Σελίδα 17 από 23
Ὑπέφερε δὲ ὁ μακάριος ὅλα τὰ δεινὰ τοῦ χειμῶνος, βροχὰς δυνατάς, χιόνας πολλάς, ψῦχος ὑπερβολικὸν καὶ τὸ δριμὺ τῶν παγετῶν, ἐκ τοῦ ὁποίου ἐκρυσταλλώνετο σχεδὸν ὁ ἀοίδιμος· ὑπέφερε, δὲ καὶ τοῦ θέρους τὴν θερμότητα καὶ τοιουτοτρόπως διῆγεν ὡς ἄσαρκος ὁ Ἅγιος. Ἐγένετο δέ ποτε βροχὴ τόσον πολλὴ καὶ δυνατή, ὥστε ἔσυρε καὶ λίθους μεγάλους ἀπὸ τὴν ὁρμὴν τῶν ὑδάτων καὶ ζῷα πολλὰ ἐθανάτωσε καὶ τοὺς καρποὺς ἔφθειρεν· ὅθεν ποιμήν τις αἰγῶν εὑρισκόμενος ἐκεῖ πλησίον εἰς τὸ Μοναστήριον, μὴ ὑποφέρων τὴν δυνατὴν ἐκείνην βροχήν, ἔτρεχεν εἰς τὸ Μοναστήριον διὰ νὰ σωθῇ ἀπὸ τὸν κίνδυνον· καὶ καθὼς ἐπλησίασεν εἰς αὐτὸ καὶ ἔβλεπεν εἰς τὸν στῦλον, ζητῶν ἀπὸ τὸν Ἅγιον βοήθειαν, ὤ! καὶ ποῖος νὰ διηγηθῇ καθὼς πρέπει τὸ μεγαλεῖον τῶν θαυμάτων σου, Χριστὲ Σωτήρ! βλέπει τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον Μαρίαν, ἱσταμένην εἰς τὸν ἀέρα ἄνωθεν τοῦ στύλου καὶ σκεπάζουσαν καὶ φυλάττουσαν αὐτὸν ἀπὸ τὴν βροχήν.
Τὸ θαυμάσιον τοῦτο ἀκούοντες πάντες ἐπίστευον, μόνος δὲ ὁ ἐξουσιαστὴς τῆς χώρας ἐκείνης δὲν τὸ ἐπίστευεν, ἐὰν δὲν τὸ ἔβλεπεν ὀφθαλμοφανῶς· λοιπὸν εἰς καιρὸν δυνατοῦ χειμῶνος, βιάζων πολὺ ἑαυτόν, ἀνέβη μὲ πολὺν κόπον εἰς τὸ Μοναστήριον καὶ πηγαίνων πλησίον εἰς τὸν στῦλον, βλέπει θαῦμα ἐξαίσιον· διότι τὸ χιόνι ὅπερ ἔπιπτεν ἄνωθεν μὲ ὁρμήν, ὅταν ἐπλησίαζεν εἰς τὸν στῦλον ἐξέκλινεν ἀπὸ τὰ δύο μέρη τοῦ στύλου καὶ ἔπιπτεν εἰς τὴν γῆν, χωρὶς νὰ ἐγγίσῃ οὐδὲ νιφὰς ἐντὸς τοῦ στύλου· τοῦτο τὸ θαῦμα βλέπων ἐκεῖνος καὶ θαυμάζων πολλὰ ἐζητοῦσε συγχώρησιν ἀπὸ τὸν Ὅσιον, διὰ τὴν ἀπιστίαν τὴν ὁποίαν εἶχε πρότερον δι’ αὐτό, καὶ λαμβάνων αὐτὴν ἐπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον του, κηρύττων εἰς ὅλους τὸ θαῦμα ὅπερ εἶδε, χωρὶς νὰ ἀπιστῇ πλέον εἰς ὅσα ἐλέγοντο διὰ τὸν Ἅγιον.
