Τῇ Γ’ (3ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων ΑΚΕΨΙΜΑ, ΙΩΣΗΦ καὶ ΑΕΙΘΑΛΑ.

Οἱ δὲ ἀπεκρίθησαν· «Μὴ νομίσῃς ὅτι θὰ δυνηθῇς ποτὲ νὰ μᾶς μεταβάλῃς εἰς τὴν ἀσέβειαν μὲ κολακείας καὶ δωρήματα ἢ ἔστω καὶ ἂν θελήσῃς νὰ μᾶς δώσῃς μὲ πάνδεινα κολαστήρια ἄδικον θάνατον». Ὁ δὲ τύραννος εἶπε· «Τὸ γινώσκω ὅτι σεῖς οἱ Χριστιανοὶ ἐπιποθεῖτε τὸν θάνατον, διὰ τὴν τῶν ἐλπιζομένων ἀγαθῶν ἀπόλαυσιν, ἐγὼ ὅμως δὲν θὰ σᾶς θανατώσω, ἐὰν δὲν καταναλώσω τὰς σάρκας σας πρότερον». Λέγει εἰς αὐτὸν ὁ Ἀκεψιμᾶς· «Ἤκουσες ἀπὸ ἡμᾶς, ὅτι οὐδόλως φοβούμεθα τὰ δεινά σου κολαστήρια, καὶ ὅταν θέλης δοκίμασον ἡμᾶς νὰ γνωρίσῃς τὴν ἀλήθειαν». Τότε ὁ δικαστὴς θυμωθεὶς ἐπρόσταξε νὰ φέρωσι μάστιγας ὠμὰς ἐκ δέρματος, νὰ τοὺς δείρωσιν εἰς τὴν ράχιν καὶ τὰ στέρνα ὠμότατα, ἕως νὰ πίπτωσιν αἱ σάρκες των· ὁ δὲ Ἀρχιερεὺς τοῦ Θεοῦ ὑπέμεινε καὶ ταύτην τὴν βάσανον ὅσον ἠδύνατο, εὐχαριστῶν τὸν Κύριον· ἀφοῦ δὲ ἀπέκαμεν ἡ δύναμίς του, παρέδωκε τὴν μακαρίαν ψυχὴν αὐτοῦ εἰς χεῖρας Θεοῦ τὴν δωδεκάτην Ὀκτωβρίου μηνός· τὸ δὲ ἅγιον αὐτοῦ λείψανον ἐφύλαττον οἱ ἀνήμεροι, νὰ μὴ τὸ κλέψωσιν οἱ Χριστώνυμοι.

Μετὰ τὴν τοῦ Ἁγίου Ἀκεψιμᾶ τελείωσιν ἔφερον εἰς τὸ κριτήριον τὸν Μάρτυρα Ἰωσήφ, πρὸς τὸν ὁποῖον εἶπεν ὁ τύραννος· «Εἶδες τί ἔπαθεν ὁ φίλος σου; ἐὰν δὲν κάμῃς ὑπακοήν, θὰ σοῦ δώσω ὁμοίαν κόλασιν». Ὁ Ἅγιος ὅμως, μηδόλως πτοούμενος τὰς τοῦ τυράννου ἀπειλάς, εἶπε: «Καθὼς σοῦ εἶπον καὶ πρότερον, ἐνόσῳ ἔχω τὸν νοῦν μου, δὲν θέλω προσκυνήσει ἄψυχα κτίσματα». Ὁ δὲ ἄρχων προσέταξε νὰ τὸν δέρωσιν ὡς καὶ τὸν ἄλλον μὲ νεῦρα βοός. Οὗτος δέ, καἴπερ τοσοῦτον ἐλεεινῶς μαστιγούμενος, ἐβόα μεγαλοφώνως λέγων· «Εἷς εἶναι ὁ ἀληθὴ Θεός τὸν ὁποῖον εὐλόγως ἡμεῖς λατρεύομεν, καταφρονοῦντες τὰ τοῦ βασιλέως σας προστάγματα». Δερόμενος λοιπὸν ἐπὶ ὥρας πολλάς, ἔμεινεν ὡς νεκρὸς ἀκίνητος· ὅθεν θαρροῦντες ὅτι ἀπέθανε, τὸν ἔσυραν καὶ τὸν ἔρριψαν εἰς τὴν ἀγοράν· μαθόντες ὅμως κατόπιν ὅτι εἶχεν εἰσέτι ὀλίγην πνοήν, τὸν ἐφυλάκισαν. Μετὰ ταῦτα παρέστησαν εἰς τὸ βῆμα καὶ τὸν Ἀειθαλᾶν, ὁ δὲ τύραννος ὑπέσχετο καὶ εἰς αὐτὸν καθὼς καὶ εἰς τοὺς ἄλλους διαφόρους δωρεάς, ἀπειλῶν συγχρόνως ὅτι θὰ τὸν βασανίσῃ σκληρῶς, ἐὰν δὲν πεισθῇ νὰ προσκυνήσῃ τοὺς θεούς των, ὁ δὲ πάνσοφος Μάρτυς εἶπεν· «Αἰσχύνομαι τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν, ἐὰν δειλιάσω τὰς βασάνους καὶ φανῶ δειλότερος τῶν γηραιῶν, ἐγὼ ὅστις εἶμαι ἰσχυρότερος αὐτῶν καὶ νεώτερος· ὅθεν σὲ βεβαιῶ μὲ τοῦ Χριστοῦ μου τὴν δύναμιν, ὅτι δὲν προδίδω τὴν εὐσέβειαν».


Ὑποσημειώσεις

[1] Τὸ Μαρτύριον αὐτῶν συνέγραψεν Ἑλληνιστὶ ὁ Μεταφραστὴς Συμεών, οὗ ἡ ἀρχή· «Ἐλύττα κατὰ Χριστιανῶν Σαβώριος» (σῴζεται ἐν τῇ τῶν Ἰβήρων καὶ ἐν ἄλλαις). Τοῦτο μεταφράσας εἰς τὴν ἁπλῆν Ἀγάπιος ὁ Κρὴς συμπεριέλαβεν εἰς τὸ ὑπ’ αὐτοῦ ἐκδοθέντα «Νέον Παράδεισον» ἐξ οὗ καὶ παρελήφθη. Ἐνταῦθα καταχωρίζεται διεσκευασμένον κατὰ τὴν φράσιν.

[2] Μάγους συνείθιζον νὰ ὀνομάζουν οἱ Πέρσαι τοὺς τὰ στοιχεῖα θεοποιοῦντας, ὡς λέγει ὁ Θεοδώρητος ἐν κεφαλαίῳ ληʹ (3ῳ) τοῦ πέμπτου βιβλίου τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας. Ὅθεν οἱ πρῶτοι καὶ ἀρχηγοὶ τῶν τοιούτων μάγων ἀρχιμάγοι ἐλέγοντο.