Ἐνταῦθα εἰς τὸ χωρίον τῆς νήσου Λιθίον διωρίσθη δημοδιδάσκαλος, ἔνθα διέμεινεν ἔτη ἑπτά, διδάσκων ὄχι μόνον τοὺς μαθητάς, ἀλλὰ καὶ πάντας τοὺς χωρικοὺς προτρέπων ἐπὶ τὴν εὐσέβειαν καὶ τὴν ἀρετήν, παρέχων ἑαυτὸν παράδειγμα τῆς κατὰ Θεὸν ζωῆς καὶ πολιτείας, ζῶν βίον λιτὸν καὶ μᾶλλον ἀσκητικόν, ἐγκρατευόμενος καὶ προσέχων εἰς ἑαυτόν. Ἰδιαιτέρως ἠγάπα τὴν προσευχὴν καὶ τὴν μελέτην, καὶ πολλάκις μετὰ τὴν ἐν τῷ Σχολείῳ ὑπηρεσίαν ἀπεσύρετο καὶ ἐνεκλείετο εἰς τὸ δωμάτιόν του μελετῶν καὶ προσευχόμενος, ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ Ναῷ τοῦ χωρίου πολλάκις ἐκήρυττε τὸν θεῖον λόγον.

Ζηλωτὴς ὢν καὶ ἔνθερμος θιασώτης τοῦ μοναχικοῦ βίου, ἐπεσκέπτετο συχνότατα τὴν Ἱερὰν Μονὴν τῶν Ἁγίων Πατέρων, καὶ συνδιελέγετο περὶ τῶν μυστικῶν ἀναβάσεων τοῦ Μοναχικοῦ βίου καὶ τῆς κατὰ Χριστὸν ἁγίας φιλοσοφίας μετὰ τοῦ τότε διαπρέποντος ἐπὶ ἀρετῇ ὁσιωτάτου Γέροντος Παχωμίου, παρ’ οὗ ὁδηγούμενος καταλλήλως πλεῖστα ἐμυήθη περὶ ὑψηλοτέρου βίου καὶ τελειότητος τῶν ἐν ἀσκήσει ὁσίων ἀρετῶν. Ταῦτα πάντα ἔτρωσαν ἔτι περισσότερον τὴν ψυχήν του πρὸς τὸν πόθον τῆς μοναχικῆς ζωῆς καὶ τῇ 7ῃ Νοεμβρίου τοῦ ἔτους ͵αωοϛ’ (1876) ἐκάρη Μοναχὸς ἐν τῇ Νέᾳ Μονῇ τῆς Χίου, ὀνομασθεὶς Λάζαρος, καὶ κατετάχθη ἐν τῇ ἐκεῖσε ὁσίᾳ ἀδελφότητι, ἔνθα ἀόκνως ὑπηρέτησεν ὡς γραμματεύς. Ἐν τῇ Ἁγίᾳ ταύτῃ Μονῇ ἤσκησεν ὁσίως ἐπὶ μίαν τριετίαν, ἀγαπηθεὶς σφόδρα ὑπὸ τῆς χορείας τῶν ἐκεῖ Πατέρων καὶ ἀδελφῶν, ἕνεκεν τῶν ἀγαθῶν αὐτοῦ τρόπων, τοῦ ἐναρέτου ζήλου καὶ τῆς ἀπαραμίλλου προθυμίας καὶ τῶν λοιπῶν ἀρετῶν του. Μετὰ ἓν ἔτος ἀπὸ τῆς περιβολῆς τοῦ ἁγίου καὶ Ἀγγελικοῦ Σχήματος, ἐχειροτονήθη Διάκονος τῇ 15ῃ Ἰανουαρίου τοῦ ͵αωοζ’ (1877), τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ καθ’ ἣν ἐβαπτίσθη, ὑπὸ τοῦ τότε Μητροπολίτου Χίου Γρηγορίου, ἐν τῷ Ἱερῷ Ναῷ τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Μηνᾶ, Βίκτωρος καὶ Βικεντίου, λαβὼν τὸ ὄνομα Νεκτάριος.

Τοιουτοτρόπως ζῶν καὶ πολιτευόμενος ἐπεδίδετο ἀδιαλείπτως εἰς τὴν μελέτην τῶν Ἁγίων Γραφῶν μετὰ θερμοτέρου ζήλου καὶ τῶν ἱερῶν, συγγραμμάτων τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἐξ ὧν ὁσημέραι ἐδέχετο θεῖον φωτισμόν, ἡ δὲ καρδία αὐτοῦ ἀνεφλέγετο ὑπὸ τοῦ πόθου νὰ σπουδάσῃ τὴν Ἱερὰν Θεολογίαν, διὰ νὰ διακονήσῃ δι’ αὐτῆς ὡς δυνατὸν καλλίτερον ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ τῆς χάριτος, καὶ φανῇ οὕτω χρήσιμος εἰς τὸν περιούσιον λαόν, «ὃν περιεποιήσατο τῷ ἰδίῳ αἵματι» ὁ Κύριος τῆς δόξης.