Τόσον ἐν τῇ Εὐβοίᾳ ὅσον καὶ ἐν Φθιώτιδι καὶ Φωκίδι, αἱ Εὐαγγελικαὶ αὐτοῦ ἀρεταὶ «ὑπὲρ ἥλιον» ἔλαμψαν, «ὁ λόγος τῆς χάριτος» ὁ ἐκπορευόμενος ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ ἔρρεεν ὡς ποταμὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐποτίζετο πλουσίως ἐκ τῶν ζωηρρύτων τούτων ναμάτων. Ὡς ἄλλος Ἀπόστολος ὁ θεῖος Πατὴρ «εὐηγγελίζετο τὴν αἰώνιον σωτηρίαν» εἰς τὰς περιοχὰς αὐτάς. Τοὺς ζῶντας ἐν ἁμαρτίᾳ παρεκίνει εἰς μετάνοιαν, τοὺς ὀλιγοψύχους παρεκάλει εἰς ἀρετήν, εἰς τοὺς προθύμους ἐνέπνεε πλείονα προθυμίαν εἰς τὸ ἀγαθόν, «τύπος καὶ παράδειγμα γενόμενος τοῖς πᾶσιν, ἵνα πάντας ἢ πλείονας κερδήσῃ». Ἡ Εὔβοια μετὰ τῆς Φθιώτιδος καὶ Φωκίδος εὐφήμῳ στόματι ὁμολογοῦν τὴν χάριν καὶ κηρύττουν τὴν εὐεργεσίαν τῆς θείᾳ νεύσει διελεύσεως ἐξ αὐτῶν τοῦ Ἁγίου πατρὸς ἡμῶν Νεκταρίου.

Περατώσας καὶ ἐνταῦθα τὴν ἀνατεθεῖσαν αὐτῷ ἐντολὴν «ἐν φόβῳ Θεοῦ καὶ ἀγαθῇ συνειδήσει», προσεκλήθη τῇ 8ῃ Μαρτίου τῷ ͵αωϟδ’ (1894) καὶ ἀνέλαβε τὴν διεύθυνσιν τῆς ἐν Ἀθήναις Ἐκκλησιαστικῆς Ριζαρείου Σχολῆς. Καὶ ὡς ὁμολογεῖται, πρὸ τοῦ διορισμοῦ τοῦ Ἁγίου ὡς διευθυντοῦ ἡ Σχολὴ αὕτη δὲν ἦτο καὶ εἰς τόσον ὁμαλήν, ὡς θὰ ἔπρεπε, κατάστασιν. Μόλις ὅμως ἀνέλαβε τὴν διεύθυνσιν οὗτος, εἰρήνευσεν αὕτη καὶ ἔλαβε τὴν κανονικήν της κατεύθυνσιν, διότι ὡς φιλόστοργος Πατὴρ ἐφέρετο καὶ εἰς τοὺς μαθητὰς καὶ εἰς τὸ λοιπὸν προσωπικὸν τῆς Σχολῆς, ἀπολαμβάνων βαθυτάτου σεβασμοῦ καὶ ἀπείρου ἐκτιμήσεως καὶ ἀγάπης παρὰ πάντων. Ἦτο ὁ μόνος ἐνδεδειγμένος διὰ τὴν θέσιν αὐτήν, εἰς ἣν τὸν ἔθηκεν ἡ θεία βουλή. Διὰ τῆς ἁγιότητος τοῦ βίου του, τῆς βαθείας μορφώσεώς του, τῆς τε θύραθεν καὶ τῆς θείας τῶν πατρικῶν του παραινέσεων, ἐπεβλήθη εἰς πάντας, καὶ ἡ Σχολὴ ἀπέβη πραγματικὸν φυτώριον τῶν μαθητευομένων πρὸς διακονίαν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ. Ἡ ζωή του ἐν αὐτῇ ἦτο ζωὴ μᾶλλον Μοναχοῦ «ἐν ὁσιότητι καὶ δικαιοσύνῃ», ἐν προσευχῇ καὶ χρηστότητι καὶ διηνεκεῖ μελέτη καὶ συγγραφῇ ἱερῶν βιβλίων, διδάσκων συγχρόνως εἰς τὰς ἀνωτέρας τάξεις Ποιμαντικὴν καὶ ἄλλα μαθήματα. Ἐν ἑνὶ λόγῳ ἡ ὑπηρεσία του εἰς τὴν Ριζάρειον Σχολὴν ἀφῆκεν ἐποχήν, ὡς περιτράνως ὁμολογοῦσιν οἱ τότε μαθητεύσαντες καὶ εἰδότες τὸν Ὅσιον ἄνδρα, καὶ τῶν αὐτοῦ καλῶν πεῖραν λαβόντες.

Καίτοι βεβαρημένος ὑπὸ τῶν καθηκόντων τοῦ διευθυντοῦ τῆς Σχολῆς δὲν ἔπαυε νὰ ἱερουργῇ πάντοτε καὶ νὰ κηρύττῃ τὸν Θεῖον λόγον ἐν τῷ Παρεκκλησίῳ τῆς Σχολῆς, ὅπου πολλοὶ ἐκκλησιάζοντο καὶ ἤκουον μετὰ θαυμασμοῦ τὸν Ἅγιον Ἱεράρχην ὁμιλοῦντα μετὰ δυνάμεως λόγου καὶ σοφίας,