Καθὼς ἔλεγε ταῦτα ἡ Ἁγία, τὴν ἠρώτησεν ὁ Πορφυρίων λέγων· «Τὶ ἀγαθὸν χαρίζει ὁ Χριστὸς εἰς ὅσους εἰς αὐτὸν πιστεύουσι; διότι βούλομαι νὰ γίνω καὶ ἐγὼ στρατιώτης του». Ἀποκρίνεται ἡ Μάρτυς· «Δὲν ἀνέγνωσες ποτὲ καμμίαν γραφὴν τῶν Χριστιανῶν οὔτε ἤκουσες;». Καὶ ὁ Πορφυρίων· «Ἀπὸ παιδίον ἤμην εἰς τοὺς πολέμους ἀσχολούμενος καὶ δὲν ἐφρόντιζα δι’ ἄλλα πράγματα». Λέγει πρὸς αὐτὸν ἡ Ἁγία· «Δὲν δύναται γλῶσσα νὰ διηγηθῇ τὰ ἀγαθά, ὅσα ὁ πανάγαθος καὶ φιλάνθρωπος Θεὸς ἡτοίμασε διὰ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτὸν καὶ φυλάττοντας τὰ θεῖα αὐτοῦ προστάγματα». Τότε ὁ Πορφυρίων, χαρᾶς ἀπείρου πλησθείς, πιστεύει εἰς τὸν Χριστὸν μὲ τοὺς διακοσίους στρατιώτας, καὶ τὴν βασίλισσαν καὶ ἀσπασάμενοι ἅπαντες μετ’ εὐλαβείας τὴν Μάρτυρα ἀνεχώρησαν. Ὁ δὲ φιλάνθρωπος καὶ ἐλεήμων Χριστὸς δὲν ἀφῆκε τὴν Ἁγίαν ἀνεπιμέλητον τοσαύτας ἡμέρας, ἀλλ’ ὡς φιλόστοργος πατὴρ ἔδειξε πρὸς αὐτὴν κηδεμονίαν τὴν πρέπουσαν καὶ ἔστελλε πρὸς αὐτὴν τροφὴν μὲ μίαν περιστερὰν καθ’ ἑκάστην· ἔπειτα καὶ αὐτὸς ἐκεῖνος ὁ καλὸς ἀγωνοθέτης ἦλθε νὰ τὴν ἐπισκεφθῇ μὲ δόξαν πολλὴν καὶ μὲ ὅλα τὰ οὐράνια τάγματα καὶ ἐνεδυνάμωσε τὴν καρτερίαν αὐτῆς περισσότερον καὶ τῆς ἔδωσε θάρρος, λέγων πρὸς αὐτήν· «Μὴ δειλειάσῃς, ἀγαπημένη μου θύγατερ, ὅτι ἐγὼ εἶμαι μετὰ σοῦ καὶ δὲν θέλει σοῦ ἐγγίσει καμμία βάσανος, ἀλλὰ μὲ τὴν ὑπομονήν σου θὰ ἐπιστρέψῃς πολλοὺς εἰς τὸ ὄνομά μου, νὰ ἀξιωθῇς πολλοὺς στεφάνους καὶ τρόπαια».

Ταῦτα εἶπε πρὸς τὴν Ἁγίαν τὴν τελευταίαν νύκτα ὁ Κύριος καὶ τὸ πρωΐ, καθήσας ὁ βασιλεὺς ἐπὶ τοῦ βήματος, προστάσσει νὰ φέρουν τὴν Μάρτυρα, ἥτις εἰσῆλθεν εἰς τὰ βασίλεια μετὰ τῶν πνευματικῶν χαρίτων καὶ τῆς γλυκείας ἐκείνης φαιδρότητος, ὥστε καὶ οἱ παρόντες περιέλαμψαν ἀπὸ τὴν αἴγλην τῆς ὡραιότητος αὐτῆς, ἀλλὰ καὶ ὁ βασιλεὺς ἐξεπλάγη δεινῶς, νομίζων ὅτι κάποιος ἀπὸ τὴν φρουρὰν θὰ τῆς ἔδιδε τροφὴν καὶ δι’ αὐτὸ δὲν ἀδυνάτισε τόσας ἡμέρας, οὔτε τὸ παράπαν ἀσχήμησεν, ἐσκέπτετο δὲ νὰ κακοποιήσῃ τοὺς φύλακας. Ἡ δὲ Ἁγία, διὰ νὰ μὴ κολασθοῦν οἱ ἀνεύθυνοι, ὡμολόγησε τὴν ἀλήθειαν, λέγουσα· «Εἰς ἐμέ, βασιλεῦ, οὐδεὶς ἄνθρωπος ἔδωσε τροφήν τινα, ἀλλὰ μὲ ἔτρεφεν ὁ Δεσπότης μου Χριστός, ὅστις φροντίζει διὰ τοὺς δούλους αὐτοῦ». Θαυμάζων λοιπὸν ὁ βασιλεὺς εἰς τοιοῦτον κάλλος, ἠθέλησε νὰ τὴν δοκιμάσῃ πάλιν μὲ κολακείαν καὶ ὑπουλότητα, λέγων ταῦτα· «Εἰς σὲ πρέπει τὸ βασίλειον, θύγατερ, ἡλιόμορφε κόρη, ἥτις ὑπερβαίνεις τὴν Ἀφροδίτην εἰς τὴν εὐπρέπειαν. Ἐλθὲ λοιπὸν καὶ θυσίασον εἰς τοὺς θεούς, νὰ γίνῃς βασίλισσα καὶ νὰ διέλθῃς μετ’ ἐμοῦ ζωὴν πανευφρόσυνον καὶ μὴ θελήσῃς, σὲ παρακαλῶ, νὰ ἀπολεσθῇ ἡ τοσαύτη ὡραιότης σου μὲ κολαστήρια».