Πᾶν τὸ ἀπᾷδον ἀπέτρεπε καὶ ἐκαλλιέργει ὡς φιλόστοργος Πατὴρ εἰς τὰς ψυχὰς τῶν μοναζουσῶν τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ, τὴν εὐλάβειαν, τὴν κατάνυξιν, τὴν πρὸς ἀλλήλας ἀγάπην, τὴν χριστομίμητον ὑπακοήν, ζῶν ὡς τέλειος Μοναχὸς καὶ Ἀσκητής, λιτότατος τὴν δίαιταν, ἁπλοῦς τοὺς τρόπους, ἄκακος, ταπεινὸς καὶ πρᾷος τῇ καρδίᾳ.
Ὁ Ἅγιος ἐτέλει ὁ ἴδιος καὶ καθήκοντα Ἐφημερίου ἐν τῇ Μονῇ, καὶ πλείστας χειρωνακτικὰς ἐργασίας καί τινας βαρείας καὶ σκληράς, καλλιεργῶν τοὺς κήπους καὶ ἀγροὺς τῆς Μονῆς, καὶ ποτίζων αὐτοὺς δι᾽ ὕδατος μεταφερομένου ὑπ’ αὐτοῦ ἐκ μακρινῆς ἀποστάσεως. Καὶ ὄχι μόνον αὐτά, ἀλλὰ καὶ αὔλακας ἤνοιγε καὶ ὀχετοὺς ἡτοίμαζε, καὶ λίθους μεγάλους μετέφερεν ἐπὶ τῶν ὤμων του διὰ τὴν οἰκοδόμησιν καὶ συμπλήρωσιν τῶν κελλίων τῆς Μονῆς, καὶ αὐτὰ τὰ ὑποδήματα τῶν Μοναχῶν ἐπιδιώρθωνεν «ἰδίαις χερσί», καὶ ἐν ἑνὶ λόγῳ ὑπέβαλλεν ἑαυτὸν ὁ μακάριος· εἰς αὐστηροτάτην ἄσκησιν, διὰ τῆς ὁποίας ἐνεκρώθη τελείως ἐν τῷ κόσμῳ καὶ ἔζη βίον «ἔξω κόσμου καὶ σαρκός, ὑπὲρ τὰ ὁρώμενα» κατὰ τὸν θεῖον Θεολόγον Γρηγόριον.
Ἡ ἀγγελικὴ αὕτη ζωὴ τοῦ Ἁγίου τὸν ἀνέδειξεν ἐπάξιον δοχεῖον τῶν χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οὕτινος τὰς ἀΰλους ἐλλάμψεις «ὅλος ἐνθεώτατος» ἐδέχετο ἐν τῇ ψυχῇ του καὶ πλουσίαν τὴν Χάριν τῶν θαυμάτων ἔλαβε παρὰ Κυρίου, ὡς ἀληθὴς θεράπων καὶ φίλος αὐτοῦ, ἡ δὲ φήμη του ὡς Ἁγίου καὶ θαυματουργοῦ διεδίδετο ὄχι μόνον ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον τῆς νήσου, ἀλλὰ καὶ πέραν τῶν ὁρίων αὐτῆς. Πλεῖστοι δὲ προσέτρεχον πανταχόθεν πρὸς αὐτὸν καὶ ἐλάμβανον τὰ πρὸς σωτηρίαν αἰτήματα, παραμυθούμενοι καὶ θεραπευόμενοι ψυχῇ τε καὶ σώματι παρὰ τοῦ Ἁγίου Πατρός, πολλοὶ δὲ ἁμαρτωλοὶ καὶ ἄπιστοι μετεβάλλοντο διὰ τοῦ λόγου καὶ τῆς θαυματουργικῆς Χάριτος αὐτοῦ καὶ ἔχαιρεν ἡ νῆσος Αἴγινα πλουτήσασα τοιοῦτον θεοφόρον ἄνδρα ἐν τοῖς ἐσχάτοις τούτοις καιροῖς.
Πρὸς ταῖς σωματικαῖς ἀσκήσεσιν ὁ Ἅγιος εἶχε παραλλήλως, ἢ μᾶλλον τοῦ ἦσαν κύριον ἔργον, αἱ πνευματικαὶ θεωρίαι καὶ ἡ ἀδιάλειπτος νοερὰ προσευχή, ἡ τελουμένη διὰ τοῦ ἐνδιαθέτου ἐν τῇ καρδίᾳ λόγου, διὰ τῆς ὁποίας μετηρσιοῦτο ὁ νοῦς του ὡς τοῦ μεγάλου Πατρὸς Ἁγίου Ἀρσενίου, ἐξαιρετικὴ δὲ γλυκύτης ἐπεχύνετο ἐπὶ τῆς γαληνιαίας μορφῆς του, ἐμφαίνουσα τὴν κεκρυμμένην ἐν τῇ ἁγίᾳ αὐτοῦ ψυχῇ δόξαν καὶ λαμπρότητα, ἐν τῇ ἁγιαστικῇ Χάριτι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Συχνάκις ἀπεσύρετο ἐπὶ ὥρας «ἐν τῷ ταμείῳ του» καὶ προσηύχετο νοερῶς πρὸς τὸν Θεόν, παρ’ οὗ ἐλάμβανεν ὅ,τι ἐζήτει, ἢ κάλλιον εἰπεῖν, κατὰ τὸν Ἀδελφόθεον Ἰάκωβον, «πᾶσαν δόσιν ἀγαθὴν καὶ πᾶν δώρημα τέλειον».