Ἐπανῆλθεν εἰς τὴν Μονὴν καὶ μετ’ ὀλίγας ἡμέρας, τῇ ἐπιμόνῳ συστάσει καὶ παρακλήσει τῶν ἀδελφῶν, μετεφέρθη καὶ εἰσήχθη εἰς τὸ ἐν Ἀθήναις Ἀρεταίειον νοσοκομεῖον πρὸς θεραπείαν. Ἅμα τῇ ἀφίξει τοῦ Ἁγίου ἐκεῖ, συνοδευομένου ὑπὸ ἀδελφῶν, ἐξεπλάγησαν οἱ ἐν τῷ νοσοκομείῳ ἐπὶ τῇ τοσαύτῃ ταπεινώσει καὶ ἁπλότητι τοῦ Ἁγίου, ἀλλὰ καὶ τῇ πολλῇ αὐτοῦ πτωχείᾳ μαθόντες ὅτι εἶναι Μητροπολίτης, διότι ἐξέλαβον αὐτὸν ὡς ἕνα ἁπλοῦν Γέροντα Μοναχόν.
Εἰς τὸ Ἀρεταίειον παρέμεινε νοσηλευόμενος ἐπὶ πεντήκοντα καὶ πλέον ἡμέρας, καὶ τῇ 8ῃ Νοεμβρίου, πρὸ τοῦ μεσονυκτίου, ἐπιφωσκούσης τῆς 9ης τοῦ ͵αϡκ’ (1920) παρέδωκε πλήρης οὐρανίου γαλήνης καὶ χαρᾶς τὴν μακαρίαν αὐτοῦ ψυχὴν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος, ὃν ἐκ νεότητος ἠγάπησε καὶ δι’ ὅλου τοῦ βίου ἐδόξασεν, ἄγων τὸ 74ον ἔτος τῆς ἡλικίας, γενόμενος προσθήκη τοῖς ἀπ’ αἰῶνος Ἁγίοις κατὰ τὸν Ἅγιον Βασίλειον. Ἐχάρησαν οἱ Ἅγιοι Ἱεράρχαι ἀπολαβόντες τὸν ἐφάμιλλον αὐτοῖς Ἱεράρχην, οἱ Ὅσιοι τὸν Ὅσιον καὶ πάντες οἱ Ἅγιοι τὸν μιμητὴν αὐτῶν καὶ ἰσότιμον, ὁ δὲ Πανάγαθος Θεὸς καὶ Κύριος τῆς δόξης ἔστεψεν αὐτὸν «τῷ διαδήματι τοῦ ἀθανάτου κάλλους καὶ τῷ στεφάνῳ τῆς ἀφθαρσίας».
Ἓν περίπου ἔτους πρὸ τῆς μακαρίας κοιμήσεως τοῦ θεοφόρου τούτου Πατρός, ἀδελφή τις ἐκ τῆς Ιερᾶς αὐτοῦ Μονῆς ἤκουσε καθ᾽ ὕπνους ὡς ἐν ὁράματι φωνὴν λέγουσαν· «Ὁ Πατὴρ ἀπέρχεται εἰς οὐρανίους κατασκηνώσεις, ὅπου ἦχος καθαρὸς ἑορταζόντων». Ἐπίσης ἄλλη ἀδελφή, κατὰ τὸ αὐτὸ διάστημα, εἶδε νέον χρυσοστόλιστον ὡς λαμπρὸν ἀξιωματικόν, ὅστις ἐλθὼν ἐζήτει τὸν Ἅγιον. Εἰς ἐρώτησιν ἐκείνης «Τί τὸν θέλεις;» ἀπεκρίθη ὁ φανεὶς λαμπρὸς νέος εἰς αὐστηρὸν ὕφος ὅτι «Δὲν ἠμπορῶ νὰ τὸν ἀφήσω πλέον, διότι ἀνήκει εἰς τοὺς οὐρανούς, καὶ ἀρκετὰ σᾶς τὸν ἀφήσαμεν». Ἐπίσης καθ’ ὃ διάστημα ἐνοσηλεύετο εἰς τὰς Ἀθήνας, ἑτέρα ἀδελφή, Μοναχὴ καὶ αὕτη ἐκ τῆς σεπτῆς Μονῆς του, εἶδεν ἐν ὁράματι ὅτι εὑρέθη εἴς τι ὡραῖον μέρος, ἔνθα ὑπῆρχε νεόκτιστον παλάτιον ἐκ λαξευτῆς πέτρας, καὶ τὸ ὁποῖον παρετήρει καὶ περιειργάζετο νέος τις μήπως εἶχεν ἀτέλειάν τινα. Εὑρὼν δὲ αὐτὸ κατὰ πάντα τέλειον, τὸ ἔκλεισε καὶ ἵστατο· ἠπόρησε βλέπουσα τοῦτο ἡ ἀδελφή, καὶ ἠρώτησε τὸν νέον τίνος εἶναι τὸ λαμπρὸν τοῦτο παλάτιον· «Τοῦ Νεκταρίου», ἀπεκρίθη ἐκεῖνος. Ἀλλ᾽ ἡ Μοναχὴ ἐξηκολούθει νὰ ἀπορῇ καὶ διελογίζετο· «Ποῦ ἆρα εὗρεν ὁ Ἅγιος τοιοῦτον παλάτιον, πτωχότατος ὤν;» καὶ ἠρώτησεν ἐκ δευτέρου, ὁπότε καὶ ἔλαβε τὴν δευτέραν ἀπάντησιν ἐντονωτέραν ὅτι «Εἶναι τοῦ Νεκταρίου».