Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν ΜΑΤΡΩΝΗΣ.

ἡ δὲ Ὁσία πανσόφως τοῦ ἀπεκρίνατο λέγουσα· «Ἔπρεπεν, ἀδελφέ, νὰ στοχάζεσαι κάτω τὴν γῆν ὡς Μοναχὸς καὶ νὰ μὴ περιεργάζεσαι ἄλλο πρόσωπον· ἀλλὰ ἐπειδὴ μὲ ἠρώτησες, θὰ σοῦ εἰπῶ τούτου τὸ αἴτιον· ἡ μήτηρ μου μὲ ἠγάπα πολὺ καὶ διὰ νὰ μὲ φιλοτιμήσῃ, τῆς ἐφάνη καλὸν ὅταν ἤμουν μικρὴ νὰ κρεμάσῃ εἰς τὰ ὦτα μου χρυσᾶ σκουλαρίκια». Οὕτως ἡ μακαρία τὴν ὑποψίαν τοῦ Μοναχοῦ διέλυσε μὲ τὴν γνωστικὴν ἐκείνην ἀπόκρισιν. Ἔπειτα ἐνεθυμεῖτο τὰ λόγια τῆς Εὐγενίας, ὅτι δύσκολον καὶ ἀνάρμοστον πρᾶγμα εἶναι νὰ συναναστρέφεται ἡ γυνὴ μὲ τοὺς ἄνδρας καὶ ἀδύνατον νὰ κρύπτεται μέχρι τέλους, ὅμως προσηύχετο πολλάκις πρὸς τὸν Θεὸν ταῦτα λέγουσα· «Μὲ τὸ θέλημά σου, Κύριε, ἐνεδύθην τὸ μοναχικὸν τοῦτο σχῆμα καὶ προθύμως σοῦ ἠκολούθησα, καθὼς μὲ ἐπρόσταξες. Λοιπὸν μὴ μὲ παρίδῃς τὴν δούλην σου, ἀλλὰ ἐνδυνάμωσόν με, νὰ τελειώσω τὸν πόθον μου καλῶς ἕως τέλους». Οὕτω λοιπὸν ἐποίησεν ἔτη πολλὰ ἀνδρικῶς ἀγωνιζομένη κατὰ τοῦ δαίμονος καὶ οὐδεὶς ἐγίνωσκεν ὅτι ἦτο γυνή, ἕως ὅτου ἠθέλησεν ὁ Θεὸς νὰ τὸ φανερώσῃ εἰς τὸν Ἡγούμενον, ὅστις εἶδεν εἰς τὸ ὅραμά του εὐπρεπῆ τινα εἰς τὴν ὄψιν καὶ ἔνθεον καὶ τοῦ λέγει τρίς· «Γίνωσκε, Βασσιανέ, ὅτι ὁ Μοναχὸς Βαβύλας εἶναι γυνὴ καὶ ὑποκρίνεται τὸν εὐνοῦχον διὰ νὰ μὴ γνωρίζεται». Ὁμοίως καὶ ἄλλος περιφανὴς καὶ εὐλαβὴς Μοναχὸς τὴν κλῆσιν Ἀκάκιος εἶδε καὶ αὐτὸς τὴν ὅρασιν ταύτην.

