Τῇ ΚΗ’ (28ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ὁμολογητοῦ καὶ Μάρτυρος ΣΤΕΦΑΝΟΥ τοῦ Νέου.

ὅθεν ἔφυγε πρωτύτερα καὶ ἐκρύβη εἰς τάφον τινὰ σκοτεινόν, οἱ δὲ ἀνόσιοι, μὴ εὑρόντες αὐτήν, ἔρριψαν τὸν Ἅγιον εἰς τὸν λάκκον, εἰς τὸν ὁποῖον ἔβαλλον τοὺς καταδικασμένους εἰδωλολάτρας· ὅθεν ἐπληρώθη καὶ εἰς αὐτὸν ἡ προφητεία· «Καὶ ἐν τοῖς ἀνόμοις ἐλογίσθη» (Ἡσ. νγ’ 12) (Μάρκ. ιε’ 28) (Λουκ. κβ’ 37). Τότε λοιπὸν ἐπιστρέφοντες οἱ φονεῖς ἀνήγγειλαν χαίροντες εἰς τὸν βασιλέα χαίροντα τὰ γενόμενα, ὅστις ἔκαμε τράπεζαν πλουσίαν καὶ τοὺς ἐφίλευσεν. Ἐτελειώθη δὲ ὁ πολύαθλος Στέφανος ὅταν ἦτο ἐτῶν πεντήκοντα τριῶν (53), τὴν εἰκοστὴν ὀγδόην (28ην) τοῦ Νοεμβρίου ἐν ἔτει ψξϛ’ (766). Κατὰ δὲ τὴν ἡμέραν ἐκείνην ἦσαν ὁ οὐρανὸς αἴθριος, λάμπων ὁ ἥλιος καὶ αἴφνης τὴν τρίτην ὥραν, ὡς ἐθανάτωσαν τὸν Ἅγιον, ἐφάνη ἓν κόκκινον σύννεφον εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ ὄρους, εἰς τὸ ὁποῖον ἠσκήτευεν ὁ Ὅσιος, ἔπειτα ἦλθεν εἰς τὴν πόλιν τὸ σύννεφον καὶ ἔγινε μαῦρον καὶ ἐσκότισεν ὅλον τὸν ἀέρα· ἔπεσε δὲ τόσον μεγάλη χάλαζα μόνον εἰς τὴν πόλιν μέσα, ὥστε ἦτο θαῦμα ἐξαίσιον καὶ πολλοὶ ἐκινδύνευσαν· ὅθεν ἐγνωρίσθη σαφέστατα ὅτι ὁ Θεὸς ἔδειξε τοιοῦτον σημεῖον εἰς ἔλεγχον τῶν ἀσεβῶν καὶ πρὸς δόξαν τῶν δούλων του.

Ἡ δὲ δούλη ἐκείνη τῆς Ὁσίας Ἄννης, ἥτις ἐσυκοφάντησε τὴν κυρίαν της μὲ τὸν Ἅγιον, ἔλαβε καὶ αὐτὴ μὲ τρόπον τοιοῦτον ἀπὸ τὸν δικαιοκρίτην πρεπόντως ἀντάμειψιν· ἐνύμφευσεν αὐτὴν ὁ προρρηθεὶς Αὐλικάλαμος διὰ τὴν συκοφαντίαν, ὡς τῆς ὑπεσχέθη, καὶ ἐγέννησε δύο παιδία δίδυμα· κατὰ δὲ τὴν νύκτα κατὰ τὴν ὁποίαν τὰ ἐγέννησεν, ἠγέρθησαν ὀρθά, ὤ τοῦ θαύματος! καὶ ἐμάσησαν τοὺς μαστοὺς τῆς μητρὸς αὐτῶν, καὶ παρευθὺς ἡ ἄθλία ἀθλίως ἐξέψυξε· καὶ ὄχι μόνον αὐτὴν ἐθανάτωσαν, ἀλλὰ καὶ αὐτὰ τὰ ἐχιδνότοκα τὸ ἕνα ἐφόνευσε τὸ ἄλλο. Τοιαῦτα εἶναι τῶν συκοφαντῶν τὰ ἐπιτίμια· ἀλλὰ ἀκούσατε καὶ ἄλλο παρόμοιον. Ὁ θεοσεβὴς Θεόδωρος, ὅστις ἔκρυψε τὸν μυελὸν τοῦ Ἁγίου, τὸν ἐπῆγεν εἰς τὴν Μονὴν τοῦ Ὁσίου Δίου καὶ λέγει κρυφίως εἰς τὸν Ἡγούμενον τὴν ὑπόθεσιν· οὗτος ἐπῆγεν εἴς τινα Ναὸν τοῦ Ἁγίου Στεφάνου τοῦ Πρωτομάρτυρος, ὅστις ἦτο εἰς τὰ δεξιὰ μέρη τῆς Μονῆς καὶ ἐκεῖ ἔβαλεν εἰς ἓν κιβώτιον μικρὸν τὸν μυελὸν καὶ τὸν ἔκρυψαν εἰς τὸ Ἅγιον Βῆμα, μόνον δὲ ἓν μικρὸν παιδίον τοὺς εἶδε.


