Λαβόντες λοιπὸν τὴν Ἁγίαν οἱ ἀπεσταλμένοι ἐπῆγαν εἰς τὰ βασίλεια και εὐθὺς ὁ ὑπερήφανος ἐκεῖνος ρήτωρ εἷπε ταῦτα μὲ σοβαρὸν πρόσωπον φθεγγόμενος· «Σὺ εἶσαι, ἥτις ὑβρίζεις τοὺς θεούς μας τοσοῦτον ἀναίσχυντα;». Ἡ δὲ Ἁγία ἀπεκρίθη πρὸς αὐτὸν μὲ πραότητα· «Ἐγὼ εἶμαι, πλὴν οὐχὶ ἀναισχύντως, καθὼς εἶπες, καὶ τολμηρῶς, ἀλλὰ ἠπίως καὶ φιλαλήθως μάλιστα». Λέγει ὁ ρήτωρ· «Ἐνῷ οἱ μεγάλοι ποιηταὶ τοὺς ὀνομάζουσιν ὑψηλούς, σύ, ἥτις ἐδοκίμασες τὴν σοφίαν αὐτῶν καὶ ἐκοινώνησες τόσης γλυκύτητος, τολμᾷς καὶ κινεῖς κατ’ αὐτῶν τὴν γλῶσσαν μὲ τόσην θρασύτητα;». Ἡ δὲ ἀπεκρίνατο· «Τὴν μὲν σοφίαν δωρεὰν ἔχω ἀπὸ τὸν Θεόν μου, ὅστις εἶναι ἡ Σοφία καὶ ἡ Ζωή, ὁ δὲ φοβούμενος αὐτὸν καὶ φυλάττων τὰ θεῖα αὐτοῦ προστάγματα εἶναι ὄντως φιλόσοφος· τὰ ἔργα ὅμως τῶν θεῶν σας καὶ αἱ περὶ αὐτῶν διηγήσεις εἶναι ἄξια ψόγου, πλήρη ἀπάτης καὶ καταγέλαστα πλὴν εἰπέ μας, πῶς καὶ ποῖος ἀπὸ τοὺς μεγάλους σου ποιητὰς ἐπωνόμασεν αὐτοὺς θεούς;». Ὁ δὲ ρήτωρ εἶπε· «Πρῶτον μὲν ὁ σοφώτατος Ὅμηρος, ἐπευχόμενος πρὸς τὸν Δία λέγει· «Ζεῦ κύδιστε, μέγιστε» καὶ ἀθάνατοι θεοὶ ἄλλοι. Καὶ ὁ περίβλεπτος Ὀρφεὺς εἰς τὴν θεογονίαν αὐτοῦ λέγει ταῦτα, εὐχαριστῶν τὸν Ἀπόλλωνα· «Ὦ ἄνα, Λητοῦς υἱὲ ἑκατηβόλε, Φοῖβε κραταιέ, πανδερκές, θνητοῖς καὶ ἀθανάτοισιν ἀνάσσων. Ἡέλιε χρυσέοισιν ἀειρόμενε πτερύγεσιν». Οὕτω λοιπὸν οἱ πρῶτοι τῶν ποιητῶν καὶ κράτιστοι ἐτίμων αὐτοὺς καὶ τοὺς ἐκάλουν θεοὺς ἀθανάτους. Μὴ ἀπατᾶσαι λοιπόν, σὺ ἡ πάνσοφος, νὰ προσκυνῇς τὸν Ἐσταυρωμένον, τὸν ὁποῖον οὐδεὶς ποιητὴς Θεὸν ὠνόμασεν».

Εἰς τοὺς λόγους τούτους τοῦ ρήτορος ἀπεκρίθη ἡ Ἁγία λέγουσα· «Αὐτὸς ὁ Ὅμηρος λέγει πάλιν εἰς ἄλλον τόπον διὰ τον μέγιστόν σου θεὸν Δία, ὅτι εἶναι ψεύστης, ἀπατεών, πανοῦργος καὶ σκολιώτατος, καὶ ὅτι ἤθελαν νὰ τὸν δέσουν ἡ Ἥρα, ὁ Ποσειδῶν καὶ ἡ Ἀθηνᾶ, ἐὰν δὲν ἔφευγε νὰ κρυφθῇ ὁμοίως φαίνονται καὶ ἄλλα ὅμοια εἰς καταφρόνησιν τῶν θεῶν σας. Ἐπειδὴ δὲ τὸν Ἐσταυρωμένον εἶπες, ὅτι δὲν τὸν λέγει τις παλαιὸς διδάσκαλος, οὔτε τὸν ὁμολογεῖ Θεόν, ἔπρεπε νὰ μὴ περιεργαζώμεθα, οὔτε νὰ πολυπραγμονῶμεν περὶ αὐτοῦ, ὅστις εἶναι Θεὸς ἀληθὴς οὐρανοῦ καὶ γῆς, θαλάσσης, ἡλίου, σελήνης καὶ πάσης κτίσεως καὶ παντὸς τοῦ ἀνθρωπίνου γένους Δημιουργός, ἀκατάληπτος, ἀδιανόητος, ἀνεξιχνίαστός τε καὶ ἄρρητος. Ἀλλὰ πρὸς ἀληθεστέραν πίστωσιν, ἄκουσον τί λέγει περὶ αὐτοῦ ἡ σοφωτάτη Σίβυλλά σας, μαρτυροῦσα αὐτοῦ τὴν ἔνθεον Σάρκωσιν καὶ τὴν σωτήριον Σταύρωσιν·