Κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς ὁσίας κοιμήσεως τοῦ Ἁγίου ὁ σύζυγος εὐσεβοῦς τινος γυναικός, στερούμενος πίστεως καὶ εὐλαβείας, ἔτυχε κατὰ καλὴν σύμπτωσιν νὰ ἀσπασθῇ τὴν δεξιὰν τοῦ Ἁγίου κατὰ τὴν μεταφορὰν τοῦ τιμίου λειψάνου του εἰς Αἴγιναν, παραδόξως δὲ τότε ᾐσθάνθη αὐτὴν θερμὴν καὶ ἁπαλήν, καὶ θαυμάσας ἐπὶ τούτῳ μετεβλήθη καὶ ἐγένετο, τῇ χάριτι τοῦ Ἁγίου, τῇ ἀληθείᾳ πιστὸς καὶ εὐσεβής. Τοῦτο ἰδοῦσα ἡ γυνὴ αὐτοῦ καὶ ἐπειδὴ δὲν ἔτυχε καὶ αὕτη νὰ προσκυνήσῃ τὸ ἱερὸν τοῦ Ἁγίου λείψανον, ἐλυπήθη ἐκ τούτου σφόδρα· καὶ ἰδοὺ τὴν ἑπομένην νύκτα βλέπει ἐν ὁράματι ὅτι εὑρέθη εἴς τινα Ἱερὸν Ναόν, εἰς τοῦ ὁποίου τὴν Ὡραίαν Πύλην ἵστατο ὁ Ἅγιος ἱερουργῶν ὁλολαμπὴς περιχεόμενος οὐρανίῳ φωτί, ὁ δὲ εὑρισκόμενος ἐκεῖ πιστὸς λαὸς ἐφώναζε· «Ὁ Νεκτάριος ἡγίασε». Τότε ἡ γυνὴ αὕτη μετὰ τοῦ τέκνου της διέσχισε τὸ πλῆθος, καὶ πλησιάσασα τὸν Ἅγιον ἔλαβε τὴν εὐλογίαν, καὶ πλησθεῖσα οὐρανίου χαρᾶς, τῆς ἐφάνη ὅτι ἀνεχώρησε διὰ τὸν οἶκον της. Ἐπισκεφθεῖσα δὲ μετά τινα χρόνον τὴν Μονὴν διὰ νὰ προσκυνήσῃ τὸν τάφον τοῦ Ἁγίου ἐξεπλάγη ἰδοῦσα τὴν Εἰκόνα του, ἥτις ἦτο ὁμοία καθ’ ὅλα μὲ τὴν φανεῖσαν εἰς αὐτὴν ἐν τῷ ὁράματι ὄψιν τοῦ Ἁγίου, διότι ζῶντα δὲν ἐγνώρισεν αὐτόν. Ἑτέρα τις εὐσεβὴς γυνὴ ἐκ Πειραιῶς, κατὰ τὴν νύκτα τῆς κοιμήσεως τοῦ Ὁσίου, εἶδε τὸν οὐρανὸν ὡς νὰ ἦτο περιβεβλημένος μὲ χρυσοσύνθετα νέφη, καὶ ἐν τῷ μέσῳ αὐτῶν περιστερὰν πετομένην, ἤκουσε δὲ συγχρόνως φωνὴν λέγουσαν· «Ἡ περιστερὰ τῆς Αἰγίνης ἐπέταξεν».

Μετὰ παρέλευσιν πέντε μηνῶν ἠθέλησαν νὰ οἰκοδομήσουν μαρμάρινον μνημεῖον ἐπὶ τοῦ τάφου τοῦ Ἁγίου καὶ κατ’ ἀνάγκην θὰ ἔπρεπε νὰ ἀνοιγῇ ὁ τάφος, νὰ μετακομισθῇ δὲ ἐκεῖθεν ὀλίγον ὁ νεκρός. Ἀλλ’ ἡ Ἡγουμένη ἐδίσταζε νὰ προβῇ εἰς μίαν τοιαύτην πρᾶξιν φοβουμένη μήπως ἀνοιγομένου τοῦ τάφου ἐξέλθῃ δυσοσμία, ὡς συνήθως ἐκπέμπουν τὰ νεκρὰ καὶ ἐν ἀποσυνθέσει τελοῦντα σώματα.

Ταῦτα διελογίζετο ἐν ἑαυτῇ ἡ Ἡγουμένη χωρὶς νὰ ἀνακοινώσῃ εἰς οὐδένα τὰς σκέψεις της. Καὶ ἰδοὺ ἐμφανίζεται ὁ Ἅγιος εἴς τινα ἀδελφὴν τῆς Μονῆς καὶ τῆς λέγει· «Τί κάμνεις τέκνον;» «Καλὰ δι’ εὐχῶν σας, Πάτερ», ἀπεκρίθη ἡ Μοναχή. «Σκύψε νὰ σὲ σταυρώσω», ἐπανέλαβεν ὁ Ἅγιος κατὰ τὴν συνήθειαν ἣν εἶχε πάντοτε. Ἔκυψεν ἡ ἀδελφὴ καὶ τὴν ἐσταύρωσεν, εἶτα τῆς λέγει· «Μύρισέ με νὰ ἰδῇς, μυρίζω;» ἡ ἀδελφὴ ἀπεκρίθη ὅτι δὲν μυρίζει.