Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ Μητροπολίτου Πενταπόλεως τῆς ἐν Αἰγύπτῳ καὶ κτίτορος τῆς ἐν Αἰγίνῃ Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Ἁγίας Τριάδος, τῶν Μοναζουσῶν, κοιμηθέντος ὁσίως κατὰ τὸ ἔτος αϡκ’ (1920).

Πρὸς τοῦτο ὅμως ὑλικὰ μέσα καὶ πόροι δὲν ὑπῆρχον, ἀλλ’ ὁ Θεός, ὅστις, κατὰ τὸν Ψαλμῳδόν, «θέλημα τῶν φοβουμένων αὐτὸν ποιεῖ», ἐφώτισε Χῖον τινὰ εὐσεβῆ, ἐκ τῶν πλουσιωτέρων τῆς νήσου, Ἰωάννην Χωρέμην καλούμενον, ὅστις καὶ ἀπέστειλεν αὐτόν, ἰδίᾳ δαπάνῃ, εἰς Ἀθήνας, πρὸς ἐκπλήρωσιν τῶν ἀγαθῶν αὐτοῦ ἐφέσεων καὶ ἐπιθυμιῶν. Ἐχάρη ἐπὶ τῷ γεγονότι τούτῳ τῷ τελεσθέντι πράγματι «τῇ ἄνωθεν προμηθείᾳ, χαρὰν μεγάλην σφόδρα ὁ μακάριος Νεκτάριος, καὶ ἰδοὺ ἀφίκετο εἰς τὸ Ἄστυ τῆς Παλλάδος, «τὸ παιδευτήριον πάσης σοφίας», κατὰ τὸν εἰπόντα σοφόν, εἰς τὴν πόλιν ἐκείνην, ἔνθα οἱ μεγάλοι φωστῆρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ Ἅγιοι Ἱεράρχαι Βασίλειος ὁ Μέγας καὶ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἐξεπαιδεύθησαν καὶ ἐγένοντο κάτοχοι πάσης θύραθεν σοφίας. Χαίρων δὲ διότι ἔβλεπεν ὅτι ἤρξατο πληρούμενος ὁ πόθος αὐτοῦ, καὶ εὐλογῶν τὸ Πανάγιον ὄνομα το οὐρανίου Πατρός καὶ εὐχόμενος ὑπὲρ τοῦ εὐεργέτου του, ἐπεδόθη μετὰ ζήλου διαπύρου εἰς τὰς σπουδάς, μελετῶν ἡμέραν καὶ νύκτα, χωρὶς νὰ γνωρίσῃ ἑτέρας ὁδούς, εἰμὴ τὴν τοῦ Σχολείου καὶ τὴν τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὰς Κυριακὰς καὶ λοιπὰς Ἑορτάς. Ἐν ᾧ ὅμως ἐλάμβανε τὸ πτυχίον τοῦ Γυμνασίου, ὁ προστάτης αὐτοῦ Ἰωάννης Χωρέμης ἀπεδήμησε πρὸς Κύριον. Στερούμενος οὕτω μέσων ὅπως ἀκολουθήσῃ Θεολογικὰς σπουδὰς ἐν τῷ Πανεπιστημίῳ τῇ προτροπῇ καὶ συστάσει τινῶν κατέφυγεν εἰς Ἀλεξάνδρειαν, ἔνθα ἐκθέσας εἰς τὸν τότε Πατριάρχην Ἀλεξανδρείας Σωφρόνιον τὰ καθ’ ἑαυτόν, ἔτυχεν ἰδιαιτέρας εὐνοίας καὶ προστασίας, τῇ συστάσει δὲ τούτου ἐπανῆλθεν εἰς Ἀθήνας καὶ ἐνεγράφη εἰς τὴν Θεολογικὴν Σχολὴν τοῦ Πανεπιστημίου, παραστεθείσης τῆς κανονικῆς εἰς αὐτὸν ἀδείας ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς αὐτοῦ Μονῆς καὶ τοῦ Μητροπολίτου Χίου.

Ἐν τῷ Πανεπιστημίῳ Ἀθηνῶν ἐνεγράφη τῷ ͵αωπβ’ (1882) καὶ ἠξιώθη τοῦ πτυχίου τοῦ προλύτου τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῷ ͵αωπε’ (1885). Κατὰ τὸ διάστημα τῶν σπουδῶν του ἔτυχεν ὑποτροφίας, διαγωνισθεὶς διὰ τὸ κληροδότημα τοῦ Α. Γ. Παπαδάκη. Φοιτῶν εἰς τὸ Πανεπιστήμιον ἦτο τύπος καὶ παράδειγμα ἐναρέτου κληρικοῦ, σεμνὸς τὰ ἤθη, χρηστὸς τοὺς τρόπους, εὐσχήμων καὶ εὐλαβὴς κατὰ τὸν ἔξω ἄνθρωπον, πρᾷος καὶ ταπεινὸς καὶ συνετὸς κατὰ τὸν ἔσω καὶ μὴ φαινόμενον.


Ὑποσημειώσεις

[1] Βλέπε περὶ τούτου εἰς Τόμον Δʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

[2] Ὁ ὑπὸ τοῦ Ὁσιολογιωτάτου Πατρὸς Γερασίμου Μικραγιαννανίτου συγγραφεὶς Βίος περιέχει καὶ πλῆθος ἄλλο θαυμάτων τοῦ Ἁγίου, τὰ ὁποῖα δὲν εἶναι δυστυχῶς δυνατὸν νὰ συμπεριληφθοῦν ἐνταῦθα ἐλλείψει χώρου. Ὁ Βίος ὅμως οὗτος πρόκειται νὰ ἐκδοθῇ προσεχῶς ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς τοῦ Ἁγίου Μονῆς εἰς ἰδιαίτερον τεῦχος, ὁπότε θὰ δυνηθῶσιν οἱ βουλόμενοι νὰ προμηθευθῶσιν αὐτόν. Πλὴν τούτου δύνανται οἱ ποθοῦντες νὰ γνωρίσωσι καλύτερον τὸν Ἅγιον νὰ προμηθευθῶσι τὸ εἰς δευτέραν ἔκδοσιν κυκλοφορῆσαν ἐσχάτως βιβλίον τοῦ κ. Δ. Παναγοπούλου «Οὐδὲν ἀνίατον διὰ τὸν Ἅγιον Νεκτάριον», εἰς ὃ πλὴν τοῦ πλατυτέρου Βίου αὐτοῦ περιέχονται καὶ 158 θαύματα τοῦ Ἁγίου, ὡς καὶ ὁ Παρακλητικὸς Κανὼν αὐτοῦ, ὁ ὑπὸ τοῦ Πατρὸς Γερασίμου συντεθείς.