Ἀναχωρήσας κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον ἐξ Αἰγύπτου ὁ τόσον δοκιμασθεὶς πρᾷος καὶ ἀνεξίκακος καὶ ταπεινὸς Ὅσιος Πατήρ, χωρὶς νὰ γογγύσῃ ἢ νὰ εἴπῃ τι ἐναντίον τῶν ἀδίκως διωκόντων αὐτόν, ἀλλὰ μᾶλλον εὐχόμενος ὑπὲρ αὐτῶν, ἦλθεν εἰς Ἀθήνας τῷ ͵αωπθ’ (1889), ἐπὶ τῷ σκοπῷ νὰ πορευθῇ εἰς Ἅγιον Ὄρος καὶ μονάσῃ ἐκεῖ, ἂν καὶ πολλοὶ τὸν παρώτρυναν, ἐν οἷς καὶ ὁ Ἐπίσκοπος τῶν Πατρῶν ἀείμνηστος Δαμασκηνός, ὅπως παραμείνῃ ἐν Ἑλλάδι, ἔνθα ἡ ὠφέλεια θὰ ἦτο ἀρκετὰ μεγάλη, διὰ τοῦ κατὰ Χριστὸν ἁγίου βίου αὐτοῦ καὶ τοῦ θείου κηρύγματος.

Ἐν Ἀθήναις ἐλθὼν ἐστερεῖτο παντελῶς χρημάτων, διότι ὅ,τι ἐπορίζετο ἐν Αἰγύπτῳ διένεμεν εἰς τοὺς πτωχοὺς καὶ ἔχοντας ἀνάγκην καὶ ἐξέδιδεν ὠφέλιμα συγγράμματα διὰ τὸ Χριστιανικὸν πλήρωμα. Τοσοῦτον δὲ ἀφιλοχρήματος ἦτο, ὥστε πολλοὶ ἔλεγον: «Ὁ Πενταπόλεως καὶ τὰ χρήματα δύο πράγματα ἀντίθετα». Ἐνῷ δὲ ἐστερεῖτο καὶ αὐτοῦ τοῦ ἡμερησίου ἄρτου, παρ’ οὐδενὸς ἐζήτει, ζῶν ἐν Εὐαγγελικῇ ὀλιγαρκείᾳ καὶ πτωχείᾳ ἐπὶ ἓν ἔτος δὲ παρέμεινεν ἀναζητῶν ἐργασίαν, ἀλλ’ οὐδαμοῦ εὕρισκε κατανόησιν ἢ συναντίληψιν. Καὶ τοῦτο ἦτο πρὸς δοκιμασίαν τοῦ Ἁγίου, διὰ νὰ τὸν λαμπρύνῃ ἐπὶ πλεῖον ὁ Θεός, γνωρίζων ὅτι ἔφερεν εὐχαρίστως καὶ καρτερικῶς τοὺς ποικίλοις πειρασμοὺς καὶ τὰς θλίψεις, δι’ ὧν «τὸ δοκίμιον ὑμῶν τῆς πίστεως κατεργάζεται ὑπομονήν», ὡς λέγει ὁ Ἀδελφόθεος θεῖος Ἰάκωβος. Ἐπὶ τέλους διωρίσθη Ἱεροκήρυξ τοῦ νομοῦ Εὐβοίας τῇ 15ῃ Φεβρουαρίου ͵αωϟα’ (1891), καὶ τοιουτοτρόπως ὁ μέγας οὗτος Ἱεράρχης, ὁ λάμψας ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τῆς Ἀλεξανδρείας ὡς ἀστὴρ φαεινὸς καὶ ἐπιφανῶς ἐκεῖσε διαπρέψας διὰ τοῦ ἁγίου βίου του, τοῦ Ἀποστολικοῦ ζήλου καὶ τῶν ἄλλων Εὐαγγελικῶν ἀρετῶν, «ὁ πρᾷος καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ», ὁ ἕνα μόνον σκοπὸν ἔχων, τὴν δόξαν τοῦ Κυρίου καὶ «τὴν οἰκοδομὴν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» τοῦ πλησίον, ἐδέχθη ἐν πολλῇ ταπεινώσει καὶ εὐχαριστίᾳ πρὸς τὸν Κύριον τὸν διορισμὸν τοῦτον, καὶ ἤρχισε καὶ αὖθις τὴν ἐντατικὴν καλλιέργειαν ἐν τῷ ἀμπελῶνι τοῦ Χριστοῦ «ὡς καλὸς οἰκονόμος τῆς δοθείσης αὐτῷ Χάριτος». Ἐκ τῆς θέσεως τοῦ Ἱεροκήρυκος Εὐβοίας μετετέθη τῇ 19ῃ Αὐγούστου ͵αωϟγ’ (1893) εἰς τὸν νομὸν Φθιώτιδος καὶ Φωκίδος, ὡς Ἱεροκήρυξ καὶ ἐδῶ ὁ θεῖος Πατήρ, μέχρι τοῦ ͵αωϟδ’ (1894).

Ἀλλὰ τὶς νὰ διηγηθῇ τὸν ἀπαράμιλλον αὐτοῦ ζῆλον, τὴν πλουσίαν χρηστότητα, τὴν ἀγάπην καὶ τὴν ἄλλην ἐπιμέλειαν, τὴν ὁποίαν ἐπέδειξεν ἐν τῷ θείῳ κηρύγματι ὁ ταπεινὸς οὗτος τῷ φρονήματι μέγας Ἱεράρχης, πρὸς ὠφέλειαν τοῦ πλησίον καὶ ἠθικὴν τελειοποίησιν ἐν τῷ Χριστωνύμῳ πληρώματι;