Διότι ἡ χάρις ἡ ἐν τοῖς Μάρτυσι, μὲ τὸ νὰ εἶναι ἀπερίγραπτος καὶ νοερὰ καὶ ἀόρατος, δίδοται ἀοράτως καὶ εἰς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουσι παρόντα τὰ λείψανα τῶν Μαρτύρων, ἀλλὰ ἢ νοερῶς προσκυνοῦσιν αὐτὰ ἢ εἰς τὰς ἁγίας Εἰκόνας χαρακτηριζόμενα. Τὶ λέγω; Καὶ αὐτὴν ἀκόμη τὴν θήκην καὶ κιβωτὸν ἂς προσκυνήσωμεν τὴν περιέχουσαν τοῦ Γεωργίου τὸ πανάγιον Λείνανον. Ἐπειδή, κατὰ τὸν αὐτὸν χρυσορρήμονα, ὄχι μόνον τὰ σώματα τῶν Μαρτύρων καὶ τῶν Ἁγίων ἀλλὰ καὶ αὐταὶ αἱ θῆκαι αἱ τὰ σώματα αὐτῶν περιέχουσαι πολλὴν δύναμιν ἔχουσι, καὶ πλήρεις εἶναι πνευματικῆς Χάριτος· «Προσπέσωμεν τοῖς τῶν Μαρτύρων λειψάνοις· συμπλακῶμεν αὐτῶν ταῖς θήκαις· δύνανται γὰρ καὶ θῆκαι Μαρτύρων πολλὴν ἔχειν δύναμιν· ὡσπεροῦν καὶ τὰ ὀστᾶ τῶν Μαρτύρων πολλὴν ἔχει τὴν ἰσχύν». Καὶ ἀλλαχοῦ· «οὐ τὰ σώματα μόνον, ἀλλὰ καὶ αὐταὶ αἱ θῆκαι τῶν Ἁγίων, πνευματικῆς εἰσι πεπληρωμέναι Χάριτος». Καὶ τοῦτο μὲ εὔλογον τρόπον. Διότι καθὼς ἡ Θεότης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐν τῷ τριημέρῳ θανάτῳ, δὲν ἐχωρίσθη ἀπὸ τὸ προσκυνητὸν καὶ θεοϋπόστατον Αὐτοῦ Σῶμα, ἀλλ’ ἔμεινεν ἀχώριστος, κατὰ τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ δὲν ἐχωρίσθη, ὄχι μόνον ἀπὸ τὰ σώματα τῶν Ἁγίων, ἀλλ᾽ οὐδὲ ἀπὸ τοὺς τάφους καὶ τὰς σοροὺς καὶ θήκας αὐτῶν. Οὕτως ὑψηγορεῖ ὁ μέγας τῆς Θεσσαλονίκης Γρηγόριος λέγων· «προσκυνήσεις ὡσαύτως καὶ τὰς σοροὺς τῶν Ἁγίων τὰς ἁγίας, καὶ εἴ τι τῶν ὀστέων λείψανον· οὐ γὰρ διέστη τούτων ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ὥσπερ οὐδὲ τοῦ προσκυνητοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ διέστη ἡ Θεότης ἐπὶ τοῦ ζωοποιοῦ θανάτου».

Ἐπειδὴ ὅμως ἡ ἀληθινὴ τιμὴ καὶ δόξα, τὴν ὁποίαν δύναταί τις νὰ προσφέρῃ εἰς τοὺς Μάρτυρας εἶναι νὰ μιμηθῇ, κατὰ τὸ δυνατόν, τὰς τῶν Μαρτύρων ἀρετὰς καὶ ἀνδραγαθίας, καθὼς λέγει ὁ θεῖος Χρυσόστομος «τιμὴ Μάρτυρος, μίμησις Μάρτυρος», ἂς μιμηθῶμεν καὶ ἡμεῖς, ἀδελφοί, ὁ καθεὶς κατὰ τὴν δύναμίν του, τὰς ἀρετὰς καὶ τὰ κατορθώματα τοῦ μεγάλου Γεωργίου. Πῶς καὶ διὰ ποίου τρόπου; Ἐγὼ νὰ σᾶς εἰπῶ: Ὁ Γεώργιος εἶχε τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ εἰς τὴν καρδίαν του, καὶ διὰ τοῦτο ἐφύλαξε τὰς ἐντολὰς τοῦ Κυρίου· ἂς ἔχωμεν καὶ ἡμεῖς τὸν θεῖον αὐτὸν φόβον εἰς τὴν ψυχήν μας, διὰ νὰ ἐμποδίζῃ ἡμᾶς ἀπὸ τὰ κακὰ καὶ νὰ παρακινῇ ἡμᾶς εἰς τὴν ἐργασίαν τῶν καλῶν καὶ τῶν ζωοποιῶν ἐντολῶν· «φόβος Κυρίου μισεῖ ἀδικίαν, ὕβριν τε καὶ ὑπερηφανίαν καὶ ὁδοὺς πονηρῶν», λέγει ὁ Σολομὼν (Παροιμ. η’ 13)· καὶ «Ἀρχὴ σοφίας, φόβος Κυρίου» ὑψηγορεῖ ὁ θεῖος Δαβίδ (Ψαλμ. ρι’ 10).