ὅταν δὲ ἐπερνοῦσαν ἀπὸ τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Μάρτυρος, ἐσήκωσεν ὀλίγον τὴν κεφαλὴν νὰ ἀποδώσῃ ὡς εὐσεβὴς τὴν τελευταίαν προσκύνησιν καὶ βλέπων αὐτὸν εἷς ἐξ ἐκείνων τῶν φονέων, ὀνόματι Φιλομμάτιος, ἐθυμώθη ὁ ἀνόητος λέγων· «Βλέπετε, ὅτι θέλει γίνει καὶ Μάρτυς εἰς τὰ ὕστερά του οὗτος ὁ ἀμνημόνευτος;». Ταῦτα εἰπὼν ἥρπασεν ἕνα ξύλον καὶ ἐκτύπησε δι’ αὐτοῦ μὲ ὅλην τὴν δύναμίν του εἰς τὴν μήνιγγα τοῦ Ἁγίου καὶ ὁ μὲν Ἅγιος ἐτελείωσε τὸ Μαρτύριον, ἡ δὲ θεία δίκη ἔφθασε δικαίως τὸν ἄδικον καὶ κατ’ αὐτὴν ταύτην τὴν ὥραν ὅπου ἐκτύπησε τὸν Ἅγιον εἰσῆλθεν ἐντὸς αὐτοῦ δαιμόνιον ἄγριον καί, πίπτων εἰς τὴν γῆν, ἔτριζε τοὺς ὀδόντας ἐκβάλλων ἀφρούς, εἰς τὴν κατάστασιν δὲ ταύτην ἔμεινεν ἕως τέλους δεινῶς ὁ δεινὸς καὶ ἀθλίως βασανιζόμενος.
Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοιοῦτον θαυμάσιον δὲν ἐσωφρονίσθησαν οἱ ἀνόητοι, ἀλλὰ καὶ οὕτως ἀποθαμμένον ἔσυρον τὸν Ἅγιον καὶ δὲν ἔμεινε κανὲν μέλος τοῦ μακαρίου Στεφάνου ἀστεφάνωτον· αἱ χεῖρες καὶ οἱ πόδες του εἰς τοὺς λίθους συνετρίβησαν, τὰ δάκτυλα καὶ οἱ ὄνυχες ἀνεσπάσθησαν, ἡ κοιλία του ἔσπασε καὶ ἐχύθησαν ὅλα του τὰ ἐντόσθια, διότι ἕνας ἀπ’ ἐκείνους τοὺς μιαροὺς ἐπῆρε μίαν μεγάλην πέτραν μὲ τὰ δύο χέρια καὶ τὸν ἐκτύπησεν εἰς τὴν κοιλίαν καὶ εὐθὺς ὅλη ἡ κρυφία τῶν σπλάγχνων σύνθεσις ἐχύθη· πλὴν οὔτε τότε τὸν ἀφῆκαν οἱ ἀχόρταγοι, ἀλλὰ τὸν ἔσυρον εἰς ὅλον τὸν δρόμον καὶ τὸν ἐκτυποῦσαν μὲ λίθους, ὅχι μόνον οἱ ἄνδρες, ἀλλὰ καὶ αἱ γυναῖκες καὶ τὰ παιδία ἔρριπταν πέτρας ἐπάνω του, διὰ νὰ φανῶσι πιστοὶ πρὸς τὸν τύραννον. Ὅταν δὲ ἔφθασαν εἰς τὸν τόπον τοῦ Βοός, εἷς κάπηλος, ὅστις ἔψηνεν ἰχθῦς, ἥρπασεν ἕνα δαυλὸν καὶ κτυπήσας εἰς τὴν κεφαλὴν τοῦ Ἁγίου, ἔσχισεν αὐτὴν εἰς δύο· ὅθεν ἐχύθη εἰς τὴν γῆν ὁ μυελός του.
Τότε ἕνας εὐσεβής, τὴν κλῆσιν Θεόδωρος, προσεποιήθη ὅτι ὠλίσθησε καὶ ἔπεσε καὶ οὕτως ἔβαλεν εἰς τὸ μανδήλιον τὸν μυελὸν τοῦ Ἁγίου καὶ κρύπτων αὐτὸν ἔδραμε πάλιν νὰ ἴδῃ ποῦ θέλουν ρίψει τὸ ἅγιον λείψανον, ἐκεῖνοι δὲ ἐπορεύθησαν ἕως τὴν Μονὴν τοῦ Μονοκίονος· διότι ἐκεῖ εἰς ἐκεῖνο τὸ Μοναστήριον ἦτο ἡ ἀδελφὴ τοῦ Ἁγίου πολιτευομένη θεάρεστα· καὶ διὰ νὰ τὴν δυναστεύσουν νὰ ρίψῃ καὶ αὐτὴ λίθους εἰς τὸ λείψανον, τὸ ἐπέρασαν ἀπ’ ἐκεῖ ἐπίτηδες, ἀλλὰ ἐκείνη προεγνώρισε τὰς προθέσεις των·