Ταύτην τὴν εὐωδίαν, οἱ μὲν κάτω τότε παρόντες ἄνθρωποι ὀσφρανθέντες μὲ τὰ αἰσθητήρια τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, παρελύοντο ἀπὸ τὴν ἡδονήν, ἐλιποψύχουν ἀπὸ τὴν γλυκύτητα, καὶ σχεδὸν ἐφώναζον ἐκεῖνα τὰ τῆς ᾀσματιζούσης νύμφης· «Ὀσμὴ ἱματίων σου ὑπὲρ πάντα ἀρώματα» (ᾎσμα δ’ 10)· ἄλλος δέ, «ὀσμὴ ἱματίων σου, ὡς ὀσμὴ λιβάνου» (αὐτόθι 11)· ὁ ἕνας «ὀσμὴ ρινός σου ὡς μῆλα» (αὐτόθι ζ’ 8)· καὶ ὁ ἄλλος «ὀπίσω σου εἰς ὀσμὴν μύρων σου δραμοῦμεν» (αὐτόθι α’ 4). Ἄνωθεν δὲ οἱ Ἄγγελοι αἰσθανθέντες νοητῶς τὴν πνευματικὴν ταύτην εὐωδίαν, ἀναφερομένην εἰς τὴν ἐπουράνιον ἀτμοσφαῖραν, καὶ μ’ ὅλον ὅτι εἶναι ἀσώματοι, ἐτέρποντο ὅμως εἰς αὐτὴν καὶ ἔχαιρον. Ἐπειδή, κατὰ τοὺς ἱεροὺς Θεολόγους, καὶ οἱ Ἄγγελοι νοερὰν ὄσφρησιν ἔχουσιν, ἥτις δηλοῖ, «τὸ τῆς ὑπὲρ νοῦν εὐώδους διαδόσεως, ὡς ἐφικτόν, ἀντιληπτικόν, καὶ τῶν μὴ τοιούτων ἐν ἐπιστήμῃ διακριτικόν», ὡς λέγει τὸ πετεινὸν τοῦ οὐρανοῦ ὁ Ἀρεοπαγίτης Διονύσιος· ἐξ ἐναντίας δὲ οἱ δυσώδεις δαίμονες, εὐθὺς ὡς τὴν ᾐσθάνθησαν, ἔφυγον καὶ ἠφανίσθησαν, καθὼς καὶ τὰ σαρκοφάγα καὶ βρωμερὰ ὄρνεα φεύγουσι καὶ διώκονται ἀπὸ τὴν αἰσθητὴν εὐωδίαν.

Αὐτήν, τέλος πάντων, αὐτὴν τὴν πνευματικὴν καὶ γλυκυτάτην εὐωδίαν, τὴν ἐξελθοῦσαν σήμερον ἀπὸ τὸ σῶμα τοῦ Γεωργίου, καὶ διὰ τῆς ψυχῆς αὐτοῦ διερχομένην, ὠσφράνθη ὁ ἴδιος ὁ Θεός καὶ ηὐχαριστήθη εἰς αὐτὴν περισσότερον, παρὰ εἰς τὴν ὀσμὴν ὅλων τῶν ὁλοκαυτωμάτων τῶν ἀρνῶν, τῶν μόσχων, τῶν πετεινῶν καὶ τῶν λοιπῶν θυσιῶν, περὶ ὧν γέγραπται, ὅτι «ὠσφράνθη Κύριος ὁ Θεὸς ὀσμὴν εὐωδίας». Νομίζω δὲ νὰ εἶπεν ἐκεῖνα τοῦ ᾊσματος περὶ μὲν τοῦ εὐώδους σώματος τοῦ Γεωργίου, «νάρδος μου ἔδωκεν ὀσμὴν αὐτοῦ» (αὐτόθι α’ 12)· περὶ δὲ τῆς ψυχῆς αὐτοῦ «τὶς αὕτη ἡ ἀναβαίνουσα ἀπὸ τῆς ἐρήμου ὡς στελέχη καπνοῦ, τεθυμιαμένη σμύρναν καὶ λίβανον, ἀπὸ πάντων κονιορτῶν μυρεψοῦ;» (αὐτόθι γ’ 6).

Δοξάζει, τρίτον, ὁ Θεὸς τὸ σῶμα τοῦ Γεωργίου μὲ τὴν δύναμιν, τὴν ὁποίαν ἐχάρισεν εἰς αὐτὸν νὰ ἐνεργῇ διάφορα θαύματα· ἤτοι νὰ διώκῃ δαίμονας, νὰ φωτίζῃ τὰ ὄμματα τῶν τυφλῶν, νὰ ἀνοίγῃ τὰ ὦτα τῶν κωφῶν, νὰ ποιῇ τοὺς ἀλάλους λαλητικούς, τοὺς κυλλοὺς καὶ παραλυτικοὺς ὑγιεῖς καὶ εὐκινήτους καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν, νὰ ἰατρεύῃ κάθε εἶδος ἀσθενείας καὶ πάθους ἐκείνων οἵτινες ἤθελον προσκυνήσει αὐτὸ μετ’ εὐλαβείας καὶ πίστεως. Δὲν γνωρίζω δὲ ποῖον ἀπὸ τὰ δύο νὰ εἴπω: Ἢ ὁ Γεώργιος ἐνδεδυμένος ὢν τὸν Χριστὸν «ὃς τὰς ἀσθενείας ἡμῶν ἔλαβε, καὶ τὰς νόσους ἡμῶν ἐβάστασε» (Ματθ. η’ 17, Ἡσ. νγ’ 4), κατὰ τὸ γεγραμμένον,