σήμερον ἐπειδὴ ἐξῆλθεν ἀπὸ τὸν τάφον, ὡσὰν ἀπὸ ἀνατολικὸν ὁρίζοντα, λαμπρὸς καὶ χαροποιός, εὐεργετεῖ ὅλους μὲ τὴν φανέρωσιν τοῦ ἁγίου Λειψάνου του, καὶ μὲ τὰ διάφορα θαύματα, φωτίζων μὲν αὐτῶν τὸν νοῦν εἰς τὴν θείαν ἐπίγνωσιν, θερμαίνων δὲ τούτων τὴν θέλησιν εἰς τὸν πόθον τοῦ κτίσαντος.

Εἴδετε, χαρίσματα; Εἴδετε θαύματα μὲ τὰ ὁποῖα ἐδόξασεν ὁ Θεὸς τοῦ Γεωργίου τὸ σῶμα; Θαῦμα μέγα, τὸ νὰ διαφυλαχθῇ αὐτὸ σῷον καὶ ἀδιάλυτον, διότι ἐδῶ μετεβλήθησαν πολλοὶ νόμοι τῆς φύσεως. Θαῦμα μεγαλύτερον, ἡ ἄρρητος εὐωδία, ἥτις ἐξ αὐτοῦ ἀνεπέμπετο. Διότι ἐδῶ μετεβλήθησαν περισσότεροι νόμοι τῆς φύσεως, καὶ διότι ἡ εὐωδία εἶναι ἴδιον μόνον τῶν ἁγίων Λειψάνων, καὶ ἔργον μόνης τῆς θείας Χάριτος. Θαῦμα μέγιστον, τὸ νὰ ἐνεργῇ θαύματα καὶ διαφόρους ἰατρείας, διότι ἐδῶ μεταβάλλονται ὅλοι σχεδὸν οἱ νόμοι τῆς φύσεως, καὶ μόνη ἐνεργεῖ ἡ παντοδύναμος Χάρις, καθὼς καὶ ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία μεγαλοφώνως ψάλλει λέγουσα· «ὄντως θαῦμα παράδοξον! ὅτι ὀστέα γυμνὰ ἐκβλύζουσιν ἰάματα». Καὶ λοιπὸν ὁ τάφος, ὅστις ἔκρυπτε τὸ σῶμα τοῦ Γεωργίου, τὸ δεδοξασμένον μὲ τοιαῦτα χαρίσματα, δὲν ἦτο τάφος τῇ ἀληθείᾳ, ἀλλὰ ἦτο ἕνας ὡραιότατος θάλαμος, ὅστις εἶχεν ἐντὸς αὐτοῦ Νυμφίον λαμπρότατον, κατὰ τὸν Δαβίδ· «καὶ αὐτὸς ὡς νυμφίος ἐκπορευόμενος ἐκ παστοῦ αὐτοῦ» (Ψαλμ. ιη’ 6). Δὲν ἦτο τάφος, ἀλλ᾽ ἦτο χωνευτήριον, τὸ ὁποῖον ἐκαθάρισεν ὡσὰν ἄδολον χρυσίον ἀπὸ κάθε φθορὰν τὸ σῶμα τοῦ Γεωργίου κατὰ τὸν Σολομῶντα· «ὡς χρυσὸν ἐν χωνευτηρίῳ ἐδοκίμασεν αὐτοὺς» (Σοφ. Σολ. γ’ 6). Δὲν ἦτο τάφος, ἀλλ᾽ ἦτο νεφέλη λαμπρά, φέρουσα εἰς τὸ μέσον αὐτῆς τὸν αὐγερινὸν ἀστέρα, κατὰ τὸν Σειρὰχ «ὡς ἀστὴρ ἑωθινὸς ἐν μέσῳ νεφέλης» (Σειρὰχ ν’ 6). Δὲν ἦτο τάφος, ἀλλ’ ἦτο κάλυξ τραχεῖα καὶ ἄοσμος, ἥτις εἶχεν ἐντὸς αὐτῆς τὸ ἀνθηρὸν καὶ εὐωδέστατον ρόδον, κατὰ τὸν Θεολόγον Γρηγόριον «ὥσπερ ἐν κάλυκι ρόδον ἀνθηρόν, οὐκ ἀνθηρᾷ καὶ ἀνόδμῳ τὸ εὐωδέστατον».

Καὶ λοιπὸν ὁ Γεώργιος, ἂν καὶ ἀπέθανεν, ὅμως δὲν ἀπέθανεν, ἀλλὰ ζῇ καὶ ζῶν ἐνεργεῖ· καὶ ἐνεργῶν, προφθάνει εἰς ὅλην τὴν ὑπ’ οὐρανόν, ἰατρεύων τὰ ποικίλα πάθη τῶν ἀσθενούντων. Διότι ἀψευδὴς ὑπάρχει ὁ εἰπὼν «Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται» (Ἰωάν. ια’ 25). Ἔπεσε καὶ ἐνικήθη πρότερον, διὰ τοῦ θανάτου καὶ τῆς ταφῆς· ἀλλὰ σήμερον, διὰ τῆς ἐνδόξου ἀνακομιδῆς του, νικᾷ καὶ θριαμβεύει, καὶ τῇ ἀληθείᾳ, κατὰ τὴν ἐπωνυμίαν του, τροπαιοφόρος ἀναδεικνύεται.