ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ὁ Κωνσταντινουπόλεως, ὁ λαμπρότατος τῆς οἰκουμένης φωστὴρ καὶ τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ δοῦλος γνήσιος, ἦτο ἐξ Ἀδριανουπόλεως [1]. Ὁ πατὴρ αὐτοῦ ἐκαλεῖτο Γεώργιος καὶ ἡ μήτηρ Εὐφροσύνη, ἀμφότεροι εὐσεβεῖς, εὐγενεῖς καὶ ἐνάρετοι. Ἀπὸ τοιούτους λοιπὸν γονεῖς γεννηθείς, ὠνομάσθη ὁ παῖς Ἀλέξιος εἰς τὸ ἅγιον Βάπτισμα καὶ ἀπὸ μικρὸς ἐδείκνυε ὁποῖός τις ἔμελλε νὰ κατασταθῇ, διότι οὐδόλως ἐδόθη εἰς παιγνίδια, κατὰ τὴν τῶν νέων συνήθειαν, οὔτε ἐπόθησε ρευστὰ καὶ μάταια πράγματα, ἀλλὰ ὅλη του ἡ σπουδὴ ἦτο εἰς τὴν ἀκολουθίαν τῆς Ἐκκλησίας καὶ εἰς τὴν τῶν γραμμάτων μάθησιν. Δὲν συνανεστρέφετο μὲ ἀτάκτους νέους, διὰ νὰ μὴ φθαρῶσιν εἰς κακὰς ὁμιλίας τὰ ἤθη τὰ χρηστά, τὰ ὁποῖα εἶχεν ὁ τρισμακάριος· μάλιστα ὅπου ἔβλεπεν εὐλαβῆ τινα καὶ ἐνάρετον, τὸν συνανεστρέφετο καὶ συνωμίλει μετ’ αὐτοῦ, ἵνα λαμβάνῃ ψυχικὴν ὠφέλειαν. Τελευτήσαντος δὲ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ, ἔμεινεν ὀρφανὸν τὸ παιδίον, καὶ προέκοπτεν εἰς τὴν ἀρετὴν περισσότερον· εἰς ὀλίγον δὲ καιρόν, ἀπὸ τὴν συνεχῆ μελέτην τῶν θείων Γραφῶν ἐκαρποφόρησε πολλὴν σοφίαν καὶ σύνεσιν, καὶ ἦτο τοσοῦτον γνωστικὸς εἰς τὰς συνομιλίας, ὥστε ὅλοι τὸν ἐθαύμαζον, ὅτι, καίτοι νέος, ὑπερτέρει πάντας τοὺς γέροντας εἰς τὴν φρόνησιν.
Ὅσον λοιπὸν προέκοπτεν εἰς τὴν ἡλικίαν τοῦ σώματος, τοσοῦτον ηὔξανε καὶ εἰς τὴν τῆς ψυχῆς ἀρετὴν καὶ κατάστασιν καὶ ἔβαλεν εἰς τὸν νοῦν του νὰ ἀπαρνηθῇ τελείως τοῦ πλάνου αὐτοῦ κόσμου τὴν ματαιότητα ὡς ψευδῆ καὶ ἐπίκηρον, νὰ ποθήσῃ τὴν ἄνω σοφίαν, νὰ ἀξιωθῇ τῆς οὐρανίου μακαριότητος· καὶ εἰς τοῦτο παρεκινήθη πρῶτον μὲν ἀπὸ τὴν ρῆσιν τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου, τὴν λέγουσαν· «Ὅστις ἀγαπᾷ περισσότερον ἀπὸ ἐμὲ τὸν πατέρα του καὶ τὴν μητέρα του, δὲν εἶναι ἄξιος δοῦλός μου», δεύτερον δὲ ἀπὸ τὸν Βίον καὶ τὴν Πολιτείαν τοῦ θαυμαστοῦ Ἀλυπίου τοῦ Κιονίτου, τὸν ὁποῖον ἀναγινώσκων μετ’ εὐλαβείας καὶ κατανύξεως καὶ βλέπων, ὅτι αὐτὸς κατεφρόνησεν ὅλα τοῦ κόσμου τὰ χαρμόσυνα καὶ τὴν μητέρα του, ἥτις ἦτο καὶ αὐτὴ χήρα καὶ τὸν εἶχε μοναδικὴν παρηγορίαν, ἐτρώθη καὶ οὗτος τὴν καρδίαν ἀπὸ τὸν θεῖον καὶ γλυκύτατον ἔρωτα καὶ καταφρονεῖ τὴν πατρίδα, τοὺς συγγενεῖς καὶ φίλους καὶ τὴν φιλτάτην μητέρα του, τὴν τεθλιμμένην καὶ χήραν, καὶ πορεύεται εἰς τὴν Θεσσαλονίκην, εἰς τὴν περιφέρειαν τῆς ὁποίας εὑρίσκετο θεῖός τις τοῦ Ἁγίου Μοναχὸς εἰς πλούσιόν τι Μοναστήριον, εἰς τὸ ὁποῖον μεταβὰς ἐκάρη Μοναχὸς καὶ μετωνομάσθη Ἀκάκιος.