Τοιουτοτρόπως ὁ θεῖος Βησσαρίων ἐδόξασε τὸν Θεὸν καὶ ἀντεδοξάσθη παρὰ Θεοῦ· ἡμεῖς δέ, ἀδελφοὶ καὶ πατέρες, πῶς ἠμποροῦμεν νὰ δοξάσωμεν τὸν Θεὸν καὶ τὸν θεράποντα αὐτοῦ Βησσαρίωνα; Πῶς; ἐγὼ νὰ σᾶς εἰπῶ ἐν ἀληθείᾳ. Ἂν μιμώμεθα τὰς ἀρετὰς καὶ τὰ ἔργα τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Βησσαρίωνος, ἂν ἀκολουθῶμεν τὸ παράδειγμα τῆς ἐναρέτου αὐτοῦ πολιτείας, καὶ ἂν ἐπιμεληθῶμεν νὰ περιπατῶμεν καὶ ἡμεῖς τὴν ὁδὸν ἐκείνην τῆς σωτηρίας ὅπου αὐτὸς ἐπεριπάτησεν εἰς τὴν ζωήν του. Ναί, καλὴ εἶναι βεβαίως καὶ ἡ δόξα, τὴν ὁποίαν προσφέρομεν εἰς τὸν Ἅγιον μὲ τὰς διὰ λόγου ψαλμῳδίας ταύτας καὶ ἱεροὺς ὕμνους, καὶ ᾄσματα, καὶ ἐγκώμια, μὲ τὰ ὁποῖα τὸν ἐπαινοῦμεν δι’ ὅλης τῆς νυκτός· δέχεται ναί, καὶ ταύτην τὴν δόξαν ἡ χριστομίμητος αὐτοῦ ψυχή, ἀλλὰ καλλιτέρα εἶναι ἡ δόξα, τὴν ὁποίαν τοῦ προσφέρομεν διὰ τῶν ἔργων, καὶ διὰ τῆς μιμήσεως τῶν ἀρετῶν του· ὅθεν καὶ ταύτην περισσότερον δέχεται χαίρων καὶ εὐχαριστούμενος. Ὁ βασιλεὺς Ὀζίας ὅταν ἀπετόλμησε νὰ θυσιάσῃ ὡς ἱερεὺς ἐνώπιον Κυρίου, νομίζων μὲ τοῦτο ὅτι προσφέρει δόξαν εἰς τὸν Κύριον, τὸν ἤλεγξαν οἱ ἱερεῖς καὶ τοῦ εἶπον· «Οὐκ ἔσται σοι τοῦτο εἰς δόξαν παρὰ Κυρίου Θεοῦ» (Β’ Παραλειπομ. κϛ’ 18). Καὶ ἡμεῖς, ἂν μόνον μὲ λόγον δοξολογῶμεν τὸν Ἅγιον Βησσαρίωνα, καὶ διὰ τοῦ ἔργου δὲν τὸν μιμούμεθα, αὐτὸν τὸν ἴδιον ἐλεγμὸν ἔχομεν νὰ ἀκούσωμεν· «Οὐκ ἔσται ὑμῖν τοῦτο εἰς δόξαν παρὰ τοῦ Ἁγίου Βησσαρίωνος».

Βλέπετε ἀδελφοί, τὸν οὐρανόν, καὶ τὸν λαμπρὸν ἥλιον, καὶ τὴν ἀργυροειδῆ σελήνην, καὶ τὰ πολύφωτα ἄστρα; βλέπετε τὰ τέσσαρα στοιχεῖα; βλέπετε τὰ πολυποίκιλα δένδρα καὶ τὰ ἀναρίθμητα γένη καὶ εἴδη τῶν ἀλόγων ζῴων; ὅλα ταῦτα ἀκαταπαύστως ὑμνοῦσι τὸν Θεὸν καὶ δοξάζουσιν, ὄχι μὲ φωνὰς καὶ λόγους, ἀλλὰ καὶ ἐμπράκτως μὲ τὰ ἔργα· ἐπειδὴ διὰ μέσου τῆς ὡραιότητος καὶ λαμπρότητός των, διὰ μέσου τῆς δυνάμεως καὶ τῆς εὐτάκτου κινήσεως καὶ ὅλων τῶν ἄλλων φυσικῶν αὑτῶν ἀρετῶν καὶ χαρίτων, παρακινοῦσι τοὺς βλέποντας αὐτὰ λογικοὺς ἀνθρώπους νὰ ὑμνῶσι τὸν Ποιητήν των, καὶ νὰ τὸν δοξάζωσι. Διὰ τοῦτο ὁ μὲν Προφήτης Δαβὶδ εἶπεν· «Οἱ οὐρανοὶ διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ»· ὁ δὲ μέγας Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει· «Πάντα ὑμνεῖ καὶ δοξάζει φωναῖς ἀλαλήτοις ἐπὶ πᾶσι γὰρ εὐχαριστεῖται ὁ Θεός· καὶ ὄντως ὁ ἐκείνων ὕμνος ἡμέτερος γίνεται, παρ’ ὧν ἐγὼ τὸ ὑμνεῖν λαμβάνω» (Λόγος εἰς τὴν νέαν Κυριακήν).