Ἄλλη ἀδελφὴ ἐξυπηρετοῦσα ἐν τῷ Ναῷ ὡς Ὑποδιάκονος, εἰς ὥραν καθ’ ἣν ἱερούργει ὁ Ἅγιος, καὶ ἀκριβῶς εἰς τὸ «Τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν», εἶδε μεγαλοπρεπεστάτην Κυρίαν, κρατοῦσαν βρέφος εἰς τὰς ἀγκάλας της, ἥτις εἰσελθοῦσα ἐκ τῆς Ὡραίας Πύλης ἐστάθη πλησίον τοῦ Ἁγίου, καὶ ἐκφωνηθέντος τοῦ «Ἐξαιρέτως» ἥπλωσε τὰς χεῖρας της καὶ ἔδωκε τὸ βρέφος εἰς αὐτόν. Τοῦτο εἶδεν ἡ ἀδελφὴ ἐν ἐγρηγόρσει, ὀφθαλμοφανῶς.
Πλεῖστα εἶναι τὰ θαύματα, ἅτινα ἐτέλεσεν ὁ Ἅγιος ζῶν, καὶ ἅτινα διηγοῦνται οἱ εὐσεβεῖς Αἰγινῆται καὶ αἱ ἀδελφαὶ τῆς Μονῆς, ἐκ τῶν ὁποίων ἀνεγράψαμεν ὀλίγα πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ τιμὴν καὶ ἔπαινον τοῦ Ἁγίου. Ἡ Αἴγινα ἐδέχθη ὡς εὐλογίαν Θεοῦ καὶ ἐξαιρετικὴν χάριν τὴν ἔλευσιν καὶ ἐγκαταβίωσιν ἐν αὐτῇ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, καὶ εἰς ἑκάστην ἀνάγκην καὶ θλῖψιν προσέτρεχον μετὰ πολλῆς τῆς πίστεως εἰς τὸν Ἅγιον καὶ εὕρισκον τὴν θεραπείαν συμβαινόντων περιστατικῶν καὶ ἄλλων ποικίλων στενοχωριῶν καὶ ἀναγκῶν, διότι ἔβλεπον τὴν ἐπανθοῦσαν θείαν Χάριν εἰς τὸν Ἅγιον καὶ τὴν θαυματουργικὴν δύναμιν, τὴν ὁποίαν ἔλαβε παρὰ Θεοῦ, καὶ διὰ τῆς ὁποίας εὐηργέτει τοὺς ἔχοντας ἀνάγκην.
Ἀλλὰ καὶ εἰς τὸ συγγράφειν ἱερὰς συγγραφὰς καὶ βιβλία πλούσιον εἶχε τὸ χάρισμα ὁ Ἅγιος, πρὸς δόξαν τῆς Ἐκκλησίας και ὠφέλειαν τοῦ πλησίον, ὑπὲρ οὗ ἠνάλωσε ὅλον τὸν βίον, ἅτινα μαρτυροῦν τὴν πολυμάθειαν αὐτοῦ καὶ τὸν πλοῦτον τῆς θύραθεν καὶ τῆς θείας Σοφίας, καὶ ἀποπνέουν τὴν εὐωδίαν τῆς εὐσεβείας καὶ τὸ γλυκύτατον ἄρωμα τοῦ Παναγίου Πνεύματος.
Ἀλλ’ ὁ ἐχθρὸς τῆς ἀληθείας, βλέπων «δολίῳ καὶ φθονερῷ, βλέμματι» τὸ συντελούμενον μέγα ἔργον τοῦ Ἁγίου ἐφρύαττε και προσεπάθει νὰ ἀνακόψῃ τὴν θεοφιλῆ ταύτην καὶ σωτήριον πορείαν. Καὶ ἰδοὺ ὁ Μητροπολίτης Ἀθηνῶν Θεόκλητος, ὅστις προθύμως ἔδωκεν ἄδειαν πρὸς ἵδρυσιν τῆς Μονῆς, ὑπείκων εἰς διαβολὰς κατὰ τοῦ Ἁγίου, πολὺ ὕστερον ἔθλιψεν αὐτόν, ἀποστέλλων κατ’ ἔτος Ἱερέα ἀνακριτήν, ὅστις ἀνέκρινε τὸν Ὅσιον Πατέρα, μή τι ἐπιλήψιμον ἀνεύρῃ, ὡς διελογίζετο, πρὸς διάλυσιν τῆς Μονῆς. Τὰ αὐτὰ καὶ χείρονα τούτων ἔπραξε καὶ ὁ διάδοχος τοῦ Θεοκλήτου Μελέτιος Μεταξάκης. Ἀλλ’ ὁ Ἅγιος ἐν πολλῇ ταπεινώσει καὶ ἀνεξικακίᾳ καὶ εὐχαριστίᾳ πρὸς Θεὸν ὑπέμεινε τὰ πάντα, καὶ ἔχων ἀκλόνητον πεποίθησιν ἐπὶ Κύριον ἵστατο, κατὰ τὸν Ψαλμῳδόν, ὡς «Ὄρος Σιὼν» μηδὲν ὑφορώμενος, καὶ «ἐπορεύετο τὴν ὁδὸν τοῦ Κυρίου», καταβάλλων κόπους καὶ προσπαθείας ὑπὲρ τῆς τελειοτέρας καταρτίσεως τῆς Ἱερᾶς αὐτοῦ Μονῆς.