Ὁ δὲ ὑπηρέτης, ὁ ὁποῖος ἐφύλαττε τὸν τάφον τοῦ Ἁγίου, ἐλθὼν νὰ ἀνοίξῃ τὸ κουβούκλιον, εἶδεν αἴφνης ἐπάνω εἰς τὸν τάφον τὸν μανδύαν ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος ἔφεγγε, καὶ κυριευθεὶς ἀπὸ φόβον ἐστάθη ἐπὶ ἱκανὴν ὥραν θαυμάζων εἰς αὐτό. Ἔπειτα ἔτρεξε μετὰ σπουδῆς καὶ διηγήθη τὸ περιστατικὸν τοῦτο εἰς ὅλους· ἦλθον λοιπὸν ἅπαντες οἱ πρόκριτοι τῆς πόλεως ἐκείνης καὶ ἰδόντες τὸν ἀξιοθαύμαστον ἐκεῖνον μανδύαν ἐξεπλάγησαν, ἠννόησαν δὲ ὅτι τὸ πρᾶγμα ἐκεῖνο ἦτο βασιλικόν. Ἔγραψαν λοιπὸν ἀμέσως πρὸς τὸν βασιλέα ἐπιστολήν, τὴν ὁποίαν ἔπεμψαν διὰ ταχυδρόμων ἐπίτηδες καὶ ἐν αὐτῇ τῇ ἐπιστολῇ ἐξέθετον τὸ εἶδος καὶ τὴν ποιότητα τοῦ ἐνδύματος ἐκείνου.
Μαθὼν ὁ βασιλεὺς τὸν ἐρχομὸν τῶν ἀπεσταλμένων ἐκείνων ἐξήτασεν αὐτοὺς νὰ τοῦ εἴπωσιν ἀκριβῶς τὴν ἡμέραν καὶ τὴν ὥραν κατὰ τὴν ὁποίαν εὑρέθη ὁ μανδύας ἡπλωμένος εἰς τὸν τάφον τοῦ Ἁγίου. Ἐκ τῆς ἐξετάσεώς του αὐτῆς ἔμαθεν ὁ βασιλεύς, ὅτι οὗτος εὑρέθη εἰς τὸν τάφον τοῦ Ἁγίου ἀκριβῶς τὴν ὥραν κατὰ τὴν ὁποίαν καὶ οἱ θησαυροφύλακες αὐτοῦ τὸν εἶχον τοποθετήσει εἰς τὸν ἐξωτερικὸν κοιτῶνα αὐτοῦ. Ὅθεν θαυμάσας ὁ βασιλεὺς ἐκήρυττεν εἰς τὴν πόλιν τὸ παράδοξον ἐκεῖνο θαῦμα, τὸ ὁποῖον ἐποίησεν ὁ Ἅγιος. Μετὰ παρέλευσιν δέ τινων ἡμερῶν ὁ βασιλεὺς εἶπε πρὸς τοὺς μεγιστᾶνας αὐτοῦ· «Ὁ Ἅγιος Δημήτριος ὀνειδίζει ἡμᾶς διὰ τὴν ἀμέλειαν καὶ ἀγνωμοσύνην μας, διότι αὐτὸς μὲν εἰς πολλοὺς πολέμους κατὰ τῶν ἐχθρῶν πολλάκις μᾶς ἐβοήθησε καὶ κατασυνέτριψεν αὐτούς, ἐνῷ ἡμεῖς ἕως τώρα οὔτε κἂν μὲ ἐλάχιστα ἀφιερώματα δὲν ηὐχαριστήσαμεν αὐτόν, διὰ τοῦτο καὶ αὐτὸς ἠθέλησε νὰ λάβῃ ὡς ἐνέχυρον τὸν μανδύαν μου μέχρις ὅτου ἀποδώσωμεν εἰς αὐτὸν τὸ ὀφειλόμενον. Ἀλλά, πολλή σου ἡ δόξα, μεγαλομάρτυς καὶ θαυματουργὲ Δημήτριε Μυροβλύτα· διότι καὶ ἀπὸ τοὺς ἐχθροὺς μᾶς ἐλευθερώνεις καὶ μᾶς βοηθεῖς, συγχρόνως δὲ μᾶς ἐλέγχεις ὡς ἀχαρίστους». Ταῦτα εἰπὼν ὁ βασιλεὺς ἀμέσως ἔγραψε χρυσόβουλλον, διὰ τοῦ ὁποίου ἀφιέρου εἰς τὸν ἐν Θεσσαλονίκῃ Ναὸν τοῦ Ἁγίου Δημητρίου τὴν πόλιν Μελιδόνιον, μετὰ πολλῶν ἀγρῶν καὶ ἀμπελώνων αὐτῆς, παρεκάλει δὲ εἰς τὸ χρυσόβουλλον τὸν Ἅγιον νὰ τὸν συγχωρήσῃ διὰ τὴν ἐπιδειχθεῖσαν ἀγνωμοσύνην του.