Ὑποσημειώσεις

[1] Οὗτος εἶναι ὁ Πατριάρχης Γερμανὸς Αʹ πατριαρχεύσας τὸ 714-730. Ἐξωρίσθη ὑπὸ τοῦ Ἰσαύρου, δι’ ὃ καὶ Ὁμολογητὴς ἀπεκλήθη. Ἡ μνήμη του τιμᾶται τὴν ιβʹ (12ην) Μαΐου (βλέπε Τόμον Εʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).

[2] Βλέπε περὶ τοῦ θαύματος τούτου καὶ ἐν τῷ Βίῳ τοῦ Ἁγίου Γερμανοῦ (βλέπε Τόμον Εʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).

[3] Βλέπε ἡμέτερον «Μέγαν Συναξαριστὴν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» Τόμ. ΙΓʹ «Συναξαριστὴς Τριῳδίου».

[4] Ὁ Ὅσιος οὗτος Αὐξέντιος ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους Θεοδοσίου τοῦ Μικροῦ (408-450), ἡ δὲ μνήμη αὐτοῦ τιμᾶται τὴν ιδʹ (14ην) Φεβρουαρίου (βλέπε εἰς Τόμον Βʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).

[5] Οὕτως ἴσως ὠνομάζει τὴν νοτίως τῆς Μ. Ἀσίας θάλασσαν.

[6] Κωνσταντῖνος Εʹ ὁ Κοπρώνυμος (741-775) καὶ ὁ τούτου υἱὸς Λέων Δʹ ὁ Χάζαρος (775-780). Τοῦτον ὁ πατήρ του Κωνσταντῖνος Εʹ εἶχεν ἀνακηρύξει συμβασιλέα ἀπὸ τοῦ πρώτου ἔτους τῆς ἡλικίας του (751) διὸ καὶ ὁ χαιρετισμὸς ἀπευθύνεται ἀπὸ μέρους τῶν δύο συμβασιλέων. Τοῦ Λέοντος Δʹ σύζυγος ὑπῆρξεν ἡ Εἰρήνη ἡ μετὰ τὸν θάνατον αὐτοῦ συγκαλέσασα τὴν Ἁγίαν Ζʹ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον ἐν ἔτει 787 καὶ ἀναστηλώσασα τὴν Ὀρθοδοξίαν. Περὶ τῶν συμβάντων κατὰ τὴν περίοδον τῆς Εἰκονομαχίας βλέπε γενικώτερον εἰς τὴν Κυριακὴν τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡμέτερος «Μέγας Συναξαριστὴς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» Τόμ. ΙΓʹ «Συναξαριστὴς Τριῳδίου».

[7] Συρογενής· γεννηθεὶς ἐκ Σύρων, δηλαδὴ ἀλλόφυλος. Βιτάλιος· ζωντανός, ζωώδης.

[8] «Καὶ εἶπεν Ἠλιού· οὐ διαστρέφω τὸν Ἰσραήλ ὅτι ἀλλ’ ἢ σὺ καὶ ὁ οἶκος τοῦ πατρός σου» (Γʹ Βασιλ. ιηʹ 18).

[9] «Ἵνα τί ἐφρύαξαν ἔθνη καὶ λαοὶ ἐμελέτησαν κενά; Παρέστησαν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, καὶ οἱ ἄρχοντες συνήχθησαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ κατὰ τοῦ Κυρίου καὶ καὶ κατὰ τοῦ Χριστοῦ αὐτοῦ» (Ψαλμ. βʹ 1-2).