Τῇ Λ’ (30ῇ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου καὶ πανευφήμου Ἀποστόλου ΑΝΔΡΕΟΥ τοῦ Πρωτοκλήτου.

εὑρίσκει τὸν ἀδελφόν του Πέτρον, ὅστις ὠνομάζετο Σίμων, καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· «Εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν» (Ἰωάν. α’ 42), ὅστις ἑρμηνεύεται Χριστὸς καὶ ἀμέσως ἀνεχώρησεν ὁ Πέτρος ὁδηγούμενος ὑπὸ τοῦ Ἀνδρέου πρὸς εὕρεσιν τοῦ Μεσσίου, τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ· ὁ δὲ Ἰησοῦς ἰδὼν τὸν Πέτρον εἶπε· «Σὺ εἶ Σίμων, ὁ υἱὸς Ἰωνᾶ. Σὺ κληθήσῃ Κηφᾶς, ὃ ἑρμηνεύεται Πέτρος» (Ἰωάν. α’ 43). Πιστεύσαντες λοιπὸν ἀμφότεροι οἱ ἀδελφοὶ Ἀνδρέας καὶ Πέτρος εἰς τὸν Χριστόν, ἀνεχώρησαν μετὰ ταῦτα καὶ οἱ δύο πρὸς εὕρεσιν τοῦ τιμίου Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάνου.

Ἀκολούθως κατὰ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ὁ βασιλεὺς Ἡρῴδης, διατάξας τὴν σύλληψιν τοῦ Ἰωάννου, διότι ἤλεγχεν αὐτὸν ὡς ἀσεβέστατον καὶ παράνομον, ἐπειδὴ ἔλαβε γυναῖκα τὴν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ του Φιλίππου κ.λ.π., ἔθεσε τὸν Πρόδρομον εἰς τὴν φυλακήν· ὁ δὲ Πρόδρομος Ἰωάννης, Προφήτης ὤν, ἐγνώριζεν ὅτι αὐτὸς θέλει φονευθῆ ὑπὸ τοῦ Ἡρῴδου, διὰ νὰ σώσῃ δὲ τοὺς μαθητάς του καὶ νὰ μὴ μείνουν πάλιν μετὰ τῶν Ἑβραίων, ἀπέστειλεν αὐτοὺς πρὸς τὸν Χριστόν, νὰ τὸν ἐρωτήσουν καὶ πάλιν αὐτοπροσώπως· «Σὺ εἶσαι ἐκεῖνος, τὸν ὁποῖον οἱ Προφῆται ἔγραψαν ὅτι θὰ ἔλθῃ ἢ ἄλλον περιμένομεν;». Ὁ δὲ Χριστός, ὁ ἐτάζων καρδίας καὶ νεφρούς, οὐδὲν ἔκρυψεν ἀπ’ αὐτῶν, οὕτε πολὺ ἀπέδειξε τὴν θεότητα αὐτοῦ, ἀλλὰ θελήσας πραγματικῶς νὰ βεβαιώσῃ τὴν ἀλήθειαν εἶπε πρὸς αὐτούς· «Πορευθέντες ἀπαγγείλατε Ἰωάννη ἃ εἴδετε καὶ ἠκούσατε· τυφλοὶ ἀναβλέπουσι καὶ χωλοὶ περιπατοῦσι, λεπροὶ καθαρίζονται, κωφοὶ ἀκούουσι, νεκροὶ ἐγείρονται, πτωχοὶ εὐαγγελίζονται» (Λουκ. ζ’ 22).

Μετὰ ταῦτα, εὑρισκομένου τοῦ Ἰωάνου εἰς τὴν φυλακήν, ὁ Χριστὸς ἀνεχώρησεν ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ ἐπῆγεν εἰς τὴν λίμνην Γενησαρέτ, ἐκεῖ δὲ εὑρὼν τὸν Ἀνδρέαν καὶ τὸν Πέτρον, οἵτινες ἔρριπτον τὰ δίκτυα εἰς τὴν θάλασσαν, ἀντὶ νὰ ὀνειδίσῃ αὐτοὺς διότι ἄφησαν τὸν διδάσκαλόν των τὸν Πρόδρομον εἰς τὴν φυλακὴν καὶ ἀνεχώρησαν, γινώσκων ὡς Θεός, ὅτι ἡ πτωχεία τοὺς ἠνάγκασε νὰ ἐργάζωνται, εἶπε πρὸς αὐτούς· «Ἄφετε τὰ δίκτυα ταῦτα καὶ ἀκολουθεῖτέ με καὶ θέλω σᾶς κάμει ἁλιεῖς (ψαράδες) ἀνθρώπων»· αὐτοὶ δὲ ἀμέσως ἀφήσαντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν τὸν Χριστόν. Ἂς ἔλθωμεν ὅμως εἰς τὴν ὑπόθεσιν τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἡ Βιθυνία ἦτο ἀρχαία χώρα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἐκτεινομένη μεταξὺ τῆς Μαύρης Θαλάσσης πρὸς Βορρᾶν, τοῦ Βοσπόρου, τῆς Προποντίδος καὶ τῆς Μυσίας πρὸς Δυσμάς, τῆς Γαλατίας καὶ Φρυγίας πρὸς Νότον καὶ τῆς Παφλαγονίας πρὸς Ἀνατολάς. Κυριώτεραι πόλεις αὐτῆς ἦσαν ἡ Νίκαια, ἡ Προῦσα, ἡ Χαλκηδών, ἡ Νικομήδεια, ἡ Κίος καὶ ἡ Χρυσόπολις, νῦν Σκούταρι, κειμένη ἐπὶ τῆς Ἀσιατικῆς ἀκτῆς τοῦ Βοσπόρου, ἔναντι ἀκριβῶς τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῆς ὁποίας σήμερον εἶναι προάστιον (βλέπε ὑποσημείωσιν σελ. 707).

