καὶ ἐξωμολογοῦντο εἰς αὐτόν, καὶ ἐλάμβανεν ἕκαστος τὴν κατάλληλον θεραπείαν, καὶ τὰ ἀνάλογα πρὸς τὴν νόσον τῆς ἑαυτοῦ ψυχῆς φάρμακα. Ἀλλὰ καὶ ἐκτὸς τῆς Σχολῆς, ὁσάκις τοῦ ἐδίδετο εὐκαιρία, ἱερούργει καὶ ἐκήρυττε, τόσον ἐν Ἀθήναις, ὅσον καὶ ἐν Πειραιεῖ, ἔνθα συνέτρεχον μετὰ πίστεως καὶ εὐλαβείας τὰ στίφη τῶν εὐσεβῶν. Ἡ φήμη τῆς πλουσίας διδασκαλίας του καὶ ἡ ἁγιότης τοῦ βίου εἵλκυε τοὺς πάντας «ὡς ὁ μαγνήτης τὸν σίδηρον», ὁ δὲ διδακτικός του λόγος ἧτο λίαν ἀποτελεσματικὸς καὶ ἐπέδρα σωτηρίως ἐπὶ τὰς ψυχὰς τῶν ἀκουόντων, διότι ἦτο «πρακτικὸς καὶ ἅλατι ἠρτυμένος», προερχόμενος ἐκ καρδίας «πεπληρωμένης Χάριτος», ὁ δὲ σεβασμὸς τὸν ὁποῖον παρὰ πάντων ἀπελάμβανεν ἦτο βαθύτατος. Δυνάμεθα νὰ εἴπωμεν ὅτι ἡ διάβασις τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου ἐκ τῶν Ἀθηνῶν καὶ τοῦ Πειραιῶς ἦτο ἐπίσκεψις θεία καὶ εὐλογία Θεοῦ, «ἐπισκεψαμένου τὸν λαὸν αὐτοῦ» διὰ τοῦ Ἁγίου τούτου Πατρός, ὅστις «ὡς ἄνθραξ τοῦ ἀΰλου πυρὸς» ἀνεζωπύρησε τὸ θεῖον κήρυγμα, πλείστας ψυχὰς ἀνέφλεξε πρὸς θεῖον ἔρωτα, καὶ ἐνεφύσησε θείαν πνοὴν καὶ θέρμην οὐρανίαν εἰς τὴν πνευματικὴν ζωήν.

Πολλάκις ἐπεσκέπτετο τὴν Ἐξαρχίαν τοῦ Παναγίου Τάφου καὶ συνωμίλει μετὰ τοῦ τότε ἐκεῖ Ἐφημερίου, ὄντως πνευματικοῦ ἀνθρώπου, πρὸς ὃν ἐν μιᾷ ἡμέρᾳ εἶπε τὰ ἑξῆς: «Ὅταν ὁ ἄνθρωπος κατανοήσῃ τὸν προορισμὸν αὐτοῦ καὶ ὅτι εἰναι τέκνον τοῦ οὐρανίου Πατρός, τοῦ ἄκρου δηλαδὴ ἀγαθοῦ, μετὰ περιφρονήσεως βλέπει τὰ ἀγαθὰ τοῦ κόσμου τούτου· ναί, ὑποφέρει ὁ ἐνάρετος ἄνθρωπος πειρασμοὺς καὶ ἐξευτελισμοὺς ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ, χαίρει ὅμως ἐν τῷ βάθει τῆς καρδίας αὐτοῦ, καὶ διότι ἔχει ἀναπεπαυμένην τὴν συνείδησίν του· μισεῖ ὁ κόσμος καὶ περιφρονεῖ τοὺς ἐναρέτους ἄνδρας, ζηλεύει ὅμως αὐτούς, διότι, ὡς ἔλεγον οἱ πρόγονοι ἡμῶν, ἀρετὴν καὶ πολέμιος θαυμάζει».

Κατὰ τὴν θερινὴν περίοδον τοῦ ἔτους 1898, ἅμα τῇ διακοπῇ τῶν μαθημάτων, ἐπεσκέφθη τὰς Ἱερὰς Μονὰς τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὡς εὐλαβὴς προσκυνητὴς τῶν ἱερῶν παιδευτηρίων τῆς ἀσκητικῆς πολιτείας καὶ κατὰ Χριστὸν φιλοσοφίας, τῆς ὁποίας ἄκρος ἐραστὴς ἐτύγχανε, κατὰ τὸν Μέγαν Θεολόγον Γρηγόριον. Ἡ ταπεινοφροσύνη του, ἡ πρᾳότης του, ἡ πηγαία εὐλάβεια τῆς ψυχῆς του, καὶ γενικῶς ἡ ἁπλότης καὶ ἡ χρηστότης τῶν τρόπων του, πολὺν θαυμασμὸν προεξένησαν εἰς τοὺς ἐκεῖ Ὁσίους Μοναχούς δεχομένους καὶ βλέποντας ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἁγίου τοὺς πάλαι Ἁγίους Ἱεράρχας τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν Βασίλειον τὸν Μέγαν, Γρηγόριον τὸν Θεολόγον καὶ ἄλλους.