Λέγει ὁ ἄρχων· «Ἀνόσιε κατὰ ἀλήθειαν καὶ φλύαρε, ματαίου θρησκεύματος προστάτα, ἐπειδὴ τολμᾷς νὰ ὑβρίζῃς ἡμᾶς, οἵτινες προσκυνοῦμεν τοιοῦτον στοιχεῖον λαμπρότατον, θέλεις λάβει τόσα δεινὰ κολαστήρια, ἐὰν καὶ σὺ δὲν προσκυνήσῃς αὐτὸ τὸ συντομώτερον, ὥστε νὰ μὴ δυνηθῇ νὰ σὲ λυτρώσῃ ὁ Ἐσταυρωμένος τὸν ὁποῖον σέβεσαι».
Τότε ὁ θεῖος πρεσβύτης, οὐδόλως δειλιάσας τὴν τούτου ὠμότητα, ἀπεκρίνατο· «Νὰ φραγῇ το μιαρὸν στόμα σου, τρισκατάρατε· ἐμὲ νομίζεις ὅτι θὰ ἐκφοβίσῃς μὲ τὰς ἀπειλὰς καὶ τοὺς φοβερισμούς σου, ἀνόητε, νὰ ἀπαρνηθῶ τὴν πατρῴαν εὐσέβειαν; ἐὰν δὲ καὶ δὲν μὲ λυτρώσῃ ὁ Κύριός μου, καθὼς εἶπες, ἀπὸ τὰς χεῖράς σου, ποίαν ζημίαν λαμβάνω παραδίδων σῶμα γηραιὸν καὶ ἀδύνατον εἰς θάνατον, διὰ νὰ λάβω ἄλλο ἄφθαρτον καὶ ἀθάνατον εἰς ἀντάλλαξιν; μάλιστα ὅλοι θέλουσι μὲ ἐπαινέσει ὡς φρόνιμον, διότι διὰ ὀλίγην καὶ βραχυτάτην ζωὴν ἀπολαμβάνω εὐδαιμονίαν αἰώνιον καὶ ἡδονὴν ἀτελεύτητον». Τότε ἐθυμώθη λίαν ὁ ἄνομος καὶ ἔδειρε τοσοῦτον σκληρῶς τὸν ἱερώτατον Γέροντα, ὥστε δὲν ἔμεινε μέρος μικρὸν εἰς ὅλον τὸ σῶμα του ἀπλήγωτον, ὅλη δὲ ἡ γῆ ἐκοκκίνισεν ἀπὸ τὰ αἵματα. Τότε τοῦ λέγει ὁ ἀλιτήριος· «Ποῦ εἶναι τώρα, Ἀκεψιμᾶ, ὁ Θεὸς τὸν ὁποῖον σέβεσαι καὶ δὲν ἦλθε νὰ σὲ λυτρώσῃ ἀπὸ τὰς χεῖρας μου;». Ὁ δὲ Ἅγιος εἶπεν· «Ὁ Θεός μου κατοικεῖ εἰς τοὺς οὐρανούς, μιαρώτατε, καὶ δύναται νὰ μὲ λυτρώσῃ, ἐὰν θελήσῃ, ὡς παντοδύναμος, σὺ δέ, ὅστις εἶσαι γῆ καὶ σποδός, κατὰ τίνος τολμᾷς καὶ ὑπερηφανεύεσαι, ἀνόητε; αὔριον ὡσεὶ χόρτος μαραίνεσαι, ἵνα παραδοθῇς εἰς πῦρ ἄσβεστον, καὶ τότε θέλεις γνωρίσει Θεὸν ἀθάνατον αὐτὸν τὸν ὁποῖον βλασφημεῖς τώρα καὶ θὰ ὀδύρεσαι ἀνωφελῶς». Τότε θυμωθεὶς ὁ μάγος προστάσσει νὰ τὸν δέσωσι μὲ ἁλύσεις καὶ νὰ τὸν φυλακίσωσι μέχρι δευτέρας ἐξετάσεως.
Τῇ ἐπαύριον ἔφερον ἄλλους δύο Χριστιανοὺς εἰς τὸ δικαστήριον, καὶ ὁ μὲν εἷς ἦτο ὁ Ἰωσήφ, ὅστις ἦτο Πρεσβύτερος ἀπὸ τὸ χωρίον Βηθλαβουνᾶ, τὸ ὁποῖον ἑρμηνεύεται τοῦ γράφοντος, γηραιὸς καὶ αὐτὸς ἑβδομηκονταετής, ζηλωτὴς τοῦ Χριστοῦ, μὲ σωφροσύνην καὶ φόβον θεῖον κοσμούμενος· ὁ δὲ ἕτερος ἦτο ὁ Ἀειθαλᾶς ἀπὸ τὸ χωρίον Βηθνοαδαρᾶς, τὴν ἀξίαν Διάκονος, τὴν ὄψιν αἰδέσιμος καὶ εἰς τὸν ἔνθεον ζῆλον, ὡς ὁ μέγας Ἠλίας, θερμότατος. Τούτους παρετήρησεν ὁ δικαστὴς μὲ ἄγριον βλέμμα καὶ λέγει πρὸς αὐτούς· «Διατί πλανᾶτε τοὺς ἁπλουστέρους ἀνθρώπους μὲ τὰς μαντείας σας καὶ τοὺς ὑπάγετε εἰς τὴν πίστιν τῶν Χριστιανῶν, κακοθάνατοι;».