[2] Βλέπε περὶ τῆς Ἀμισοῦ ἐν τῇ ὑποσημειώσει τῆς σελ. 487.

[3] Τὰ 900 στάδια ἀντιστοιχοῦν πρὸς 112,5 χλμ περίπου.

[4] Βλέπε περὶ Ἐφέσου ἐν τῇ ὑποσημειώσει τῶν σελ. 185-186.

[5] Νίκαια ἡ περίφημος Μητρόπολις τῆς Βιθυνίας εἰς τὴν ὁποίαν συνῆλθον ἡ Αʹ καὶ ἡ Ζʹ Ἅγιαι Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι, καὶ εἰς ἣν συνετάχθη καὶ τὸ σύμβολον τῆς Πίστεως. Μετὰ τὴν κατάληψιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὑπὸ τῶν Λατίνων ἐχρημάτισε πρωτεύουσα τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας. Τὸ 1330 περιῆλθεν εἰς τοὺς Ὀθωμανοὺς Τούρκους, οἵτινες καὶ ἐγκατέστησαν εἰς αὐτὴν τὴν πρωτεύουσαν τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, βραδύτερον μετέφερον οὗτοι τὴν πρωτεύουσάν των εἰς τὴν Προῦσαν. Σήμερον εἶναι μικρὸν χωρίον καλούμενον ὑπὸ τῶν Τούρκων Ἰσνίκ.

[6] Περὶ μὲν τῆς Νεοκαισαρείας βλέπε ὑποσημείωσιν τῆς σελίδος 484, τὰ δὲ Σαμόσατα εἶναι πόλις τῆς Κομμαγηνῆς Συρίας, ἀνήκουσα νῦν εἰς τὴν Τουρκίαν καὶ ὀνομαζομένη τουρκιστὶ Σαμσάτ.

[7] Ζικχοὶ εἶναι οἱ σήμερον λεγόμενοι Τσερκέζοι Βοσποριανοὶ δὲ οἱ κάτοικοι τοῦ Κιμμερίου λεγομένου Βοσπόρου, ὅπως ὠνομάζετο τότε ὁ πορθμὸς τοῦ Κὲρτς ὁ συνδέων τὴν Ἀζοφικὴν θάλασσαν (Μαιώτιδα τῶν ἀρχαίων) μετὰ τοῦ Εὐξείνου Πόντου· τὸν Κιμμέριον Βόσπορον (Κέρτς) ὀνομάζει ἐδῶ στένωμα τοῦ Καφᾶ. Ἅπαντα τὰ μέρη ταῦτα ἦσαν εἰς τὴν Σκυθίαν, δηλαδὴ τὴν σημερινήν, περίπου, Οὐκρανικὴν Ρωσίαν.

[8] Μετὰ παρέλευσιν 500 περίπου ἐτῶν ἐπεστράφη εἰς Πάτρας ἡ πάντιμος κάρα τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, ἀποσταλεῖσα ὑπὸ Βασιλείου Αʹ τοῦ Μακεδόνος (867-886), ἥτις καὶ παρέμενεν ἐν αὐτῇ ὡς κειμήλιον καὶ μέγα προπύργιον τῆς πόλεως Πατρῶν. Δυστυχῶς κατὰ τὰς ἀποφράδας τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἡμέρας, ἐν ἔτει 1460, ὁ Δεσπότης τοῦ Μωρέως Θωμᾶς ὁ Παλαιολόγος φεύγων Μωάμεθ τὸν Βʹ κυριεύσαντα τὴν Πελοπόννησον ἐπορεύθη εἰς τὸ Πάπαν τῆς Ρώμης Πίον Βʹ συμπαραλαβὼν μεθ’ ἑαυτοῦ καὶ τὴν χαριτόβρυτον κάραν τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, ἥτις ἔκτοτε παρέμεινεν εἰς χεῖρας τῶν Λατίνων. Κατὰ τὸν Σεπτέμβριον τοῦ ἔτους 1964 ἀπεδόθη αὕτη ὑπὸ τοῦ Πάπα εἰς τοὺς Πατρεῖς. Τὸ ὑπόλοιπον ἱερὸν λείψανον τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, μετὰ τῶν ἱερῶν λειψάνων τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Θωμᾶ, Λουκᾶ καὶ Τιμοθέου καὶ πολλῶν ἄλλων ἱερῶν λειψάνων ἠρπάγησαν ὑπὸ τῶν Σταυροφόρων κατὰ τὴν ὑπ’ αὐτῶν ἅλωσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ εὑρίσκονται νῦν εἰς Ρώμην. Εἰς τὴν ἐν Κεφαλληνίᾳ ὁμώνυμον Ἱερὰν Μονὴν τοῦ Ἁγίου ὑπάρχει τὸ δεξίον Πέλμα τοῦ Ἁγίου διάτρητον ἀπὸ τὸ καρφὶ πάνω στὸν χιαστὶ σταυρόν του, ἄρρητον εὐωδίαν ἀναδίδον καὶ πολλὰ ἐπιτελῶν θαύματα.