Ἀλλ’ ἐπειδὴ ἔφθασεν ὁ καιρὸς νὰ μεταστῇ ὁ Ἅγιος ἐκ τοῦ προσκαίρου καὶ φθαρτοῦ τούτου βίου και νὰ ὑπάγῃ πρὸς τὸν ποθούμενον, συναθροίσας τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ τοὺς ἐδίδαξεν ἱκανῶς ὅσα ἔπρεπε νὰ φυλάξωσι πρὸς σωτηρίαν τῆς ψυχῆς των, διὰ νὰ ἀξιωθῶσι τῆς αἰωνίου μακαριότητος, καὶ ἐξαιρέτως νὰ βιάζῃ ἕκαστος ἑαυτόν, διὰ νὰ ἀποκτήση τὰς τρεῖς ἐκείνας ἀρετάς, χωρὶς τῶν ὁποίων δὲν σῴζεταί τις, καθὼς καὶ πρότερον πολλάκις τοὺς ἐνουθέτησεν οὕτω λέγων· «Ἂς σπουδάσῃ ἕκαστος νὰ φυλάξῃ ἐξ ὅλης ψυχῆς του τὰς τρεῖς ταύτας μεγάλας ἀρετάς, ὡς χριστομιμήτους καὶ χρησιμωτέρας ἀπὸ ὅλας τὰς ἄλλας κατὰ ἀλήθειαν· ἤτοι τὴν ταπεινοφροσύνην, τὴν ἀγάπην καὶ τὴν ἐλεημοσύνην, μὲ τὰς ὁποίας ἡ Ἁγία Τριὰς δοξάζεται. Ἐγκρατεύεσθε ἕκαστος κατὰ τὴν δύναμιν αὐτοῦ, νὰ μὴ τρώγῃ τις περισσότερον ἀπὸ μίαν φορὰν τὴν ἡμέραν, καθὼς ἔχομεν παράδοσιν ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρας, καὶ μὴ δέχεσθε τοὺς ρυπαροὺς καὶ ἀκαθάρτους λογισμούς, οἵτινες μολύνουσι τὴν ψυχήν». Αὐτὰ καὶ ἓτερα λέγων, καὶ ζήσας ἔτη ρ’ (100) ζωὴν μακαρίαν καὶ ὑπερθαύμαστον, παρέδωκε τὴν ὁσίαν αὐτοῦ ψυχὴν τῇ κη’ (28ῃ) τοῦ Ὀκτωβρίου εἰς τὰς ἀχράντους χεῖρας τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. ᾯ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις, πάντοτε, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.