Οὕτως ἠγωνίζετο ὁ μακάριος τὸν καλὸν τῆς ἀρετῆς καὶ ἀσκήσεως ἀγῶνα, ὅτε ἠσθένησεν ἐκ προστατίτιδος, καὶ ὑπέφερεν ἐπὶ ἓν καὶ ἥμισυ ἔτος ὀδυνηροὺς πόνους, ἀποκρύπτων τὴν τοιαύτην ἀσθένειαν μέχρις ὀλίγου χρόνου πρὸ τῆς μακαρίας κοιμήσεώς του. Ἐν τοιαύτῃ τελῶν καταστάσει ἠθέλησε κατὰ τὰ μέσα τοῦ Αὐγούστου νὰ ὑπάγῃ καὶ προσκυνήσῃ τὴν θαυματουργὸν Εἰκόνα τῆς Κυρίας Θεοτόκου, τὴν εὑρισκομένην ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τῆς Χρυσολεοντίσσης, ἀπέχουσαν μίαν περίπου ὥραν ἐκ τῆς Μονῆς τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἐπειδὴ δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ ὑπάγῃ πεζῇ λόγῳ τῆς βασανιζούσης αὐτὸν ἀσθενείας, ἐπέβη ἡμιόνου συνοδευόμενος ὑπὸ τῶν Μοναζουσῶν Ἀθανασίας καὶ Εὐφημίας, καὶ τῆς τρίτης Ἀγαπίας τότε καλουμένης, νῦν δὲ Νεκταρίας. Ἐν τῇ Μονῇ ταύτῃ παρέμεινεν ἐπὶ δεκαπέντε περίπου ἡμέρας ἡσυχάζων, μελετῶν καὶ προσευχόμενος γονυκλινὴς πρὸ τῆς θαυματουργοῦ Εἰκόνος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τὴν ὁποίαν σφόδρα ηὐλαβεῖτο, παρακαλῶν ὅπως παραταθῇ ἐπί τινα εἰσέτι ἔτη ἡ ἐπὶ γῆς ζωὴ αὐτοῦ, πρὸς ὁλοκλήρωσιν τοῦ ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ ἔργου του, πλὴν ὅμως ἀνέθετε τὰ πάντα εἰς τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου, εἰς ὃ ὁλοψύχως ὑπετάσσετο.

Προσκυνήσας διὰ τελευταίαν φορὰν τὴν ἱερὰν τῆς Θεομήτορος Εἰκόνα, γονυπετὴς καὶ μὲ δακρυβρέκτους ὀφθαλμοὺς προσευχηθεὶς μυστικῶς, ὄπισθεν δὲ αὐτοῦ ἐδέετο παρακολουθοῦσα ἡ μία ἐκ τῶν συνοδῶν αὐτοῦ Μοναχὴ Νεκταρία, καὶ ἐξελθὼν ἐπέστρεψεν ἐπὶ ἡμιόνου εἰς τὴν Ἱερὰν Μονήν του. Φθάσας εἴς τι σημεῖον τοῦ δρόμου, ἔνθα δείκνυται πέτρα ἔχουσα ἐγκεχαραγμένον τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, καὶ κατελθὼν τοῦ ζῴου, ἤρχισε πάλιν νὰ προσεύχεται μὲ ὑψωμένας τὰς χεῖρας καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τοὺς οὐρανούς, ἐν ὑψηλῇ καὶ κρυφίᾳ θεωρίᾳ καὶ ἐκστάσει. Βλέπουσα ταῦτα ἡ ἐν λόγῳ ἀδελφὴ ὑπέθεσεν ὅτι ἔπαθέ τι καὶ ἔσπευσε νὰ τὸν κινήσῃ, ὁπότε καὶ διέκοψε τὸν Ἅγιον, εἰπόντα πρὸς σὐτήν: «Μὲ διέκοψες ἀπὸ τὴν προσευχήν μου». Καὶ πάλιν οἱ ὀφθαλμοί του ἦσαν πλήρεις δακρύων, τοὺς ὁποίους ἀφοῦ ἀπεσπόγγισεν, ἐστράφη βλέπων πρὸς τὸν ὁρίζοντα καὶ εἶπε· «Ἂς εὐλογήσω διὰ τελευταίαν φορὰν τὸ Μοναστηράκι μου καὶ τοὺς Χριστιανοὺς τῆς νήσου, διότι ἐντὸς ὀλίγου θὰ ἀπέλθω». Ἐξεπλάγη ἡ Νεκταρία ἀκούσασα αὐτὰ καὶ εἰπε· «Ποῦ θὰ ἀπέλθῃς;» «Εἰς τοὺς οὐρανούς», ἀπήντησεν ὁ θεῖος Πατήρ. Τοῦτο φανερώνει καθαρῶς ὅτι ὁ Κύριος τῷ ἀπεκάλυψεν, ὅτι ἐντὸς ὀλίγου τὸν προσλαμβάνει πλησίον του, εἰς τὰς αἰωνίους Μονὰς τῆς ἀτελευτήτου Βασιλείας, «ἵνα ἀναπαύσηται ἐκ τῶν κόπων αὐτοῦ».