Ἄλλοτε πάλιν, διὰ τῆς ὁμιλίας του, ἐτόνιζε τὴν σημασίαν, τῆς ἁμαρτίας, μαζὶ δὲ μὲ αὐτὴν τὴν τέχνην τοῦ πονηροῦ και τὰ δολώματα του διὰ νὰ ἀγγιστρεύῃ τὰς ψυχάς, ὅπως εἶναι αἱ ἡδοναί, διὰ τῶν ὁποίων κυριεύεται ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸ καλόν· τῶν ἡδονῶν αὐτῶν, ἔλεγε, καρπὸς εἶναι ἡ γέεννα τοῦ πυρός, ποὺ καίεται χωρὶς διακοπήν, τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον, καθὼς καὶ ὅλα ἐν γένει τὰ στοιχεῖα τῆς κολάσεως, ποὺ προκαλοῦν φρίκην, καὶ ὅσα περιλαμβάνει ἡ μέλλουσα νὰ ἀποκαλυφθῇ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ, τὴν ὁποίαν ἐξεκαύσαμεν μὲ τὴν ἀπείθειάν μας. Συνεβούλευε δὲ νὰ ἔχουν οἱ ἄνθρωποι ὑπομονήν, καρτερίαν εἰς τὰς θλίψεις, τονίζων ὅτι ἡ ὑπομονὴ καὶ ἡ καρτερία εἶναι ἀναγκαῖαι εἰς ὅλας τὰς περιπτώσεις, διότι χωρὶς αὐτὰς δὲν δύναται κανεὶς νὰ ἐπιτύχῃ οὔτε τὸ πλέον ἀσήμαντον, πολὺ δὲ περισσότερον πρᾶγμα τόσον σπουδαῖον ὅσον ἡ ἀρετή. Καὶ τὴν ἄποψίν του αὐτὴν ἀπεδείκνυεν ὡς ἀξιόπιστον, ὄχι μόνον μὲ συλλογισμούς, καὶ μὲ ὅλων σχεδὸν τῶν ἀνθρώπων τὰς μαρτυρίας, ἀλλὰ πολὺ περισσότερον μὲ παραδείγματα. Ἀνέφερε τὸν Νῶε, τὸν Ἀβραὰμ καὶ τὸν Ἰακώβ, ποὺ ἐδικαιώθησαν μὲ τὴν ὑπομονήν.
Ἐν συνεχείᾳ προέβαλλε τὸν πολύαθλον Ἰὼβ ἀπὸ τὴν Αὐσίτιδα, ὁ ὁποῖος μὲ τὴν ἀδάμαστον καρτερίαν του εἰς τὰς πληγὰς καὶ τοὺς πειρασμοὺς ὑπερέβαλε καὶ αὐτὴν τὴν φύσιν· ἀκόμη ἐμνημονεύετο, ἐκτὸς ἀπὸ αὐτούς, ὁ Μωϋσῆς, ὁ Σαμουήλ, ὁ Δαβὶδ καὶ ὅλος ὁ κατάλογος τῶν Δικαίων, ὑπεράνω δὲ αὐτῶν καὶ πρῶτον μεταξύ των παρουσίαζε τὸν Παῦλον τὸν μέγαν, τοὺς Μαθητὰς τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ τὸν ἴδιον τὸν Χριστόν, διότι οἱ Ἀπόστολοι ὄχι μόνον δὲν δυσανασχετοῦσαν, ὅταν ἐβλασφημοῦντο καὶ ἐκολαφίζοντο καὶ καθ’ ἑκάστην ἐθανατώνοντο ἀπὸ τοὺς ἐπηρεάζοντας αὐτούς, ἀλλὰ καὶ πάρα πολὺ ἐκαυχῶντο εἰς τὰς θλίψεις καὶ τὰς ἀσθενείας, καὶ μὲ χαρὰν προσήρχοντο ἐνώπιον τῶν διωκτῶν των, διότι ἠξιώθησαν νὰ πάθουν ὑπὲρ τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς βλασφημούμενος καὶ ἐμπτυόμενος καὶ δεχόμενος ράπισμα εἰς τὸ πρόσωπον καὶ ἀποθνῄσκων ἐπάνω εἰς τὸν Σταυρόν, ἐνῷ διέθετε μυριάδας Ἀγγέλων, τὰς ὁποίας ἠδύνατο νὰ χρησιμοποιήσῃ εἰς ἐκδίκησιν τῶν βασανιστῶν του, ἐν τούτοις ἠνείχετο τὴν ἀχαρακτήριστον καταφροσύνην τῶν σταυρωτῶν του· διὰ τῆς ἀνεκτικῆς του αὐτῆς στάσεως ἀπεδείκνυε τὴν ἔμφυτον φιλανθρωπίαν του καὶ ὅτι ἡ Θεία Αὐτοῦ φύσις δὲν ἠλλοιοῦτο ἀπὸ τὸ πάθος τῆς ὀργῆς ἤ τι ἄλλο, ἀλλὰ καὶ ἔδιδε τύπον ὑπομονῆς καὶ μακροθυμίας εἰς ὅλας τὰς κακώσεις καὶ τοὺς πειρασμούς.