Φθάσας εἰς τὴν Μονὴν Σίμωνος Πέτρας, ἐπεσκέφθη τὸ Γηροκομεῖον αὐτῆς, ὅπου εὑρὼν ὑπέργηρον κλινήρη Μοναχόν, ἔκυψε καὶ ἠσπάσθη αὐτὸν εἰς τὸ στόμα «ἐν φιλήματι ἁγίῳ». Γράφω δὲ τοῦτο ὡς ἰδιάζον χαρακτηριστικὸν τῆς τελείας εὐλαβείας καὶ ταπεινώσεως τοῦ Ἁγίου. Πανταχοῦ δύναταί τις εἰπεῖν, ὅπου καὶ ἂν εὑρίσκετο ὁ Ἅγιος, ἦτο ζῶν παράδειγμα καὶ ἔμψυχος εἰκὼν ἀρετῆς, εὐσεβείας καὶ διδασκαλίας, καὶ σιγῶν καὶ φθεγγόμενος, κατὰ τὴν θείαν φωνήν, ὡς ἀληθὴς μαθητὴς τοῦ Κυρίου.
Κατ’ ἐκείνην τὴν ἐποχὴν ἐχήρευσεν ὁ Πατριαρχικὸς θρόνος Ἀλεξανδρείας, τοῦ Πατριάρχου Σωφρονίου ἐκδημήσαντος πρὸς Κύριον, καὶ πάντες πρὸς τὸ σεπτὸν πρόσωπον τοῦ Ὁσίου ἀπέβλεψαν, θεωρήσαντες τοῦτον τὸν πλέον κατάλληλον καθ’ ὅλα διὰ τὸ ὕπατον τοῦτο ἀξίωμα. Ἀλλ’ ὁ ταπεινόφρων Νεκτάριος ἀπέφυγε τὴν ἐκλογὴν ταύτην, σκοπὸν ἔχων νὰ διέλθῃ τὸ ὑπόλοιπον τῆς ζωῆς του ὡς Μοναχὸς ἔν τινι Μονῇ ἐν ἀδιαλείπτῳ προσευχῇ καὶ ἑνώσει πρὸς τὸν Κύριον, ὡς ἐνθέρμως καὶ ὁλοψύχως ἐπόθει.
Ὡς εἴπομεν, ὁ πρὸς τὴν μοναχικὴν ζωὴν πόθος του ἦτο διακαής, καὶ γυναῖκες τινές, λίαν εὐλαβεῖς, ἐξομολογηθεῖσαι ἐφανέρωσαν εἰς αὐτὸν τὴν ἐπιθυμίαν νὰ μονάσουν ὑπὸ τὴν πεφωτισμένην πνευματικὴν ὁδηγίαν καὶ διακυβέρνησιν αὐτοῦ, ὁπότε καὶ ἀπεφάσισε πλέον ὁριστικῶς νὰ προβῇ εἰς ἵδρυσιν γυναικείας Μονῆς, θεωρήσας τοῦτο, ὡς καὶ ἦτο θέλημα Θεοῦ. Ἀνεζήτει ὅθεν τὸν κατάλληλον τόπον, καὶ οὗτος ὑπῆρξεν ἐν τῇ νήσῳ Αἰγίνῃ, ὅπου καὶ ἵδρυσε τὴν Ἱερὰν καὶ Σεβασμίαν αὐτοῦ Μονήν.
Εἰς τὴν ἵδρυσιν ταύτης προέβη ὁ Ἅγιος Νεκτάριος τὸ πρῶτον κατὰ τὸ 1904, διευθυντὴς ἔτι ὢν τῆς Ριζαρείου Σχολῆς, τῇ ἐγκρίσει τοῦ τότε Μητροπολίτου Ἀθηνῶν Θεοκλήτου. Ἡ ἐν Αἰγίνῃ τοποθεσία αὕτη καλεῖται «Ξάντος» καὶ ἔχει πρὸς τὸ βόρειον μέρος τὸν λόφον, ἐν ᾧ ὑπῆρχεν ἡ παλαιὰ χώρα τῆς Αἰγίνης μετὰ τῆς Ἐπισκοπῆς τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἁγίου Διονυσίου τοῦ Ζακυνθίου, ἐν μέσῳ πολλῶν Ναῶν καὶ Παρεκκλησίων, ἐκ τῶν ὁποίων τινὰ σῴζονται μέχρι σήμερον, ἀπέχει δὲ τῆς ἐν παραλίᾳ νέας πόλεως περὶ τὴν μίαν καὶ πλέον ὥραν. Ἐν τῆ περιόπτῳ ταύτῃ τοποθεσίᾳ ὑπῆρχε παλαιὰ Μονὴ ἐπ’ ὀνόματι τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς ἡμικατεστραμμένη, ἐν ᾗ κατὰ τὴν παράδοσιν τῶν κατοίκων ἤσκησεν ἡ ἐξ Αἰγίνης Ὁσία Ἀθανασία, ἀκμάσασα κατὰ τὴν Βυζαντινὴν περίοδον καὶ ἑορταζομένη τῇ 18ῃ Ἀπριλίου [1].