Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν ΜΑΤΡΩΝΗΣ.

Ταῦτα ἀκούσασα ἡ Ἀθανασία ἐλυπήθη, διότι δὲν τὴν ἐκράτησε, πλὴν δὲν παρήκουσε τῆς Ὁσίας τὸ πρόσταγμα, ἀλλὰ διῆγε σωφρόνως ἐγκρατευομένη βρωμάτων καὶ πασῶν τῶν κοσμικῶν ἀπολαύσεων· καὶ διὰ νὰ μὴ τὴν ἐμποδίζῃ ὁ ἄνδρας της, ἀνεχώρησεν εἰς μετόχιόν τι ἔξω τῆς χώρας, ἔνθα νηστεύουσα κατὰ μίμησιν τῆς Ματρώνης προσηύχετο καὶ ἐτέλει ὅσα εἶναι τῶν Ἀσκητριῶν ἁρμόδια. Ὁ δὲ ἄνδρας της ἦτο πολὺ ἀκόλαστος, εὑρίσκων δὲ τὴν ἄδειαν, ἀφοῦ ἔλειπεν ἡ γυνή του, ἐπώλει καθ’ ἑκάστην ἀπὸ τὰ πράγματά της καὶ τὰ ἔτρωγεν· ὅθεν ἡ Ἀθανασία εὑρῆκεν εἰς τοῦτο πρόφασιν εὔλογον καὶ τὸν ἐχωρίσθη, λαβοῦσα δὲ ὅλον τὸ ἐπίλοιπον πρᾶγμα της τὸ ἔδωκε τῆς Ματρώνης λέγουσα· «Λάβε ταῦτα νὰ μοῦ τὰ φυλάξῃς εἰς τὸν Παράδεισον καὶ κυβέρνησον τὴν ψυχήν μου, νὰ μὴ κολασθῶ ἡ ταλαίπωρος». Ἡ δὲ Ἁγία ὑπεδέχθη τὴν Ἀθανασίαν, διελογίζετο δὲ τί νὰ κάμῃ τὰ χρήματα καὶ ἐρωτήσασα τὸν Βασσιανὸν τῆς εἶπε νὰ τὰ κρατήσῃ. Ὅθεν ἐδαπάνησε μέρος ἐξ αὐτῶν εἰς ὑπηρεσίας τῆς Μονῆς, κτίσασα γύρωθεν τειχόκαστρον, κελλία, ὅσα ἐχρειάζοντο, δευτέραν Ἐκκλησίαν καὶ ἄλλα ἀναγκαῖα πράγματα, ὅσα δὲ ἀργύρια ἐπερίσσευσαν, τὰ διεμοίρασαν εἰς τὰ γυναικεῖα Μοναστήρια τῆς Ἱερουσαλήμ, τὴν ὁποίαν ὑπηρεσίαν ἔκαμεν ἐπιμελῶς ὁ ἄνωθεν Μάρκελλος.

Οὕτω λοιπὸν ἡ μακαρία Ἀθανασία καλῶς τὸν ρέοντα πλοῦτον διασκορπίσασα, ἐκληρονόμησεν εἰς τὴν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν τὸν ἀεὶ διαμένοντα καὶ ζήσασα ἔτη δέκα πέντε εἰς τὴν μοναδικὴν πολιτείαν, διὰ τῆς προσκαίρου κακοπαθείας ἠξιώθη τῆς ἀτελευτήτου μακαριότητος. Ἡ δὲ ἀοίδιμος Ματρῶνα ἀφοῦ ἐπλάτυνε τὸ Μοναστήριον, ἐδέχετο καὶ ἄλλας ἀδελφὰς καθ’ ἑκάστην καὶ ἐπλήθυνε τὸ λογικὸν αὐτῆς ποίμνιον, τὰς ὁποίας πολλάκις ἐδίδασκε καὶ τὰς ἐνουθέτει πῶς νὰ πορεύωνται, μετὰ τὴν ἀναχώρησιν αὐτῆς, τὴν ὁποίαν ἀναχώρησιν καὶ ἐγνώρισε πολλὰς ἡμέρας πρωτύτερα· ὅθεν ἐκοπίαζεν εἰς τοὺς ἀγῶνας ἔτι περισσότερον, ἂν καὶ ἦτο γραῖα ἑκατὸν ἐτῶν, ὅμως πάλιν δὲν ἠμέλει ποσῶς τὸν κανόνα της, ἀλλὰ ἔσπερνε τοὺς καρποὺς τῶν ἀρετῶν μὲ πόνον καὶ κόπον προθύμως διὰ νὰ θερίσῃ πολυπλάσιον ἀπόλαυσιν· ὁ δὲ πλουσιόδωρος βραβευτὴς ἠθέλησε νὰ τῆς φανερώσῃ εἰς ἔκστασιν πρὸ τῆς αὐτῆς τελειώσεως, ποίαν ἀπόλαυσιν ἔμελλε νὰ κληρονομήσῃ εἰς τὸν Παράδεισον.


Ὑποσημειώσεις

[1] Παμφυλία, Κιλικία καὶ Ἰσαυρία εἰναι ἀρχαίαι ὀνομασίαι περιοχῶν τῆς νοτίου Μικρᾶς Ἀσίας. Παμφυλία ὠνομάζετο ἡ περιοχή, ἥτις βρέχεται ἀπὸ νότου ἀπὸ τὰ ὕδατα τοῦ κόλπου τῆς Ἀτταλείας· πρωτεύουσα τῆς Παμφυλίας ἦτο ἡ Πέργη, τῆς ὁποίας μόνον ἐρείπια σῴζονται νῦν περὶ τὰ 10 χιλιόμετρα βορείως τῆς Ἀτταλείας. Πρωτεύουσα νῦν τῆς Παμφυλίας εἶναι ἡ Ἀττάλεια. Ἡ Κιλικία ἐπεξετείνετο πρὸς ἀνατολὰς τῆς Παμφυλίας ἔχουσα πρὸς νότον τὴν Μεσόγειον θάλασσαν ἕδρα αὐτῆς εἶναι νῦν τὰ Ἄδανα, Ἰσαυρία ἐκαλεῖτο ἡ πρὸς βορρᾶν τῆς Κιλικίας ἐκτεινομένη περιοχή.

[2] Ἡ Μονὴ τοῦ Βασσιανοῦ ἱδρύθη ἐν Κωνσταντινουπόλει κατὰ τὴν ἐνταῦθα ἀναφερομένην ἐποχὴν (μέσα τοῦ Εʹ αἰῶνος) καὶ διετηρήθη μέχρι τῶν ἀρχῶν τοῦ ΙΓʹ αἰῶνος. Αὕτη ἔφερε τὸ ὄνομα τοῦ ἱδρυτοῦ της Ὁσίου Βασσιανοῦ ὅστις ἡγίασε καὶ ἑορτάζεται κατὰ τὴν ιʹ (10ην) τοῦ Ὀκτωβρίου. Βλέπε ἐν τόμῳ Ιʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

[3] Ἡ εὕρεσις αὕτη τῆς Τιμίας Κεφαλῆς τοῦ Προδρόμου ἑορτάζεται εἰς τὴν κδʹ (24ην) Φεβρουαρίου. Βλέπε περὶ τούτου εἰς Τόμον Βʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

[4] Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Λαυρεντίου ἐπιτελεῖται τὴν ιʹ (10ην) Αὐγούστου. Βλέπε ἐν τόμῳ Ηʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».