Εἰς τοῦτον ὡμολόγησεν ἡ αὐγούστα τὴν γνώμην της μυστικά, ταῦτα λέγουσα· «Τὴν παρελθοῦσαν νύκτα εἶδον εἰς τὸ ὅραμά μου τὴν Αἰκατερῖναν, ἥτις ἐκάθητο ἐν μέσῳ πολλῶν νέων καὶ παρθένων ὡραίων, ἐνδεδυμένων στολὴν λευκήν, καὶ τόση λάμψις ἐξήρχετο ἀπὸ τὸ πρόσωπόν της, ὥστε δὲν ἠδυνάμην νὰ τὴν βλέπω, αὐτὴ δὲ μὲ ἐκάθισε πλησίον της καὶ μοῦ ἔβαλεν εἰς τὴν κεφαλὴν χρυσὸν στέφανον λέγουσα· «Ὁ Δεσπότης Χριστὸς σοῦ στέλλει τοῦτον τὸν στέφανον»· ὅθεν ἔχω τόσον πόθον νὰ τὴν ἴδω καὶ δὲν εὑρίσκω ἀνάπαυσιν. Λοιπὸν παρακαλῶ σε, νὰ κάμῃς τρόπον κρυφίως, νὰ τὴν ἰδῶ». Ὁ δὲ Πορφυρίων ἀπεκρίθη λέγων· «Ἐγὼ νὰ πληρώσω τὸν πόθον σου, δέσποινα».

Ἀφοῦ λοιπὸν ἐνύκτωσεν, ἔλαβεν ὁ Πορφυρίων διακοσίους στρατιώτας καὶ ἐπῆγαν εἰς τὴν φυλακὴν μὲ τὴν βασίλισσαν, ἔδωκαν δὲ τοῦ δεσμοφύλακος χρήματα καὶ ἤνοιξε τὰ θύρας. Ἀφοῦ δὲ εἰσῆλθον εἰς τὴν φυλακὴν καὶ εἶδεν ἡ αὐγούστα τὴν ποθεινὴν ἐκείνην ὄψιν τῆς Μάρτυρος καὶ τὴν ἐπανθοῦσαν εἰς αὐτὴν θείαν Χάριν, καταπλαγεῖσα ἀπὸ τὴν ἀνθηρὰν ἀκτῖνα τοῦ βασιλικοῦ ἐνείνου προσώπου, πίπτει ταχέως πρὸς τοὺς πόδας αὐτῆς, μετὰ δακρύων τοιαῦτα λέγουσα· «Τώρα εἶμαι καλότυχος καὶ μακαρία βασίλισσα, διότι σὲ ἀπήλαυσα. Ἐγὼ ὑπὲρ φύσιν ἐπόθουν νὰ ἴδω τὸ βασιλικόν σου πρόσωπον καὶ ἐδίψων ὡς ἔλαφος νὰ ἀκούσω τὴν μελίρρυτον γλῶσσάν σου καὶ τώρα ὅπου ἠξιώθην τῆς ἐφέσεως, δὲν θέλω λυπηθῆ ἐὰν στερηθῶ τὴν ζωὴν καὶ τὴν βασιλείαν μου. Εὐφραίνομαι τὴν καρδίαν καὶ τὴν ψυχήν, ὑποδεχομένη τοσοῦτον γλυκεῖαν αὐγὴν ἀπὸ τὴν ὡραίαν σου ὅρασιν. Μακαρία σὺ καὶ ζηλευτή, ὅτι εἰς τοιοῦτον Δεσπότην προσεκολλήθης, ἀπὸ τὸν ὁποῖον λαμβάνεις τόσας δωρεὰς καὶ χαρίσματα». Ἡ δὲ Ἁγία ἀπεκρίθη, λέγουσα· «Μακαρία εἶσαι καὶ σύ, ὦ βασίλισσα, διότι βλέπω τὸν στέφανον, τὸν ὁποῖον βάλλουν εἰς τὴν κορυφήν σου οἱ Ἅγιοι Ἄγγελοι καὶ τὸν ὁποῖον θέλεις λάβει μετὰ τὴν τρίτην ἡμέραν δι’ ὀλίγην τιμωρίαν ὅπου θὰ ὑπομείνῃς καὶ θὰ ὑπάγῃς πρὸς τὸν ἀληθῇ Βασιλέα, νὰ βασιλεύῃς αἰώνια». Ἡ δὲ εἶπε πρὸς αὐτήν· «Φοβοῦμαι τὰς βασάνους καὶ τὸν ὁμόζυγον, ὅτι εἶναι πολλὰ σκληρὸς καὶ ἀπάνθρωπος». Λέγει πρὸς αὐτὴν ἡ Ἁγία· «Ἔχε θάρρος, διότι θέλεις ἔχει εἰς τὴν καρδίαν σου τὸν Χριστὸν βοηθοῦντά σοι, νὰ μὴ σοῦ ἐγγίσῃ καμμία βάσανος, μόνον ὀλίγον θέλει πονέσει τὸ σῶμα σου ἐδῶ προσκαίρως, ἐκεῖ ὅμως θὰ χαίρῃς καὶ θὰ ἀναπαύεσαι αἰώνια».