Ὁ μαθητὴς τοῦ Ὁσίου ἐπῆγε ποτὲ εἴς τι πλησιόχωρον χωρίον δι’ ἀναγκαίαν ὑπόθεσιν καὶ πόρνη τις μετέβη κατ’ ἰδίαν πρὸς αὐτὸν καὶ ἐδοκίμαζε μὲ παντοίους τρόπους νὰ τὸν σύρῃ εἰς πορνείαν καὶ ἐκεῖνος (φεῦ!) διελογίζετο νὰ πράξῃ τὴν ἁμαρτίαν. Ἀφοῦ δὲ ἡτοιμάσθη, ἀκούει φωνὴν τοῦ Ὁσίου, ὅστις τὸν ἀπειλοῦσεν, ὑπενθυμίζων τὴν αἰώνιον κόλασιν τὴν ὁποίαν ἔμελλε νὰ λάβῃ ἐὰν πράξῃ τὴν ἁμαρτίαν· καὶ ἐξ ἐκείνης τῆς φωνῆς τόσον ἐφοβήθη, ὥστε ἀπεστράφη τὴν πόρνην καὶ ἐσώθη τῆς ἁμαρτίας καὶ περὶ τούτου ὁ Ὅσιος δὲν ἤξευρε τίποτε, πρὶν νὰ τὸ μάθῃ ἀπὸ τὸν μαθητήν του· ἀλλ’ ὁ Θεός, ὁ δοξάζων τοὺς δούλους του, αὐτὸς ἦτο ὅστις ἀντὶ τοῦ Ὁσίου Λαζάρου ἐφώναξεν εἰς τὸν μαθητὴν καὶ τὸν ἠλευθέρωσεν ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν, θέλων νὰ θαυμαστώσῃ μὲ τοῦτο τὸν Ὅσιον.
Ὑποσημειώσεις
[1] Περὶ τοῦ ἐν Χώναις θαύματος τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαὴλ βλέπε εἰς τὴν 6ην Σεπτεμβρίου, εἰς Τόμον Θʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».
[2] «...μὴ ἀποστῇς ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι θλίψις ἐγγύς, ὅτι οὐκ ἔστιν ὁ βοηθῶν, περιεκύκλωσάν με ... ἤνοιξαν ἐπ’ ἐμὲ τὸ στόμα αὐτῶν ὡς λέων ἁρπάζων καὶ ὠρυόμενος...» (Ψαλμ. καʹ 11-14).
[3] Ἡ περιοχὴ περὶ ἧς ἐνταῦθα γίνεται λόγος εὑρίσκεται ἐπὶ τοῦ Μικρασιατικοῦ παραλίου χώρου τοῦ κειμένου πρὸς ἀνατολὰς καὶ ἀκριβῶς ἔναντι τῶν Ἀθηνῶν, παρὰ τὸν 38ον παράλληλον, τὸν καὶ ἐξ Ἀθηνῶν διερχόμενον. Εἰς τὸ σημεῖον αὐτό, κείμενον περὶ τὰ 60 χιλιόμετρα νοτίως τῆς Σμύρνης ἔκειτο ἡ Παλαιὰ Ἔφεσος. Αὕτη ἐκτίσθη ὑπὸ τοῦ Ἀνδρόκλου υἱοῦ τοῦ βασιλέως τῶν Ἀθηνῶν Κόδρου. Ὁ Ἄνδροκλος γενόμενος βασιλεὺς τῆς Ἰωνίας, ἥτις ἦτο Ἑλληνικὴ ἀποικία, ἐγκατέστησε τὴν ἕδραν του εἰς τὴν Ἔφεσον, ἔκτοτε δ’ αὕτη ἀνεδείχθη μία τῶν περιφημοτέρων πόλεων τῆς ἀρχαιότητος. Κατὰ τοὺς χριστιανικοὺς χρόνους ἐκήρυξαν εἰς αὐτὴν καὶ ἵδρυσαν τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἐφέσου οἱ Ἀπόστολοι Παῦλος καὶ Ἰωάννης, ὅστις καὶ παρέμεινεν ἐπὶ μακρὸν ἐν αὐτῇ (βλέπε ἐν τῷ Βίῳ αὐτοῦ εἰς τὴν 26ην Σεπτεμβρίου, ἐν Τόμῳ Θʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»). Εἰς