Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν ΜΑΤΡΩΝΗΣ.

Ἔκαμε λοιπὸν εἰς τὸν βωμὸν ἡμέρας τινὰς καὶ ἀνεγίνωσκε τὴν ἀκολουθίαν της, ἤκουε δὲ πολλάκις καὶ ἔψαλλαν μετ’ αὐτῆς οἱ δαίμονες καὶ ἔλεγον τοὺς αὐτοὺς ὕμνους, τοὺς ὁποίους ἐκείνη προσηύχετο· ὅθεν θαυμάζουσα εἰς τοῦτο, ἔκαμε πρὸς Κύριον δέησιν, νὰ τῆς φανερώσῃ τίνες ἦσαν ἐκεῖνοι, οἵτινες ἠκούοντο ψάλλοντες. Τότε τοὺς βλέπει φανερὰ βαστάζοντας πῦρ καὶ φωνάζοντας ἄτακτα, ἐπιτιμήσασα δὲ αὐτοὺς ὡς καπνὸν διεσκόρπισεν.

Ὅταν δὲ ἤθελε διψήσει πολύ, ἐξήρχετο ἀπὸ τὸ εἰδωλεῖον καὶ συνάγουσα χόρτα ἔτρωγε, νὰ δροσίσῃ ὀλίγον τὴν γλῶσσαν της· ἀλλὰ ὁ Κύριος, ὅστις ἔτρεφε μὲ τὸ μάννα τόσους χρόνους τὸν ἀχάριστον λαὸν εἰς τὴν ἔρημον, ἔδωκε καὶ εἰς τὴν δούλην του ἐκεῖ εἰς τὴν ἐρημίαν ποτὸν καὶ τράπεζαν αὐτοσχέδιον· εὗρεν εἰς τόπον τινὰ καυσώδη ὀλίγην ὑγρὰν ἀνάδοσιν, ἐκεῖ δὲ ἔσκαψε μὲ ἕνα λίθον ὀξὺν καὶ ἔκαμε μικρὸν λάκκον, τὸν ὁποῖον εὗρε τὴν ἑπομένην γεμᾶτον ὕδωρ γλυκύτατον εὑρίσκουσα δὲ καὶ χόρτα βρώσιμα ἔτρωγεν εὐχαριστοῦσα τὸν Κύριον. Ὁ δὲ δόλιος δαίμων, βλέπων τὴν μεγάλην ὑπομονὴν τῆς Ὁσίας, ἐφθόνει τὴν ὠφέλειαν τῆς ψυχῆς της καὶ μεταμορφωθεὶς ἔγινε γυνὴ ὡραία καὶ εὔμορφος καὶ τὴν συνεβούλευε τάχα διὰ τὸ καλόν της, τοιαῦτα λέγουσα· «Διατί, κυρία μου, νὰ κατοικῇς εἰς τοιοῦτον τόπον σκοτεινὸν καὶ ἀφόρητον; σὺ εἶσαι νέα, τρυφερὰ καὶ ὡραία, καλομαθημένη εἰς τὴν ἀνάπαυσιν, ἐδῶ δὲ εἶναι ἐρημία μεγάλη καὶ δὲν εὑρίσκεις νὰ φάγῃς τι. Ὅθεν φοβοῦμαι μήπως ἀσθενήσῃς ἀπὸ τὴν πολλὴν κακοπάθειαν καὶ μετατραπῇ εἰς ἀκολασίαν ἡ ἐπιθυμία, τὴν ὁποίαν ἔχεις τώρα εἰς τὴν ἐγκράτειαν, νὰ καταφρονήσῃς τὴν ἄσκησιν. Λοιπὸν κάμε τὴν βουλήν μου, νὰ σὲ ὑπάγω πλησίον εἰς τὴν χώραν, νὰ εὕρῃς κελλίον ἡσυχαστικόν, εἰς τὸ ὁποῖον δύνασαι νὰ ἀγωνίζεσαι καλλίτερα εὑρίσκουσα ὅσα χρειάζεσαι πρὸς κυβέρνησιν». Ἡ δὲ Ὁσία ἐγνώρισε τὴν ἐπίβουλον ταύτην συμβουλὴν ὡς φρόνιμος καὶ δὲν ἔλαβεν ὑπ’ ὄψιν τοὺς λόγους καὶ τὰ φλυαρήματα τοῦ δολίου.

Ὁ πονηρὸς ὅμως δαίμων δὲν ἔπαυσεν ἕως ἐδῶ τὴν κακίαν του, ἀλλὰ ἐσχηματίσθη ὡς γραῖα μάντισσα, καὶ ἐξέβαλλε κατὰ φαντασίαν πῦρ ἀπὸ τὰ ὄμματα, φοβερίζων αὐτὴν καὶ λέγων ἄπρεπα λόγια· ἡ δὲ Ὁσία οὐδὲ ποσῶς τὸν ἐκύτταξεν, οὔτε τὰς ἀπειλάς του ἐσυλλογίζετο,


Ὑποσημειώσεις

[1] Παμφυλία, Κιλικία καὶ Ἰσαυρία εἰναι ἀρχαίαι ὀνομασίαι περιοχῶν τῆς νοτίου Μικρᾶς Ἀσίας. Παμφυλία ὠνομάζετο ἡ περιοχή, ἥτις βρέχεται ἀπὸ νότου ἀπὸ τὰ ὕδατα τοῦ κόλπου τῆς Ἀτταλείας· πρωτεύουσα τῆς Παμφυλίας ἦτο ἡ Πέργη, τῆς ὁποίας μόνον ἐρείπια σῴζονται νῦν περὶ τὰ 10 χιλιόμετρα βορείως τῆς Ἀτταλείας. Πρωτεύουσα νῦν τῆς Παμφυλίας εἶναι ἡ Ἀττάλεια. Ἡ Κιλικία ἐπεξετείνετο πρὸς ἀνατολὰς τῆς Παμφυλίας ἔχουσα πρὸς νότον τὴν Μεσόγειον θάλασσαν ἕδρα αὐτῆς εἶναι νῦν τὰ Ἄδανα, Ἰσαυρία ἐκαλεῖτο ἡ πρὸς βορρᾶν τῆς Κιλικίας ἐκτεινομένη περιοχή.

[2] Ἡ Μονὴ τοῦ Βασσιανοῦ ἱδρύθη ἐν Κωνσταντινουπόλει κατὰ τὴν ἐνταῦθα ἀναφερομένην ἐποχὴν (μέσα τοῦ Εʹ αἰῶνος) καὶ διετηρήθη μέχρι τῶν ἀρχῶν τοῦ ΙΓʹ αἰῶνος. Αὕτη ἔφερε τὸ ὄνομα τοῦ ἱδρυτοῦ της Ὁσίου Βασσιανοῦ ὅστις ἡγίασε καὶ ἑορτάζεται κατὰ τὴν ιʹ (10ην) τοῦ Ὀκτωβρίου. Βλέπε ἐν τόμῳ Ιʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

[3] Ἡ εὕρεσις αὕτη τῆς Τιμίας Κεφαλῆς τοῦ Προδρόμου ἑορτάζεται εἰς τὴν κδʹ (24ην) Φεβρουαρίου. Βλέπε περὶ τούτου εἰς Τόμον Βʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

[4] Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Λαυρεντίου ἐπιτελεῖται τὴν ιʹ (10ην) Αὐγούστου. Βλέπε ἐν τόμῳ Ηʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».