Εἶπε καὶ ὁ Ἀρχιερεύς· «Χαῖρε καὶ σύ, στρατιῶτα τοῦ Χριστοῦ Δημήτριε». Οἱ δὲ Χριστιανοὶ ἐκεῖνοι, ἅμα ἤκουσαν τὰ ὀνόματα ταῦτα, ἔστησαν παράμερα μετὰ φόβου διὰ νὰ ἴδωσι τὸ τέλος. Εἶπε πάλιν ὁ στρατιώτης πρὸς τὸν Ἀρχιερέα· «Πόθεν ἔρχεσαι, Ἀρχιερεῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ ποῦ ὑπάγεις;». Τότε ἐδάκρυσεν ὁ Ἅγιος Ἀχίλλιος καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· «Διὰ τὰς ἁμαρτίας καὶ τὰς ἀνομίας τοῦ κόσμου προσέταξεν ὁ Θεὸς νὰ ἐξέλθω ἀπὸ τὴν Λάρισαν, τὴν ὁποίαν ἐφύλαττον, διότι θὰ παραδοθῇ εἰς τὰς χεῖρας τῶν Ἀγαρηνῶν καὶ ἰδοὺ ἐξῆλθον καὶ ὑπάγω ὅπου μὲ προστάζει. Καὶ σὺ λοιπόν, πόθεν ἔρχεσαι; εἰπέ μοι σὲ παρακαλῶ!». Τότε ἐδάκρυσε καὶ ὁ Ἅγιος Δημήτριος καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· «Καὶ ἐγὼ τὸ αὐτὸ ἔπαθον, Ἀρχιερεῦ Ἀχίλλιε· πολλάκις ἐβοήθησα τὸὺς Θεσσαλονικεῖς καὶ ἀπὸ αἰχμαλωσίας τοὺς ἐλύτρωσα καὶ ἀπὸ θανατικὸν καὶ ἀπὸ ἀσθένειαν· πλὴν τώρα ἀπὸ τὰς πολλάς των ἁμαρτίας καὶ ἀνομίας ἀπέστη ὁ Θεὸς ἀπ’ αὐτοὺς καὶ μὲ προσέταξε νὰ τοὺς ἀφήσω, νὰ παραδοθῶσιν εἰς τὰς χεῖρας τῶν Ἀγαρηνῶν. Διὰ τοῦτο ὑπήκουσα εἰς τὴν προσταγήν του καὶ ἰδοὺ ἐξῆλθον καὶ ὑπάγω ὅπου μὲ προστάζει». Ταῦτα εἰπόντες ἀμφότεροι ἔκυψαν τὰς κεφαλάς των κάτω εἰς τὴν γῆν καὶ ἔκλαυσαν· ἔπειτα δὲ ἀπὸ πολλὴν ὥραν ἐφιλήθησαν καὶ ἀπεχαιρετίσθησαν καὶ πάραυτα ἐγένοντο ἄφαντοι. Τοῦτο τὸ θαῦμα ἰδόντες οἱ Χριστιανοὶ ἐκεῖνοι δὲν ἀπετόλμησαν νὰ ὑπάγωσιν εἰς τὴν Θεσσαλονίκην, ἀλλ’ ἔστρεψαν εἰς τὰ ὀπίσω διηγούμενοι τὸ θαῦμα. Δὲν παρῆλθε μὴν καὶ ἡ Θεσσαλονίκη ἐκυριεύθη καὶ ἐλεηλατήθη ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ὡς καὶ ἡ Λάρισα.
Αὐτὸ εἶναι τὸ Μαρτύριον τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου καὶ μερικὰ ἐκ τῶν θαυμάτων αὐτοῦ, τὰ ὁποῖα διηγήθημεν ἐν συντόμῳ. Πρέπον δὲ εἶναι καὶ ἡμεῖς, οἵτινες ἀκούομεν τὰ Μαρτύρια τῶν Ἁγίων Μαρτύρων, νὰ μιμώμεθα καὶ τὰ ἔργα αὐτῶν, ἵνα ὁ Θεὸς εὐφραίνηται εἰς τὰ ἔργα ἡμῶν καὶ οἱ Ἅγιοι χαίρωσιν εἰς τὰς ἑορτὰς ἡμῶν καὶ ἡμεῖς ἀξιωθῶμεν τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἧς γένοιτο πάντας ἡμᾶς ἐπιτυχεῖν ἐν Χριστῷ τῷ ἀληθινῷ Θεῷ ἡμῶν, ᾧ πρέπει δόξα, κράτος, τιμὴ καὶ προσκύνησις εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.