ ἔστιν ἐν αὐταῖς. Ὡς σπαρτίον τὸ κόκκινον χείλη σου, καὶ ἡ λαλιά σου ὡραία, ὡς λέπυρον ροᾶς μῆλόν σου» (Αὐτ. δ’ 2-3). «Μέλι καὶ γάλα ὑπὸ τὴν γλῶσσάν σου, καὶ ὀσμὴ ἱματίων σου ὡς ὀσμὴ λιβάνου» (Αὐτ. δ’ 11). «Ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ ὡς περιστεραὶ ἐπὶ πληρώματα ὑδάτων λελουσμέναι ἐν γάλακτι, καθήμεναι ἐπὶ πληρώματα. Σιαγόνες αὐτοῦ ὡς φιάλαι τοῦ ἀρώματος φύουσαι μυρεψικά· χείλη αὐτοῦ κρίνα στάζοντα σμύρναν πλήρη» (Αὐτ. ε’ 12-13). «Τί ὡραιώθης καὶ τί ἡδύνθης ἀγάπη; ἐν τρυφαῖς σου τοῦτο μέγεθός σου. Ὡμοιώθης τῷ φοίνικι» (Αὐτ. ζ’ 6-7). «Ἀνάστα, ἐλθέ, ἡ πλησίον μου, καλή μου, περιστερά μου» (Αὐτ. β’ 13).