ἐκεῖ δὲ ὅπου τὸν ἐφόνευσαν ὁ Θεὸς ἐποίησε θαῦμά τι, διὰ νὰ δοξάσῃ τὸν δοῦλόν του· ἀνεφύη δηλονότι φυτόν τι, ὅπερ ὀνομάζουσι μυρσίνην, τὸ ὁποῖον ἐθεράπευε πᾶσαν ἀσθένειαν· ἔβλεπον δὲ, καὶ οἱ εὐσεβεῖς πολὺν καιρὸν εἰς ἐκεῖνον τὸν τόπον φῶτα πάμπολλα καὶ Ἁγίους Ἀγγέλους, οἵτινες ἀνέβαινον εἰς τοὺς οὐρανούς, δοξάζοντες τὸν τοὺς Ἁγίους αὐτοῦ δοξάζοντα Κύριον. Ἀφοῦ δὲ παρῆλθον πέντε ἔτη ἐφθόνησαν οἱ ἀσεβεῖς εἰς τὰ θαύματα, τὰ ὁποῖα ἐγίνοντο ὑπὸ τοῦ προμνημονευθέντος φυτοῦ, τό ἐξερρίζωσαν τελείως καὶ τὸ ἔκαυσαν· ἐτελειώθη δὲ ὁ Ἅγιος Ἀειθαλᾶς τὸν Ἰούνιον μῆνα, ἡμέραν Παρασκευὴν τῆς τελευταίας ἑβδομάδος τῆς Πεντηκοστῆς, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἦσαν καὶ οἱ τρεῖς οὗτοι Ἅγιοι ὁμόσκηνοι καὶ ὁμόγνωμοι καὶ ἔδειξαν ἴσην ἀνδρείαν καὶ ἀντίστασιν, τοὺς ἔταξαν νὰ ἑορτάζωνται καὶ οἱ τρεῖς συγχρόνως σήμερον, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ ἀληθινῷ Θεῷ ᾧ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.