Τῇ Γ’ (3ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων ΑΚΕΨΙΜΑ, ΙΩΣΗΦ καὶ ΑΕΙΘΑΛΑ.

Ἀφ’ οὗ λοιπὸν τὸν ἔφεραν βαστακτόν, ἐπειδὴ καθὼς εἴπομεν δὲν ἠδύνατο οὔτε νὰ σαλεύσῃ, ἐποίησε νεῦμα πρὸς τὸν ἡγεμόνα μὲ τὴν κεφαλήν του ὁ Ἅγιος, νὰ ἔλθῃ πλησίον του δῆθεν ὅτι ἤθελε νὰ τοῦ εἴπῃ λόγον ἀπόκρυφον, ὁ δὲ ἄρχων ἐπῆγεν ἀμέσως. Τότε πληρώσας ὁ Ἅγιος τὸ στόμα του φλέγματος καὶ σιέλου, ἔπτυσεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ λέγων· «Δὲν ἐντρέπεσαι, ἀναιδέστατε, νὰ πολεμῇς ἀκόμη ἕνα νεκρὸν καὶ ἀκίνητον γέροντα, καὶ μὲ ἔφερες πάλιν εἰς ἐξέτασιν;». Τότε ἔμεινε καταγέλαστος ὁ τύραννος, τοῦ δὲ Ἁγίου ἔδεσαν ὀπίσω τὰς χεῖρας καὶ σκάπτοντες λάκκον, ἔχωσαν αὐτὸν ἕως τὴν ζώνην, ἔπειτα ἔδεσαν μακρόν τινα ὀβελὸν εἰς καλάμην καὶ προσέταξαν μίαν Χριστιανὴν, τὴν ὁποίαν ἔφερον ἐκεῖ μὲ τοὺς λοιποὺς Χριστιανούς, περὶ τῶν ὁποίων προείπομεν, νὰ σουβλίζῃ τὸν Ἅγιον, ἥτις ἐκαλεῖτο Ἰσδανδούλ. Λέγει ὅμως αὕτη πρὸς τὸν τύραννον· «Δὲν ἠκούσθη ποτὲ νὰ δυναστεύουν γυναῖκα, νὰ θανατώσῃ δικαίους ἀνθρώπους, καθὼς ποιεῖτε σεῖς καὶ πληροῦτε τὴν πατρίδα σας μὲ ἅγια αἵματα, ἀλλὰ μὴ γένοιτο, νὰ μιάνω τὰς χεῖράς μου· ἐγὼ προτιμῶ νὰ σουβλίσω τὴν καρδίαν μου πρότερον, πάρεξ νὰ ἐγγίσω οὐδαμῶς εἰς τὸ σῶμα τοῦ Μάρτυρος».

Ἰδόντες λοιπὸν οἱ ἀσεβεῖς ὅτι οἱ Χριστιανοὶ δὲν τοὺς ἤκουσαν, ἔρριψαν αὐτοὶ τόσους λίθους, ὥστε ἔχωσαν ἕως τὸν λαιμὸν τὸν Ἅγιον· καὶ βλέπων ἄρχων τις, ὅτι ἀκόμη ἡ ἁγία του κεφαλὴ ἐσάλευεν, ἐπρόσταξε δήμιόν τινα, καὶ τὴν ἐκτύπησε μὲ λίθον μέγαν, οὕτω δὲ συνέτριψε τελείως αὐτὴν καὶ παρέδωκεν εἰς χεῖρας Θεοῦ τὴν μακαρίαν ψυχὴν ὁ ἀείμνηστος· ἔβαλαν δὲ φύλακας εἰς τὸ ἅγιον λείψανον, διὰ νὰ μὴ τὸ κλέψωσιν οἱ φιλόχριστοι, καὶ μετὰ τρεῖς ἡμέρας γίνεται σεισμὸς μέγας καὶ φοβερώτατος, μὲ μεγάλας ἀστραπὰς καὶ βροντὰς καὶ κατελθὸν πῦρ οὐρανόθεν κατέκαυσε τοὺς φύλακας, τὸν σωρὸν τῶν λίθων ὡς λεπτότατον χῶμα ἐσκόρπισε, τὸ δὲ ἅγιον σῶμα τοῦ Μάρτυρος μετέθηκεν ὅπου ὁ Θεὸς ᾠκονόμησε.

Μετὰ τὴν τελευτὴν τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἰωσὴφ παραλαβόντες οἱ μισόχριστοι τὸν τίμιον Ἀειθαλᾶν τὸν ἔφερον εἰς χωρίον τι, Πατριὰν καλούμενον, ἐκεῖ δὲ ὁμοίως καὶ αὐτὸν ἐλιθοβόλησαν. Μοναχοὶ δέ τινες, οἵτινες ἠσκήτευον εἰς ἐκεῖνα τὰ ὅρια, ἐπορεύθησαν τὴν νύκτα καὶ ἐπῆραν κρυφίως τὸ ἅγιον λείψανον καὶ τὸ ἐνεταφίασαν εὐλαβῶς εἰς τόπον ἐπίσημον·


Ὑποσημειώσεις

[1] Τὸ Μαρτύριον αὐτῶν συνέγραψεν Ἑλληνιστὶ ὁ Μεταφραστὴς Συμεών, οὗ ἡ ἀρχή· «Ἐλύττα κατὰ Χριστιανῶν Σαβώριος» (σῴζεται ἐν τῇ τῶν Ἰβήρων καὶ ἐν ἄλλαις). Τοῦτο μεταφράσας εἰς τὴν ἁπλῆν Ἀγάπιος ὁ Κρὴς συμπεριέλαβεν εἰς τὸ ὑπ’ αὐτοῦ ἐκδοθέντα «Νέον Παράδεισον» ἐξ οὗ καὶ παρελήφθη. Ἐνταῦθα καταχωρίζεται διεσκευασμένον κατὰ τὴν φράσιν.

[2] Μάγους συνείθιζον νὰ ὀνομάζουν οἱ Πέρσαι τοὺς τὰ στοιχεῖα θεοποιοῦντας, ὡς λέγει ὁ Θεοδώρητος ἐν κεφαλαίῳ ληʹ (3ῳ) τοῦ πέμπτου βιβλίου τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας. Ὅθεν οἱ πρῶτοι καὶ ἀρχηγοὶ τῶν τοιούτων μάγων ἀρχιμάγοι ἐλέγοντο.