Καίτοι δὲ καθ’ ἡμέραν ἐκαρποφόρει ἡ διδασκαλία του αὕτη, αὐτὸς ἐν τοσούτῳ δὲν ἔπαυεν ἀπὸ τοῦ νὰ διδάσκῃ καὶ οὐδὲν ἄλλο διελογίζετο εἰμὴ ὅτι, ἂν δὲν κατορθώσῃ νὰ ἐπιστρέψωσιν ὅλοι οἱ Θεσσαλονικεῖς καὶ νὰ πιστεύσωσιν εἰς τὸν Χριστόν, τίποτε δὲν ὠφελεῖτο οὐδὲ ἐκέρδισεν ἀπέναντι τῆς ὑπολήψεως τῆς ὁποίας ἔχαιρεν. Ὁ ἐχθρὸς ὅμως τῆς ἀληθείας διάβολος, ὅστις φθονεῖ πάντοτε τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, βλέπων ὅτι οἱ μὲν Χριστιανοὶ ἐπληθύνοντο ἀκαταπαύστως, οἱ δὲ εἰδωλολάτραι ἠλαττοῦντο, ἐφθόνησε καὶ προσεπάθει παντοιοτρόπως νὰ παρακωλύσῃ τὸ κήρυγμα τοῦ Ἁγίου. Πλήν, διὰ νὰ ἐπιτύχῃ ἐντελῶς τὸν σκοπόν του, δὲν εὕρισκεν ἄλλο μέσον καταλληλότερον, παρὰ ἐὰν κατώρθωνε νὰ θανατωθῇ ὁ Ἅγιος. Αὐτὸ δὲ τοῦτο τὸ ὁποῖον διελογίζετο, τὸ κατώρθωσεν ἐπὶ τέλους, ὡς θέλομεν ἴδει ἀκολούθως.

Ὁ βασιλεὺς Μαξιμιανός, ἀφοῦ ὑπέταξε τοὺς Σκύθας καὶ τοὺς Σαυρομάτας εἰς τὴν ἐξουσίαν τῆς Ρωμαϊκῆς βασιλείας, ἐπιστρέφων νικητὴς καὶ τροπαιοῦχος καὶ θυσιάζων εἰς τὰ εἴδωλα εἰς ὅσας πόλεις διέβαινεν, ἦλθε καὶ εἰς Θεσσαλονίκην. Τότε τινὲς ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρας τῆς πόλεως ταύτης, ἔχοντες ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῶν τὸν διάβολον καὶ θέλοντες νὰ τιμηθῶσιν ἀπὸ τὸν βασιλέα διὰ τὴν πρὸς αὐτὸν ἀγάπην, ἐπῆγαν εἰς αὐτὸν καὶ τοῦ εἶπον· «Πολυχρονεμένε βασιλεῦ, ὁ Θεὸς νὰ αὐξάνῃ τὴν βασιλείαν σου· σὲ παρακαλοῦμεν νὰ μᾶς ἐπιτρέψῃς νὰ ἀναφέρωμεν λόγον τινὰ πρὸς τὴν ἐνδοξότητά σου καὶ ἂς μὴ φανῶμεν ἀσεβεῖς ἄνθρωποι, ἐπειδὴ διαβάλλομεν τὸν αὐθέντην ἡμῶν, διότι ἡμεῖς, θέλοντες περισσότερον τὸ συμφέρον τῆς βασιλείας σου ἀπὸ τὸ συμφέρον αὐτοῦ, ὁμολογοῦμεν τὴν ἀλήθειαν. Γνώρισον λοιπόν, ὅτι ὁ Δημήτριος, ὁ ὁποῖος ἐτιμήθη ἀπὸ τὴν ἐνδοξότητά σου μὲ τὸν βαθμὸν τοῦ ἡγεμόνος τῆς Θεσσαλίας, ἠρνήθη τὴν πάτριον θρησκείαν καὶ πιστεύει τὸν Χριστόν, ἐκεῖνον τὸν ὁποῖον ἐσταύρωσαν οἱ Ἑβραῖοι. Καὶ δὲν ηὐχαριστήθη εἰς αὐτὸ μόνον, ἀλλὰ καθήμενος καὶ εἰς τὸ δικαστήριόν του κηρύττει φανερὰ αὐτὸν τὸν Χριστὸν διὰ Θεὸν ἀληθινόν· καθ’ ἑκάστην δέ, ἀκούοντες οἱ ἄνθρωποι τοὺς πεπλανημένους λόγους αὐτοῦ, ἀφήνουσι τὴν θρησκείαν των καὶ γίνονται Χριστιανοί».