Ὁ δὲ Ἰωσὴφ ἀπεκρίνατο· «Ἡμεῖς οὔτε μαντείας γινώσκομεν οὐδέ τινα ἐπλανήσαμεν, ἀλλὰ μᾶλλον τοὺς πλανωμένους ὁδηγοῦμεν πρὸς τὴν ἀλήθειαν, διδάσκοντες ὅλους νὰ προσκυνῶσιν ἕνα Θεὸν ποιητὴν τοῦ ἡλίου καὶ τῶν ἄλλων κτισμάτων δεσπόζοντα». Τοιαῦτα καὶ ἕτερα πλείονα φιλονικήσαντες ἱκανὴν ὥραν διαλεγόμενοι, εἶπεν ὁ τύραννος· «Ἄφες τὰ μακρὰ φλυαρήματα καὶ προσκύνησον ὡς πρέπει τὸν ἥλιον». Ὁ δὲ τοῦ Χριστοῦ προσκυνητὴς ἀπεκρίνατο· «Μὴ πλανᾶσαι, ὅτι δὲν θέλεις μὲ ἴδει νὰ προσκυνήσω τὸν ἥλιον ἢ ἄλλα ποιήματα οὐδέποτε».

Τότε ὑπερζέσας ἀπὸ τὸν θυμόν του ὁ μάγος, εἶπε καὶ ἐμαστίγωσαν τὸ μάρτυρα οἱ παμμίαροι, καταξεσχίζοντες τὰς σάρκας του ἄπονα μὲ ραβδία ἀκανθωτά· ὁ δὲ πρῶτον ἐδόξαζεν ἐκφώνως τὸν Κύριον λέγων· «Εὐχαριστῶ σοι, Θεέ μου, ὅτι μὲ ἠξίωσες νὰ ἐκπλύνω τὸν ρῦπον τῆς ἁμαρτίας μου, μὲ τὴν ροὴν τοῦ αἵματός μου». Μετὰ δὲ ὥραν ἱκανὴν ἀπέκαμεν ἀπὸ τοὺς δαρμοὺς καὶ ἔμεινεν ἄφωνος· ὅθεν ἔδεσαν αὐτὸν μὲ δύο ἁλύσεις καὶ τὸν ἐφυλάκισαν μὲ τὸν Ἀκεψιμᾶν οἱ παμμίαροι καὶ τότε λέγει πρὸς τὸν Διάκονον· «Τέλεσον κἂν σὺ τοῦ βασιλέως τὸ πρόσταγμα, προσκύνησον τὸν πάμφωτον ἥλιον, νὰ λυτρωθῇς ἀπὸ τὰ δεινὰ κολαστήρια». Ὁ δὲ Ἀειθαλᾶς, τὸ ὄντως ἀειθαλὲς τῆς εὐσεβείας φυτόν, ἀπεκρίνατο· «Μὴ γένοιτο νὰ γίνω τυφλὸς καὶ ἀνόητος ὡς σύ, νὰ προσκυνήσω ἀντὶ τοῦ Κτίστου τὰ κτίσματα· μὴ μὲ φοβερίζῃς μὲ παιδευτήρια, διότι δὲν μὲ νικᾷς, νὰ μὲ διαστρέψῃς ποτὲ ἀπὸ τὴν εὐσέβειαν, κἂν θάνατον μοῦ δώσῃς πικρότατον». Τοῦ λέγει ὁ μάγος· «Τίς ἔχει γνῶσιν καὶ προτιμᾷ ἀντὶ τῆς ζωῆς τὸν θάνατον, μάλιστα διὰ ματαίαν ἐλπίδα μελλούσης μακαριότητος;». Λέγει ὁ Ἅγιος· «Σεῖς, οἵτινες δὲν ἔχετε ἐλπίδα ἀτελευτήτου ζωῆς, ἀγαπᾶτε ταύτην τὴν πρόσκαιρον ὡς φιλόσαρκοι, ἡμεῖς δέ, ἐπειδὴ εἴμεθα βέβαιοι, ὅτι θὰ λάβωμεν μετὰ θάνατον ἀθάνατην ζωὴν καὶ ἀπόλαυσιν αἰώνιον, δὲν φοβούμεθα πρόσκαιρα κολαστήρια, ἀλλὰ διψῶμεν νὰ ὑπομείνωμεν πληγάς τε καὶ μάστιγας, ἵνα καὶ μεγάλην τὴν ἀμοιβὴν ἀπολαύσωμεν.

Τότε προστάσσει ὁ θηριώδης ἐκεῖνος νὰ τὸν δέσουν ἀπὸ τὰς χεῖρας εἰς ξύλον καὶ νὰ τον δέρωσιν ἓξ δυνατοὶ ἄνδρες τοσοῦτον, ἕως οὗ συνθλασθῶσιν ὅλα του τὰ ὀστᾶ. Οἱ μὲν λοιπὸν στρατιῶται ἐτέλεσαν εὐθὺς τὸ πρόσταγμα τοῦ ἄφρονος, ὁ δὲ ἀδαμάντινος Ἀθλητὴς ὑπέμεινε γενναίως, ὑβρίζων τὸν ἄρχοντα καὶ ἐπονομάζων αὐτὸν κύνα καὶ κόρακα, οἵτινες χαίρονται νὰ τρώγουν σάρκας καὶ αἵματα, ἐκεῖνος δὲ προσέταξε τοὺς δημίους νὰ τὸν δέρωσιν ἔτι περισσότερον ἀνηλεῶς·