Σιγᾷ φυσικῶς τὸ στόμα, ἀλλ’ ἡ Χάρις ὑπὲρ φύσιν ὁμιλεῖ. Δεδεμένη εἶναι ἡ γλῶσσα, ἀλλὰ τὰ θαύματα κηρύττουσι λαμπρότερον σάλπιγγος. Κεκλεισμένα ἔχει τὰ χείλη, ἀλλὰ διὰ τοῦ ἐν αὐτῷ ζῶντος καὶ μένοντος Χριστοῦ ὁμιλεῖ ἔσωθεν. Καὶ πάλιν στηλιτεύει τὴν ἀθεότητα, πάλιν ἐλέγχει τὴν τοῦ Διοκλητιανοῦ πλάνην· πάλιν συντρίβει τὰ ἀναίσθητα εἴδωλα· πάλιν κηρύττει τὸν Χριστὸν διὰ Θεὸν ἀληθινόν. Διότι καθὼς ὁ Παῦλος ἔλεγεν· «ἐπεὶ δοκιμὴν ζητεῖτε τοῦ ἐν ἐμοὶ λαλοῦντος Χριστοῦ». (Β’ Κορινθ. ιγ’ 3)· «τίμια γὰρ τὰ σώματα, ἐπειδὴ πληγὰς ἐδέξαντο ὑπὲρ τοῦ Δεσπότου· ἐπειδὴ στίγματα βαστάζουσι διὰ τὸν Χριστόν», καθὼς λέγει ὁ θεῖος Χρυσόστομος. Ἀκίνητον, ναί, καὶ νεκρὸν φαίνεται τὸ σῶμα τοῦ Γεωργίου, ἀλλὰ σήμερον κατατιθέμενον ὑποκάτω τοῦ θυσιαστηρίου καὶ τῆς ἁγίας Τραπέζης, καὶ δι’ αὐτοῦ ἐγκαινίζον τὸν ἐν Λύδδῃ περίφημον Ναόν, μαρτυρεῖ σιωπηλῶς, ὅτι γίνεται στήριγμα τῆς Πίστεως, βάσις τῆς Ἐκκλησίας καὶ τελείωσις τοῦ Εὐαγγελίου, καθὼς ψάλλει ἡ Ἐκκλησία ἐν τῇ Ἀκολουθίᾳ τῶν Ἐγκαινίων· «Μαρτύρων θεῖος χορός, τῆς Ἐκκλησίας ἡ βάσις, τοῦ Εὐαγγελίου ἡ τελείωσις».

Καὶ διὰ νὰ εἴπω ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος περὶ τοῦ Μάρτυρος Βαρλαάμ· «τέθνηκεν ὁ Γεώργιος, καὶ συγκροτεῖ πανηγύρεις. Ὁ τοῦ Χριστοῦ κείμενος ἀθλητὴς ἐκηρύχθη, καὶ τὸ τῆς Ἐκκλησίας ἀνεπτέρωσε θέατρον»· ἐπεδήμησεν ἡ ἀνακομιδὴ τοῦ Λειψάνου του, καὶ πάντας ἡμᾶς συνήγαγεν εἰς τὸ νὰ ἑορτάσωμεν. Καὶ διατὶ ταῦτα πάντα; Ὅτι ζῇ τὴν ὄντως ζωὴν τῆς θείας Χάριτος· ὅτι «δίκαιοι εἰς τὸν αἰῶνα ζῶσι» (Σοφ. Σολ. ε’ 16)· «ὅτι μετὰ τὸν Σταυρὸν ἡ τῶν λυπηρῶν μεταβέβληται φύσις, καὶ οὐκέτι θρήνοις τοὺς τῶν Ἁγίων δορυφοροῦμεν θανάτους, ἀλλ’ ἐνθέοις χορείαις τοῖς ἐκείνων ἐπορχούμεθα τάφοις· ὕπνος δὲ τοῖς δικαίοις ὁ θάνατος, μᾶλλον δὲ πρὸς κρείττω ζωήν ἐκδημία», ὡς ὁ αὐτὸς λέγει Μέγας Βασίλειος. Γράφει δὲ καὶ ὁ Θεολόγος Γρηγόριος, ὅτι μυθολογοῦσι τινὲς ὅτι ὑπάρχει φυτόν τι, ὁποῖον μὲ τὸν θάνατον ζῇ, μὲ τὸ κόψιμον φυτρώνει καὶ μὲ τὴν φθορὰν, αὐξάνει καὶ ἀναθάλλει· «ἔστι τι μύθῳ φυτόν, ὃ θάλλει τεμνόμενον, καὶ πρὸς τὸν σίδηρον ἀγωνίζεται· καὶ εἰ δεῖ παραδόξως εἰπεῖν περὶ παραδόξου πράγματος, θανάτῳ ζῇ, καὶ τομῇ φύεται, καὶ αὔξει δαπανώμενον». Διηγεῖται δὲ καὶ ὁ ἱστορικὸς Πλίνιος, ὅτι τῇ ἀληθείᾳ εἶναι ἕνα δένδρον ὀνομαζόμενον λάριξ, τὸ ὁποῖον δὲν φθείρεται ἀπὸ τὸ πῦρ, ἀλλ’ ὅταν ριφθῇ εἰς αὐτὸ ἀνθίσταται εἰς αὐτὸ ὡσὰν πέτρα.