Ταῦτα δὲ εἰπών, ἐπειδὴ ἦτο ἀπὸ πολλοῦ ἄυπνος, ἐκοιμήθη καὶ εὐθὺς βλέπει Μοναχόν τινα σεμνοπρεπῆ, βαθὺν καὶ μεγαλόφρονα, μὲ λευκὸν πώγωνα, ὅστις προσελθὼν εἰς αὐτὸν ἐψηλάφησε τὴν ὀσφὺν αὐτοῦ καὶ τοῦ λέγει· «Τίποτε δὲν εἶναι αὐτό, τί βοᾷς;». Ὁ δὲ ἀσθενὴς εἶπε· «Μὲ περιπαίζεις, Γέροντα; δὲν γνωρίζεις ὁποίους φρικτοὺς πόνους ἔχω;». Τότε ὁ φανεὶς Γέρων, εἰπών, τό: «Καλῶς ἔχεις» ἀπῆλθε τὸ δὲ σχῆμα καὶ ἡ μορφὴ τοῦ φανέντος εἰς αὐτὸν Ἁγίου ὡμοίαζε πολὺ μὲ τὴν μορφὴν τοῦ Ἁγίου Εὐθυμίου τοῦ Μεγάλου.
Διεγερθεὶς δὲ ὁ Γαβριὴλ κατ’ ἀρχὰς μὲν ἐνόμιζεν ὅτι ἐν ἐγρηγόρσει ἦλθέ τις πρὸς αὐτόν· ὅθεν στραφείς πρὸς παριστάμενον Μοναχὸν εἶπε· «Ποῖος ἦτο ὁ ἐλθὼν καὶ ἤδη ἐκ τῆς θύρας ἐξερχόμενος Γέρων;». Ὁ δὲ εἶπεν· «Οὐδεὶς οὔτε εἰσῆλθεν οὔτε ἐξῆλθε». Σύννους ὅθεν γενόμενος ἀνεμνήσθη ὅσα ηὐχήθη εἰς τὸν Ἅγιον Εὐδόκιμον, ἀλλ’ ἐνόμιζε φαντασίαν τὸ πρᾶγμα καὶ ταραχὴν τοῦ ἐγκεφάλου· ἐγερθεὶς δὲ καὶ ἐξελθὼν τοῦ κελλίου του ᾐσθάνθη ἑαυτὸν ὑγιᾶ· ὅθεν ἐπίστευσεν ὅτι Ἅγιος ἦτο ὁ ἐλθὼν καὶ ψηλαφήσας αὐτόν, ὡς δὲ εἶδε ὅτι καὶ ὁ πόνος παντελῶς ἔπαυσεν, ἠννόησε τὸ θαῦμα τοῦ Ἁγίου· ὅθεν εἶπε τὸ τοῦ Δαβίδ· «Εὔξασθε καὶ ἀπόδοτε» (Ψαλμ. οε’ 12)· στραφεὶς δὲ καὶ πρὸς τοὺς Μοναχοὺς εἶπε πρὸς αὐτούς· «Φέρετέ μοι μετ’ εὐλαβείας τὴν κάραν τοῦ Ἁγίου, ἵνα ταύτην ἀσπασθῶ, ὅτι ἀληθῶς ἐθαυμαστώθη καὶ εἰς ἐμὲ ἡ χάρις αὐτοῦ καὶ μὲ ἀπήλλαξε τῆς ἀνιάτου ὀδύνης». Κομισάντων δὲ τὴν ἁγίαν κάραν καὶ ἀσπασάμενος αὐτὴν εἶπε· «Ἐγὼ θὰ σὲ ἐπαργυρώσω, σεβασμία κεφαλή, διότι ἐπίστευσα ὅτι ἀληθῶς Ἅγιος ὑπάρχεις». Ἀνέθηκε δὲ εἰς χρυσοχόον τὴν ἐπαργύρωσιν τῆς κάρας τοῦ Ἁγίου, ὅπερ καὶ ἐγένετο, χαράξας καὶ τὸ ἑξῆς δίστιχον:
Τὸ δ’ ἠργύρωσε Γαβριὴλ σεμνὸν κάρη,
Εὐδόκιμον εὑρὼν τῶν πόνων ἀκέστορα.
Οὕτω λοιπὸν καὶ ὁ Μοναχὸς οὗτος διὰ θαύματος τοῦ Ἁγίου ἐθεραπεύθη, ἀλλὰ καὶ πᾶς ὅστις ἐπικαλεσθῇ τὸν Ἅγιον μετὰ πίστεως ἂς μὴ ἀμφιβάλλῃ διὰ τὴν ἐκπλήρωσιν τῆς αἰτήσεως, ἀρκεῖ μόνον νὰ αἰτῇ ἀπὸ τὸν Ἅγιον δίκαια καὶ ἀγαθά, οὗ ταῖς ἱκεσίαις καὶ ἡμεῖς τῶν συμβαινόντων ρυσθείημεν, καὶ Βασιλείας οὐρανίου ἀξιωθείημεν. Ἀμήν.