Ἐκτὸς δὲ τῶν ἄλλων ἀρετῶν, εἶχεν ὁ Ἅγιος τὴν ὑψοποιὸν ταπείνωσιν, ὄχι μόνον ἔσωθεν εἰς τὴν καρδίαν, ἀλλὰ καὶ ἔξωθεν· ὅθεν ποτέ του δὲν ἐφόρεσε πολύτιμον ἱμάτιον, ἀλλὰ πενιχρὸν καὶ εὐτελέστατον, πολλάκις δέ τινες κακόφρονες τὸν ὠνείδιζον, ὅτι κατεφρόνει τὴν ἀξίαν μὲ τὴν εὐτέλειαν τοῦ ἐνδύματος, ὁ δὲ ἀπεκρίνετο οὕτω λέγων· «Δὲν εἶναι ἐντροπὴ μήτε ὄνειδος νὰ φορῇ τις πενιχρὰ ἱμάτια, ἀλλὰ μᾶλλον ἐπαίνου ἄξιον· μόνον ἡ ἁμαρτία εἶναι ἀξία ὀνειδισμοῦ καὶ καταφρονήσεως, ἡμεῖς δὲ πράττομεν τὰ ἐναντία ὅταν ἁμαρτάνωμεν, δὲν φοβούμεθα, τὰ δὲ εὐτελῆ ἐνδύματα ἐντρεπόμεθα; ὅστις ἀγαπᾷ τὸν Θεόν, πρέπει νὰ ποιῇ ἐκείνου τὸ θέλημα καὶ νὰ μὴ εἶναι ἀνθρωπάρεσκος, ἀλλὰ ταπεινὸς καὶ μέτριος εἰς τὸ φαγητόν, εἰς τὰ ἐνδύματα, εἰς τὰς πράξεις του καὶ τὰ νοήματα, ἵνα μὴ παροργίζῃ τὸν Κύριον». Αὐτὰ καὶ ἄλλα παρόμοια λέγων ἐνουθέτει καὶ τοὺς ἄλλους νὰ ταπεινώνωνται, τοῦτο δὲ ἔπραττε καὶ ὁ ἴδιος καὶ δὲν ὑψηλοφρόνει ποτέ του ὁ πανιαοίδιμος.
Οὕτω θεαρέστως πολιτευόμενος ὁ Ἅγιος, ἠξιώθη εἰς τὸ τέλος τῆς παροικίας του νὰ ἴδῃ καὶ πάλιν τον Δεσπότην Χριστὸν ὡς καὶ πρότερον· ἤτοι ἱστάμενος ἡμέραν τινὰ εἰς προσευχὴν κατὰ τὴν συνήθειαν, βλέπει τὸν Χριστὸν ἔχοντα τὰς χεῖρας ἡπλωμένας εἰς τὸν Σταυρόν, καὶ τοῦ λέγει ὀνειδιστικῶς· «Διατὶ ἀφῆκες μόνα καὶ ἀποίμαντα τὰ πρόβατα, ἅπερ ἐνεπιστεύθην εἰς τὰς χεῖράς σου, καὶ ἁρπάζουσιν αὐτὰ οἱ λύκοι καὶ τὰ τρώγουν; ἐγὼ ὅστις εἶμαι Θεὸς κατεδέχθην νὰ φορέσω σάρκα καὶ νὰ σταυρωθῶ διὰ τὴν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων, καὶ σὺ δὲν ὑπέμεινες τὸ βάρος τῆς συκοφαντίας, ἀλλὰ ἀνεχώρησας ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν, ὡς στρατιώτης δειλὸς καὶ μικρόψυχος;». Ταῦτα ἀκούσας, ἀπὸ τὸν φόβον καὶ τρόμον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν ὀδυρόμενος καὶ ἐξωμολογεῖτο ἐπὶ ὥραν πολλὴν δεόμενος νὰ τοῦ συγχωρήσῃ τὸ τῆς μικροψυχίας ἀνόμημα καὶ τοσοῦτον ἔκλαυσε πικρῶς, ὥστε ἔβρεξε τὴν γῆν μὲ δάκρυα καὶ δὲν ἠγέρθη ἕως οὗ ἔλαβε πληροφορίαν τῆς συγχωρήσεως· μετὰ δὲ τὴν ὀπτασίαν ἠγωνίζετο περισσότερον μόνος μόνῳ τῷ παντεπόπτῃ Θεῷ προσευχόμενος καὶ παρ’ αὐτοῦ ἀναμένων τὰς ἀμοιβὰς τῶν ἀγώνων του.