Ἡ δὲ Ἁγία, ὡς μεγαλόφρων ὅπου ἦτο καὶ φρόνιμος, ἠννόησε τὴν γνώμην αὐτοῦ καὶ τὰ τῆς πανουργίας σοφίσματα καὶ τοῦ λέγει· «Ξεσκέπασε, ὦ βασιλεῦ, τὴν σκηνὴν καὶ μὴ ὑποκρίνεσαι τὸ δολερὸν τῆς ἀλώπεκος, ὅτι ἐγώ, καθὼς σοῦ εἶπον τὸ πρότερον, εἶμαι Χριστιανὴ καὶ ἦλθον νὰ γίνω νύμφη τοῦ Χριστοῦ, τὸν ὁποῖον μόνον ἔχω Νυμφίον καὶ σύμβουλον, στολὴν καὶ κόσμον τῆς παρθενίας μου καὶ ποθῶ τὸ μαρτύριον περισσότερον ἀπὸ πᾶσαν βασιλικὴν ἁλουργίδα καὶ στέφανον». Ὁ δὲ βασιλεὺς πάλιν, προσποιούμενος ὅτι φροντίζει διὰ τὸ συμφέρον της, ἀπεκρίνατο· «Μὴ μὲ ἀναγκάσῃς νὰ ὑβρίσω παρὰ τὴν θέλησίν μου τὴν ἀξίαν σου». Καὶ ἡ Μάρτυς· «Κάμε ὅ,τι θέλεις, διότι μὲ τὴν πρόσκαιρον αὐτὴν ἀτιμίαν θέλεις μοῦ προξενήσει δόξαν ἀληθῆ καὶ ἀθάνατον καὶ θέλει πιστεύσει καὶ πολὺ πλῆθος ἀνθρώπων εἰς τὸν Χριστόν μου καὶ ἐξόχως τοῦ παλατίου σου, νὰ μὲ προπέμψωσι καὶ αὐτοὶ πρὸς τὰς ἱερὰς ἐκείνας Μονὰς μὲ δόξαν πολλὴν καὶ μεγαλοπρέπειαν».
Ταῦτα μὲν εἶπεν ἡ Ἁγία ὁ δὲ Θεὸς ἐπένευσεν ἄνωθεν καὶ ἐτελειώθη ταύτης ἡ πρόρρησις. Διότι προστάσσει εὐθὺς ὁ βασιλεὺς νὰ τῆς ἐκβάλουν τὴν βασιλικὴν πορφύραν, καὶ νὰ τὴν δέρουν μὲ νεῦρα βοῶν ἀνηλεῶς. Τούτου δὲ γενομένου κατὰ τὴν πρόσταξιν, ἔδερον τὴν Μάρτυρα ἐπὶ ὥρας δύο δυνατὰ εἰς τὴν κοιλίαν καὶ εἰς τὴν ράχιν ὁμοῦ τοσοῦτον, ἕως οὗ κατεξέσχισαν ἅπαν τὸ παρθενικὸν ἐκεῖνο σῶμα, καὶ γέγονεν ὅλον ἄσχημον ἀπὸ τὰς πληγάς, τὸ πρῴην ὡραῖον καὶ πάγκαλον· καὶ τὰ μὲν αἵματα ἔτρεχον κρουνηδὸν καὶ ἐκκοκίνισε τὸ ἔδαφος, ἡ δὲ Ἁγία ἵστατο μὲ τόσην ἀνδρείαν καὶ γενναιότητα, ὥστε οἱ ὁρῶντες ἐθαύμαζον. Τὸ δὲ ἑσπέρας τὸ ἀνήμερον ἐκεῖνο θηρίον ἐκέλευσε νὰ τὴν φυλακίσουν καὶ νὰ μὴ τῆς δώσουν βρῶσιν ἢ πόσιν τινὰ ἕως ἡμέρας δώδεκα, νὰ συλλογισθῇ μὲ ποῖον τρόπον κολάσεως νὰ τὴν θανατώσῃ.
Ἡ δὲ Φαυστῖνα, ἡ τοῦ βασιλέως ὁμόζυγος, εἶχε πόθον πολὺν νὰ γνωρισθῇ μὲ τὴν Ἁγίαν, διότι τὴν ἠγάπησε πολύ, ἀκούσασα τὰς ἀρετὰς αὐτῆς καὶ τὰ ἀνδραγαθήματα καὶ μάλιστα ἀπὸ ἕν ὄνειρον, ὅπερ εἶδεν ἐκείνας τὰς ἡμέρας, καθὼς κατόπιν θὰ εἴπωμεν. Ὅθεν ἐτρώθη τὴν καρδίαν τοσοῦτον εἰς τὴν ἀγάπην της, ὥστε δὲν ἠδύνατο νὰ κοιμηθῇ ἂν δὲν τὴν ἔβλεπεν. Εὑροῦσα δὲ εὐκαιρίαν, ὅταν ἐξῆλθεν ὁ βασιλεὺς ἀπὸ τὴν πόλιν δι’ ἀναγκαίαν ὑπόθεσιν καὶ ἔκαμεν εἴς τι χωρίον ὀλίγας ἡμέρας, ἀπεφάσισε νὰ πραγματοποιήσῃ τὸ ποθούμενον. Ἦτο δὲ τότε εἷς μέγας ἄρχων δυνατός, στρατοπεδάρχης τὴν ἀξίαν, φίλος μεγάλος τοῦ βασιλέως, Πορφυρίων ὀνομαζόμενος, ἄνθρωπος πιστὸς καὶ καλόγνωμος.