αὐτὴν συνῆλθε ἐν ἔτει υλαʹ (431) ἡ Ἁγία Γʹ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος κατὰ Νεστορίου. Αὕτη ἐπειδὴ εὑρίσκετο παρὰ τὰς ἐκβολὰς τοῦ ποταμοῦ Καΰστρου (τουρκιστὶ Κιουτσοὺκ Μεντερές), κατεχώσθη ὑπ’ αὐτοῦ σὺν τῇ παρόδῳ τοῦ χρόνου· πλησίον αὐτῆς ἐκτίσθη ὑπὸ τοῦ Λυσιμάχου ἡ Νέα Ἔφεσος (ἡ τουρκιστὶ λεγομένη Ἁγιὰ-Σουλούκ: Ἁγιασμένα Νερά). Τὸ Γαλλήσιον ὄρος ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἠγωνίσθη ὁ Ὅσιος Λάζαρος κεῖται μεταξὺ Σμύρνης καὶ Ἐφέσου, πλησίον τῆς ἀρχαίας καὶ ἐπίσης ὀνομαστῆς ἑλληνικῆς πόλεως Κολοφῶνος (τουρκιστὶ Σιγατζίκ). Ὀλίγον νοτιώτερον τῆς Ἐφέσου εὑρίσκεται τὸ ὄρος Μυκάλη (τουρκιστὶ Σαμσὰν Ντάγ), καταλῆγον πρὸς τὴν θάλασσαν εἰς τὸ Τρωγύλιον ἀκρωτήριον (κοινῶς Καβο-Σαμψὼν) ἀπέναντι τῆς νήσου Σάμου ἀπὸ τῆς ὁποίας χωρίζεται διὰ τοῦ στενωτάτου πορθμοῦ τῆς Μυκάλης (τουρκιστὶ Ντὰρ-Μπογάζ). Εἰς τὸ στενὸν τοῦτο ἔγινεν ἡ ἱστορικὴ ναυμαχία μεταξὺ Ἑλλήνων καὶ Περσῶν τὸ ἔτος 479 πΧ. κατὰ τὴν ὁποίαν κατεναυμαχήθη ὁ Περσικὸς στόλος. Εἰς τὸ αὐτὸ στενὸν ὁ Ἑλληνικὸς στόλος μὲ ναύαρχον τὸν Γ. Σαχτούρην κατενίκησε τὸ ἔτος 1824 τὸν τουρκικὸν στόλον. Τὸ Τρωγύλιον ἀκρωτήριον εὑρίσκεται εἰς τὸ αὐτὸ γεωγραφικὸν πλάτος μετὰ τοῦ ἡμετέρου Σουνίου ἀπὸ τοῦ ὁποίου ἀπέχει περὶ τὰ 160 ναυτικὰ μίλια. Τὸ Γαλλήσιον ὄρος καλεῖται σήμερον τουρκιστὶ Μπάρμπα-ντὸν-ντάγ.
[4] Ὁ Κωνσταντῖνος Θʹ πρὶν βασιλεύσῃ ἐξωρίσθη ὑπὸ τοῦ πανισχύρου τότε Ἰωάννου τοῦ Ὀρφανοτρόφου ἀδελφοῦ Μιχαὴλ τοῦ Δʹ καὶ θείου Μιχαὴλ τοῦ Εʹ, οἵτινες ἀνῆλθον ἐπὶ τοῦ θρόνου ἐνεργείαις τοῦ προρρηθέντος Ἰωάννου, ἀλλὰ καὶ ὁ Ἰωάννης οὗτος ἐξορισθεὶς μετὰ ταῦτα ἀπέθανεν εἰς τὴν ἐξορίαν.
[5] Ὁ Ρωμανὸς Γʹ ὁ Ἀργυρὸς (1028 -1034) ἦτο σύζυγος τῆς βασιλίσσης Ζωῆς θυγατρὸς καὶ διαδόχου τοῦ Κωνσταντίνου Ηʹ (1025-1028) ἀδελφοῦ καὶ διαδόχου Βασιλείου Βʹ τοῦ Βουλγαροκτόνου (976-1025). Τὸν Ρωμανὸν Γʹ ἀποθανόντα ἐν ἔτει 1084 διεδέχθη ὁ δεύτερος σύζυγος τῆς Ζωῆς Μιχαὴλ Δʹ ὁ Παφλαγὼν (1034-1041), τοῦτον Μιχαὴλ Εʹ ὁ Καλαφάτης (1041-1042), τὸν ὁποῖον διεδέχθη εἰς τὸν θρόνον ὁ Κωνσταντῖνος Θʹ. Ἡ Ζωὴ συνεβασίλευε μετὰ τῶν ἀνωτέρω ἀπὸ τοῦ 1028-1050, ὅτε ἀπεβίωσεν.
