Ἀσκητὴς δέ τις, κατοικῶν ποτε εἰς ὄρος τι, ὅπερ ὀνομάζεται τοῦ Χολομῶντος, ἀκούσας ὅτι ὁ Ἅγιος ἀναβλύζει μύρον ἄφθονον ἀπὸ τὸν τάφον, δὲν τὸ ἐπίστευε καὶ συνελογίζετο, ὅτι εἰς τὸ μέρος ἐκεῖνο ὑπάρχουσι καὶ ἄλλοι Ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι ὑπέμειναν περισσότερα Μαρτύρια διὰ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ὅμως δὲν ἀνέβλυσαν μύρον, καὶ αὐτὸς διὰ ποῖον Μαρτύριόν του ἐδοξάσθη τόσον ἀπὸ τὸν Θεόν; Λοιπὸν ὁ Θεὸς θέλων νὰ τὸν βεβαιώσῃ ὅτι εἶναι ἀληθὲς τὸ πρᾶγμα, τὶ ᾠκονόμησεν; Μίαν νύκτα, ἀφοῦ ἀνέγνωσεν ὁ Ἀσκητὴς ἐκεῖνος τὴν ἀκολουθίαν του, ἔπεσε νὰ κοιμηθῇ καὶ ἐφάνη εἰς αὐτὸν ὡς νὰ εὑρέθη εἰς τὴν Θεσσαλονίκην, μέσα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, καὶ ἐκεῖ εἶδεν ἔμπροσθέν του ἄνθρωπον, ὅστις ἐκράτει τὰς κλεῖδας τοῦ τάφου τοῦ Ἁγίου πρὸς τὸν ὁποῖον εἶπε· «Ἄνοιξόν μοι νὰ προσκυνήσω». Τοῦ ἤνοιξε λοιπὸν ἐκεῖνος καὶ εἰσῆλθε μέσα εἰς τὸ κουβούκλιον νὰ προσκυνήσῃ· ἐν ᾧ δὲ προσεκύνει, εἶδεν ὅτι ὅλος ὁ τάφος ἦτο βεβρεγμένος, ἀπὸ μύρον καὶ εὐωδίαζε καὶ εἶπε πρὸς τὸν φύλακα τοῦ τάφου· «Σὲ παρακαλῶ, ἐλθὲ νὰ σκάψωμεν ἐδῶ νὰ ἴδωμεν πόθεν ἔρχεται τὸ μύρον». Ἐφάνη λοιπὸν εἰς αὐτὸν ὡς νὰ ἔφερον ἐργαλεῖα καὶ ἤρξαντο νὰ σκάπτωσι καὶ ἐνῷ ἔσκαπτον εὗρον μέγα τι μάρμαρον, τὸ ὁποῖον μὲ πολὺν κόπον ἤγειραν, καὶ παρευθὺς ἐφάνη τὸ σῶμα τοῦ Ἁγίου λαμπρὸν κατὰ πολλὰ καὶ ὡραῖον, ἐκ τοῦ ὁποίου ἀνέβλυζε μύρον ἄφθονον ἐκχυνόμενον ἀπὸ τὰς ὀπάς, τὰ ὁποίας ἤνοιξαν εἰς τὸ σῶμα τοῦ Μάρτυρος αἱ λόγχαι τῶν ἀκοντίων. Τοσοῦτον δὲ πλῆθος μύρου ἐξήρχετο, ὥστε περιερράνθη καὶ ὁ φύλαξ τοῦ τάφου. Ὁ δὲ Ἀσκητὴς ἀπὸ τὸν τρόμον του, φοβούμενος νὰ μὴ πνιγῇ ἔκραξε μεγαλοφώνως· «Ἅγιε Δημήτριε, βοήθει». Μετὰ τὴν φωνὴν αὐτήν, ὤ τοῦ θαύματος! συνῆλθεν εἰς ἑαυτὸν καὶ εἶδεν ὅτι ἦτο βεβρεγμένος ὅλος ἀπὸ τὸ μύρον καὶ αὐτὸς καὶ τὰ ἐνδύματά του. Τοῦτο τὸ θαῦμα εἶδεν ὁ Ἀσκητὴς καὶ ἠγέρθη παρευθὺς ἀπὸ τὸ ὄρος, εἰς τὸ ὁποῖον ἠσκήτευε, καὶ ἦλθεν εἰς τὴν Θεσσαλονίκην, κηρύττων τὸ θαῦμα τοῦ Ἁγίου καὶ δοξάζων τὸν Θεόν· ἔμεινε δὲ ἐκεῖ εἰς τὸν Ναὸν ἱκανὰς ἡμέρας καὶ κατόπιν ἐπέστρεψεν εἰς τὸ ἀσκητήριόν του, λέγων· «Μέγας, ἀληθῶς, εἶναι ὁ Ἅγιος Δημήτριος».
Μετὰ τὸν θάνατον τοῦ βασιλέως Μαξιμιανοῦ ἐβασίλευσεν ὁ μέγας Κωνσταντῖνος ὁ εὐσεβέστατος καὶ χριστιανικώτατος. Κατὰ το διάστημα λοιπὸν τῆς βασιλείας του διώρισε στρατηγόν τινα εἰς τὴν Μεγάλην Βλαχίαν, ὀνομαζόμενον Λεόντιον, ὅστις ἠσθένησεν εἰς τὴν Θεσσαλονίκην τόσον βαρέως, ὥστε προετίμα μᾶλλον νὰ ἀποθάνῃ παρὰ νὰ ζῇ.