Ὁ δὲ κόπος καὶ αἱ τέχναι τῶν βαρβάρων τούτων ἐστράφησαν ἐπὶ τὰς κεφαλάς των, ὅλαι δὲ αὐτῶν αἱ προσπάθειαι καὶ ἐνέργειαι ἀπέβησαν μάταιαι. Οἱ δὲ Θεσσαλονικεῖς, βλέποντες τὴ δειλίαν τῶν βαρβάρων καὶ ἐνθαρρυθέντες ἐσφενδόνιζον πέτρας ἀκαταπαύστως ἀπὸ τὰ τείχη τοῦ φρουρίου. Βλέποντες λοιπὸν οἱ βάρβαροι τὰς μὲν πέτρας μικράς, τὴν δὲ δύναμιν αὐτῶν μεγάλην, ἐθαύμαζον καὶ ἠπόρουν· ὅθεν ἔλαβον εἰς τὰς χεῖράς των ἀπὸ τὰς πέτρας ἐκείνας καὶ εἶδον ὅτι ἦσαν ἐπάνω εἰς αὐτὰς γράμματα. Ἠρώτησαν τότε ἕνα, τὸν ὁποῖον εἶχον αἰχμαλωτίσει εἰς τὰ περίχωρα, τί λέγουσι τὰ γράμματα ἐκεῖνα. Αὐτὸς δὲ ἐξήγησεν εἰς αὐτοὺς τὶ ἐσήμαινον καὶ οὗτοι ἐθαύμασαν καὶ ἠπόρησαν εἰς τὴν δύναμιν τοῦ Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, τοῦ ὁποίου μόνον τὸ ὄνομα ἐπικαλούμενον βοηθεῖ τοιουτοτρόπως! Τότε λοιπὸν ἔπαυσαν πρὸς καιρὸν ἀπὸ τοῦ νὰ πολεμῶσιν.
Πλὴν μετὰ παρέλευσιν ὀλίγου καιροῦ, συνάξαντες καὶ πάλιν οἱ βάρβαροι ἐκεῖνοι περισσότερα στρατεύματα, ἦλθον κατὰ τῆς Θεσσαλονίκης. Αἴφνης ὅμως ἐφάνη καὶ ὁ Μεγαλομάρτυς Δημήτριος ὡς νὰ ἐξήρχετο ἀπὸ τὸ φρούριον μὲ στρατεύματα ἀμέτρητα. Αὐτοὶ δέ, ἅμα τὸν εἶδον, ἔφευγον εἰς τὰ ὀπίσω καὶ χωρὶς νὰ τοὺς διώκῃ κανείς. Ἄφησαν δὲ τὰς τροφάς των, τὰς σκηνάς των καὶ τὰ ἄρματά των καὶ οὕτως ἐλυτρώθη ἡ πόλις ἀπὸ τὸν μέγαν καὶ φρικτὸν ἐκεῖνον κίνδυνον καὶ ἐδόξασαν ἅπαντες τὸν Θεὸν καὶ ἐμεγάλυνον τὸν Μεγαλομάρτυρα Δημήτριον, διὰ τὸ θαῦμα τὸ ὁποῖον ἔδειξε, διότι καθὼς ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ, ὁ ἀρχηγὸς τοῦ πάλαι Ἰσραηλιτικοῦ στρατοῦ, ἔστησε τὸν ἥλιον μέχρις ὅτου ἐφόνευσε τὸν Ἀμαλὴκ καὶ τὸ στράτευμα αὐτοῦ ὅλον, οὕτω καὶ ὁ Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν πέτραν, εἰς τὴν ὁποίαν εἶχε τὸ ὄνομά του γεγραμμένον, ἀνέστρεψεν ἐπὶ τὰς κεφαλὰς τῶν ἐχθρῶν τὰς πέτρας τὰς ὁποίας ἔρριπτον κατὰ τῆς πατρίδος του. Καὶ ἠδύνατο μὲν ὁ Ἅγιος καὶ δι’ ἄλλου τρόπου νὰ λυτρώσῃ τὴν πατρίδα του, ἤτοι νὰ φοβίσῃ τοὺς ἐχθροὺς καὶ νὰ ἐνθαρρύνῃ τὸν λαόν του νὰ κατακόψωσι καὶ νὰ ἀφανίσωσι τοὺς ἐλθρούς, πλὴν οὕτως ἠθέλησεν ὁ Ἅγιος διὰ νὰ δείξῃ τὴν μεγάλην παρρησίαν, τὴν ὁποίαν εἶχε πρὸς τὸν Θεόν, διότι μὲ τὴν πέτραν ἐποίησε τοιοῦτον θαῦμα.