Τὸ πρωῒ ἠρώτησεν ὁ Βασσιανὸς τὴν Ὁσίαν, βλέπων αὐτὴν μὲ βλέμμα ἄγριον, πῶς ἐτόλμησε νὰ κοινοβιάσῃ μὲ τόσους ἄνδρας, ὅπερ εἶναι πρᾶγμα κινδυνῶδες καὶ διὰ τὰ δύο μέρη καὶ ἀσυγχώρητον. Ἡ δὲ ἀπεκρίθη μὲ πολλὴν ταπείνωσιν καὶ τοῦ εἶπε καταλεπτῶς ὅλην τὴν ὑπόθεσιν. Νουθετήσας λοιπὸν ὁ Ἡγούμενος τὴν Ὁσίαν, τῆς παρήγγειλεν ὅσα ἔπρεπε νὰ φυλάξῃ διὰ τὸ Ἀγγελικὸν σχῆμα, τὸ ὁποῖον ἐνεδύθη καὶ νὰ ἔχῃ ὑπομονὴν ἕως τέλους, διὰ νὰ λάβῃ παρὰ Θεοῦ τὸν στέφανον τῆς ἀσκήσεως· λαβοῦσα δὲ ἡ μακαρία ἀπὸ ὅλους συγχώρησιν ἀνεχώρησεν ἐκεῖθεν καὶ μετέβη εἰς τὴν ἀγαπημένην της Σωσάνναν, παρὰ τῆς ὁποίας καὶ ἔμαθε ὅτι ἀπὸ καιρὸν ἀνεπαύθη ἡ θυγάτηρ της· ἡ δὲ μακαρία Ματρῶνα ηὐχαρίστησε τὸν Θεόν, διότι ἐλυτρώθη ἀπὸ τὴν φροντίδα ταύτην διὰ νὰ τοῦ δουλεύῃ ἀμέριμνα καὶ ἔμεινεν ἐκεῖ μὲ τὴν Σωσάνναν, ἐναρέτως πολιτευόμεναι.


Ὑποσημειώσεις

[1] Παμφυλία, Κιλικία καὶ Ἰσαυρία εἰναι ἀρχαίαι ὀνομασίαι περιοχῶν τῆς νοτίου Μικρᾶς Ἀσίας. Παμφυλία ὠνομάζετο ἡ περιοχή, ἥτις βρέχεται ἀπὸ νότου ἀπὸ τὰ ὕδατα τοῦ κόλπου τῆς Ἀτταλείας· πρωτεύουσα τῆς Παμφυλίας ἦτο ἡ Πέργη, τῆς ὁποίας μόνον ἐρείπια σῴζονται νῦν περὶ τὰ 10 χιλιόμετρα βορείως τῆς Ἀτταλείας. Πρωτεύουσα νῦν τῆς Παμφυλίας εἶναι ἡ Ἀττάλεια. Ἡ Κιλικία ἐπεξετείνετο πρὸς ἀνατολὰς τῆς Παμφυλίας ἔχουσα πρὸς νότον τὴν Μεσόγειον θάλασσαν ἕδρα αὐτῆς εἶναι νῦν τὰ Ἄδανα, Ἰσαυρία ἐκαλεῖτο ἡ πρὸς βορρᾶν τῆς Κιλικίας ἐκτεινομένη περιοχή.

[2] Ἡ Μονὴ τοῦ Βασσιανοῦ ἱδρύθη ἐν Κωνσταντινουπόλει κατὰ τὴν ἐνταῦθα ἀναφερομένην ἐποχὴν (μέσα τοῦ Εʹ αἰῶνος) καὶ διετηρήθη μέχρι τῶν ἀρχῶν τοῦ ΙΓʹ αἰῶνος. Αὕτη ἔφερε τὸ ὄνομα τοῦ ἱδρυτοῦ της Ὁσίου Βασσιανοῦ ὅστις ἡγίασε καὶ ἑορτάζεται κατὰ τὴν ιʹ (10ην) τοῦ Ὀκτωβρίου. Βλέπε ἐν τόμῳ Ιʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

[3] Ἡ εὕρεσις αὕτη τῆς Τιμίας Κεφαλῆς τοῦ Προδρόμου ἑορτάζεται εἰς τὴν κδʹ (24ην) Φεβρουαρίου. Βλέπε περὶ τούτου εἰς Τόμον Βʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

[4] Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Λαυρεντίου ἐπιτελεῖται τὴν ιʹ (10ην) Αὐγούστου. Βλέπε ἐν τόμῳ Ηʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».