Ὁ θεοφόρος οὗτος Ἱεράρχης Ἅγιος Νεκτάριος ἐγεννήθη ἐν Σηλυβρίᾳ τῆς Θράκης ἐκ γονέων εὐσεβῶν Δήμου καὶ Μαρίας Κεφαλᾶ, τῇ α’ (1ῃ) τοῦ Ὀκτωβρίου ͵αωμϛ’ (1846) καὶ ὠνομάσθη εἰς τὸ θεῖον βάπτισμα Ἀναστάσιος. Ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων ἐφαίνετο ὁποῖος ἔμελλε νὰ κατασταθῇ μετὰ ταῦτα, διότι ἦτο φρόνιμος καὶ συνετὸς καὶ ὑπήκοος εἰς τοὺς γονεῖς του, οἵτινες ἀνέτρεφον αὐτὸν «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου» καὶ πάσῃ κατὰ Χριστὸν εὐσεβείᾳ. Ἐν ταύτῃ τῇ παιδικῇ ἡλικίᾳ ἀπέφευγε τὰς παιδικὰς ἐπιβλαβεῖς ἐνίοτε συναναστροφὰς καὶ τὰς λοιπὰς τῶν παίδων συνηθείας καὶ παίγνια, καὶ ἐδέχετο ἐν τῇ ψυχῇ του «ὡς σπόγγος τὰ νάματα», τὰς καλὰς ὁδηγίας καὶ σοφὰς ὑποθήκας τῶν γονέων του, καὶ μάλιστα τῆς λίαν εὐσεβοῦς μητρός του τοὺς λόγους, καὶ ὅ,τι ἦτο δυνατὸν καλὸν καὶ ὠφέλιμον. Χαρακτηριστικὸν εἶναι, ὅταν παρ’ αὐτῆς ἐμάνθανε νὰ λέγῃ τὸν Ν’ Ψαλμὸν τοῦ Δαβίδ, ἤτοι τὸ «Ἐλέησόν με ὁ Θεός...» καὶ ἔφθανεν εἰς τὸν στίχον «Διδάξω ἀνόμους τὰς ὁδούς σου...» ἐπανελάμβανε τὸν στίχον δὶς καὶ τρίς, σημαίνων διὰ τούτου τρόπον τινά, τόσον τὴν κατάκτησιν τῆς Θεολογίας, ὅσον καὶ τὴν τάσιν καὶ ἀποστολήν του εἰς τὸ κήρυγμα, διὰ τοῦ ὁποίου πολλοὺς ἐδίδαξε τὸν Νόμον καὶ τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου, πλείστους δὲ ἐπέστρεψεν ἐξ ὁδοῦ ἀπωλείας καὶ ἀνομίας πρὸς τὴν ὁδὸν τῆς εὐσεβείας, ἀρετῆς καὶ σωτηρίας.
Ὅταν ἔφθασεν εἰς ἡλικίαν ἑπτὰ ἐτῶν ἠγόραζε χάρτην καὶ συνέρραπτεν αὐτόν, ἐρωτώμενος δὲ ὑπὸ τῆς μητρός του τί ἔκαμνεν οὕτω τὸν χάρτην, ἀπεκρίνετο ὅτι ἤθελε νὰ κάμῃ βιβλία, διὰ νὰ γράψῃ τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ. Μεταβαίνων εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, καὶ ἀκούων τὸν Θεῖον Λόγον, ἐπιστρέφων εἰς τὴν οἰκίαν, εἶχεν αὐτὸν εἰς τὴν μνήμην, εἰς σημεῖον ὥστε τὸ πλεῖστον μέρος αὐτοῦ νὰ διηγῆται εἰς ἔκπληξιν καὶ θαυμασμὸν τῶν ἀκουόντων. Ἀλλὰ καὶ παιδικοὺς ἄμβωνας ἔστηνε, καὶ ἀνέβαινεν ἐπ’ αὐτῶν ὡς ἄλλος Ἱεροκήρυξ. Ταῦτα πάντα φαίνονται καὶ εἰς τὸν παιδικὸν βίον τοῦ Μεγάλου τῆς Ἐκκλησίας Πατρὸς Ἁγίου Ἀθανασίου Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας, ἅτινα ἐπαναλαμβάνονται ἀπαραλλάκτως καὶ εἰς τὸ αὐτὸ στάδιον τοῦ βίου τοῦ νέου Πατρὸς τῆς Ἐκκλησίας Ἁγίου Νεκταρίου, καὶ ἅτινα, ὡς τότε, οὕτω καὶ τώρα, εἶναι προτυπώματα καὶ εἰκόνες τῆς μελλούσης χάριτος καὶ δόξης καὶ εὐκλείας τοῦ Ἁγίου, ὡς λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος.