Τὴν πρωΐαν ἐπῆγαν τινὲς μισόθεοι πρὸς τὸν τύραννον λέγοντες· «Ὁ Στέφανος ἔκαμε Μοναστήριον τὸ Πραιτώριον, καὶ ὄχι μόνον ὅλας τὰς νύκτας ψάλλουσιν, ἀλλὰ καὶ πολλοὶ πολῖται πηγαίνουν καὶ τοὺς διδάσκει νὰ προσκυνῶσι τὰ εἴδωλα». Ταῦτα ἀκούσας ἐθυμώθη ὁ ἄνομος καὶ προστάσσει νὰ ἐκβάλουν τὸν Ἅγιον καὶ νὰ τὸν θανατώσουν ἔξω τῆς πόλεως εἰς τόπον τινά, εἰς τὸν ὁποῖον ἦτο πρότερον Ναὸς τῆς Ἁγίας Μαύρας, τὸν ὁποῖον ἐκρήμνισεν ὁ τύραννος καὶ ἔγινε κατόπιν ὁ τόπος φονευτήριον. Ἀφοῦ λοιπὸν ἔδωκε κατὰ τοῦ Ἁγίου ὁ ἐναγὴς τοιαύτην ἀπόφασιν, ἔγραψε καὶ προστάγματα, καὶ τὰ ἔβαλεν εἰς διαφόρους τόπους τῆς πόλεως, ὅτι ὅστις εὑρεθῇ ἔχων φίλον Μοναχόν, ἢ κρύψῃ τοιοῦτον εἰς τὴν οἰκίαν του, ἢ ἔστω εὑρεθῇ μαῦρον ράσον εἰς τὴν οἰκίαν του, θὰ καταδικάζεται εἰς ἐξορίαν. Ἦτο λοιπὸν εἰς ὅλην τὴν πόλιν πολλὴ καὶ ἄμετρος σύγχυσις καὶ ὄχι μόνον ἐχθροὶ διεβάλλοντο, ἀλλὰ καὶ φίλος τὸν φίλον καὶ γνωστὸν διέβαλλε, ἀδελφὸς τὸν ἀδελφὸν καὶ δοῦλος τὸν κύριον, καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν ἔγινεν εἰς τὴν πόλιν θρῆνος περισσότερος παρὰ ἐπὶ Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου καὶ Οὐάλεντος τῶν βασιλέων.
Ὁ δὲ δήμιος, τὸν ὁποῖον ἔστειλεν ὁ τύραννος νὰ θανατώσῃ τὸν Ἅγιον, ἐξήγαγεν αὐτὸν ἀπὸ τὸ Πραιτώριον καὶ δεσμεύσας τὰς χεῖρας καὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ διὰ ξυλίνων δεσμῶν, τὸν ἔσυρεν εἰς τὸ μέσον τῆς πόλεως. Εἶχε δὲ ὁ τύραννος τὴν ἡμέραν ἐκείνην μεγάλην πανήγυριν τῆς βασιλίσσης· ὅθεν διὰ νὰ μὴ κακοφανῇ εἰς αὐτήν, ὅτι εἰς τὴν ἑορτήν της ἔγινεν αἱματοχυσία, ἔτι δὲ ἐπειδὴ ἐνόμιζε τὸν Ὅσιον ἀνάξιον τοιούτου θανάτου, νὰ κόψουν δηλονότι τὴν κεφαλήν του χωρὶς ἄλλην βάσανον, προσέταξε νὰ τὸν ἐπαναφέρουν εἰς τὸ Πραιτώριον· ἔπειτα ἔστειλε κρυφίως δύο νέους ἀδελφούς, ὡραίους ψυχῇ τε καὶ σώματι, οἵτινες ἦσαν εἰς τὸ κρυπτὸν Ὀρθόδοξοι, καὶ λέγει εἰς αὐτούς· «Ὑπάγετε εἰς τὴν φυλακὴν νὰ εὕρητε τὸν Στέφανον καὶ κολακεύσατέ τον πρῶτον μὲ ἥμερα λόγια, νὰ μοῦ ὑπακούσῃ καθὼς ἐγὼ τὸν ἐλυπήθην σήμερον καὶ τοῦ ἐχάρισα τὴν ζωήν· ἐὰν δὲ παρακούσῃ καὶ κινήσῃ τὴν γλῶσσαν εἰς τὸ νὰ μᾶς ὑβρίζῃ, δότε εἰς αὐτὸν τόσον δαρμόν, ἕως νὰ ξεψυχήσῃ ἀπὸ τοὺς πόνους καὶ λάβῃ κακὸν καὶ βίαιον θάνατον».