«Ὀψέποτέ τις ἐπὶ τὴν πολυσχιδῆ ταύτην ἐλάσειε γῆν καὶ δίχα σφάλματος γενήσεται Σάρξ· ἀκαμάτοις δὲ θεότητος ὅροις ἀνιάτων παθῶν λύσει φθοράν. Καὶ τούτῳ φθόνος γενήσεται ἐξ ἀπίστου λαοῦ καὶ εἰς ὕψος κρεμασθήσεται, ὡς θανάτου κατάδικος». Ἄκουσον δὲ καὶ τὸν ἀψευδῆ σου Ἀπόλλωνα, ὅτι καὶ χωρὶς νὰ θέλῃ ὡμολόγησε τὸν Χριστὸν Θεὸν ἀπαθῆ, βιαζόμενος ὑπὸ τῆς δυνάμεως αὐτοῦ· «Εἷς με, φησί, βιάζεται οὐράνιος, ὅς ἐστι φῶς τριλαμπές. Ὁ δὲ παθὼν Θεός ἐστι. Καὶ οὐ Θεότης πάθεν αὐτή. Ἄμφω γὰρ βροτόσωμος καὶ ἄμβροτος. Αὐτὸς ἤδη Θεὸς καὶ Ἀνήρ. Πάντα φέρων ἐκ θνητῆς, Σταυρόν, ὕβριν, ταφήν» καὶ τὰ λοιπά. Ταῦτα εἶπεν ὁ Ἀπόλλων διὰ τὸν ὄντως Θεόν, ὁ ὁποῖος εἶναι συνάναρχος καὶ συναΐδιος μὲ τὸν γεγενηκότα, ἀρχὴ καὶ ρίζα καὶ πηγὴ τῶν ἀγαθῶν ἁπάντων».
«Ὁ ἀληθὴς οὗτος Θεός, συνέχισε λέγουσα ἡ Ἁγία, ἐδημιούργησε τὸν κόσμον ἐκ τοῦ μὴ ὄντος εἰς τὸ εἶναι, καὶ διακρατεῖ καὶ συνέχει αὐτόν. Ὁμοούσιος δὲ ὑπάρχων τῷ Πατρί, γέγονεν ἄνθρωπος δι᾽ ἡμᾶς καὶ περιεπάτει τὴν γῆν, νουθετῶν, διδάσκων καὶ πάντα πραγματευόμενος δι’ ἡμᾶς. Εἶτα καὶ θάνατον καταδέχεται δι’ ἡμᾶς τοὺς ἀγνώμονας, διὰ νὰ λύσῃ τὴν πρώτην καταδίκην, νὰ λάβωμεν τὴν ἀρχαίαν ἀπόλαυσιν καὶ μακαριότητα καὶ οὕτως ἀνοίγονται πάλιν εἰς ἡμᾶς αἱ πύλαι τοῦ Παραδείσου, τὰς ὁποίας κακῶς ἀπεκλείσαμεν· καὶ ἀναστὰς τριήμερος ἀνῆλθεν εἰς οὐρανούς, ὅθεν καὶ κατῆλθεν. Ἀπέστειλεν εἰς τοὺς Μαθητὰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τοὺς ὁποίους ἔπεμψεν εἰς ὅλον τὸν κόσμον καὶ ἐκήρυξαν αὐτοῦ τὴν Θεότητα, διὰ νὰ λυτρώσουν τὰς ψυχὰς ἀπὸ τὴν πλάνην τῆς ἀπιστίας· ταῦτα πρέπει καὶ σὺ νὰ πιστεύσῃς, φιλόσοφε, νὰ γνωρίσῃς τὸν ἀληθῆ Θεόν, νὰ γίνῃς δοῦλος του, ἐὰν ποθῇς τὸ συμφέρον σου, ὅστις εἶναι ἐλεήμων καὶ εὔσπλαγχνος καὶ προσκαλεῖται τοὺς ἁμαρτήσαντας λέγων· «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. ια’ 28). Πίστευσον λοιπὸν κἂν τοὺς ποιητὰς καὶ θεούς σας, τοῦ Πλάτωνος, λέγω, Ὀρφέως τε καὶ Ἀπόλλωνος, οἱ ὁποῖοι καθαρὰ καὶ σαφέστατα, εἰ καὶ ἄκοντες, Θεὸν αὐτὸν ὡμολόγησαν, τὸ ὁποῖον αὐτὸς ὁ παντοδύναμος καὶ ἀληθὴς Θεὸς ᾠκονόμησε, διὰ νὰ μὴ ἔχετε εἰς τοῦτο καμμίαν πρόφασιν».
Αὐτὰ καὶ ἕτερα πλείονα λέγουσα ἡ πάνσοφος καὶ πάγκαλος ρήτωρ (τὰ ὁποῖα ἀφήνω διὰ βραχύτητα) κατέπληξε τον φιλόσοφον, ὅστις ἔμεινεν ἄφωνος καὶ δὲν ἠδύνατο νὰ λαλήσῃ τὸ σύνολον. Ὁ δὲ βασιλεύς, ἰδὼν αὐτὸν οὕτως ἡττηθέντα καὶ καταπλαγέντα, προσέταξε τοὺς ἐπιλοίπους νὰ διαλεχθοῦν μὲ τὴν Μάρτυρα.